ស្នេហាទេពធិតានាគ

ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 1 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ទូរស័ពទលលខ៖092 907 205 ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 2 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ១.ទេពធីតានាគ មាត់សមុទ្ទនាលពលលមឃទ្សទំខយល់ជំលនារលោកបក់ទ្តជាក់កាយា។ រលកសមុទ្ទរត់ទ្បលដញគ្នន មកនលនៀលខលួនលលើលឆនរខាច់យា៉ាងលខញៀវខ្ញញរហាក់ជួយ កំដរគូសងារមួយគូដដលកំពុងរត់ទ្បដលងគ្ននដលង ដកបរសមុទ្ទពណ៌លខៀវទ្សងាត់ដ៏ទ្សទន់ទ្សគត់ទ្សគំគួរលង់លចតនា។កំល ោះវិពុធរាជរត់លដញតាមនាង ទ្កមុំមា ទំងរីករាយ។លគចាប់ដដនាងជាប់រួចលសើចកកអឹកលហើយវាចាទំងហត់ដងហក់ - “លនោះដន! រត់លៅណាលទៀតអ្ហហស? ” នាងលអលសើចទ្សស់ទំងហត់ទ្តលហបទ្តហប។វិពុធរាជយកដដចបិទ្ចមុោះនារីទំងកានញ់រួចបនត -“ អូនឯងលនោះរត់លលឿនដមនដទន! បងតាមលសទើរដតមិនទន់ ” - “ ចុោះឥឡូវបងតាមទន់លហើយលតើ! បងលៅរអ ួអីលទៀត? ” - “ ហអឺ! ទទ្មាំដតទន់លនាោះ បងហត់លសទើរដតដាច់ខយល់ស្លលប់លៅលហើយ!” មា លូកដដចបូតទ្ចមុោះនាយកំល ោះខ្ញលំងៗ - “ លធវើជាទ្បុសកុំរំអ ួយលពក! ទ្បយ័តនគ្នានទ្សីណាលគទ្ស ញ់បងឯងលៅ! ” - “ អូ! អូយ! ឈឺណាស់ ” វិពុធរាជចាប់ដដនាងមកដាក់លលើលដើមទ្ទូងលហើយបនតទំងញញឹមទ្សស់ - “ ទ្សីណាមិនទ្ស ញ់ក៏ហីចុោះសំខ្ញន់ឲ្យដតអូនមា ទ្ស ញ់បងដតមានក់ក៏ោនដដរ វាពិតជាទ្គប់ទ្គ្នន់សំរាប់បងលហើយ ” មាណវីគក់ទ្ទូងលគទំងអឹមលអៀន -“ អនកណាទ្ោប់ថាអូនទ្ស ញ់បងលនាោះ?.....ហុឹសៗ! លតាោះលយើងលៅលលងខ្ញងលណាោះវិញ! ” លោលចប់ធីតារត់លៅមុនទំងមុខទ្កហមលៅលឡើយ។វិពុធរាជគន់លៅទ្សីទំងកានញ់លហើយរត់ តាមនាងយា៉ាងសបាយចិតត។ ោនឆ្ងងយបនតិចមា លឃើញលលលកដដកដ៏តូចទ្ចឡឹងមួយអដណតតតាម រលកសមុទ្ទមកដល់លឆនរខាច់។មា ក៏លរើសវាយកមកកាន់នឹងដដភ្លលមលនាោះនាងមានអ្ហរមាណ៍ទ្ពឺខ្ញញក លហើយលោោះវាលចាលទំងខ្ញលចញលញើតនិងរលអើល។ខណៈលនាោះវិពុធរាជក៏មកដល់លហើយឱនលរើសវាមក វិញរួចវាចា -“ លម៉ាចក៏អូនលោោះវាលចាលអឹចឹង? របស់លអដបបលនោះកំរោនជួបទ្បទោះណាស់....អូនលមើលដន៎! កូន លលលកមួយលនោះពិតជាស្លអតខ្ញលំងណាស់! សងស័យដតជារបស់ទិពវសល់ពីសម័យបុរាណផងក៏មិនដឹង... លបើមិនយល់ទស់លទបងជូនអូនទុកជារបស់បញ្ចំលសនហ៍លយើង លតើអូនយល់យា៉ាងលម៉ាចដដរ? ” ថាបលណតើរវិពុធរាជហុចលលលកឲ្យគូកំណាន់ចិតតបលណតើរឯមា រិតដតភិតភ័យកាន់ដតខ្ញលំងខលួន ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 3 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា នាងញ័រទលទ្ទើកដូចកូនសតវទ្តូវលភលៀងលហើយទ្បញាប់តបលដាយចាញ់អ្ហនុភ្លពដនកូនលលលកមួយលនោះ -“ លទ! បងកុំឲ្យអូន! អូនមិនយកលទអូនខ្ញលចវាណាស់… បងកុំយកមកជិតអូនអី… ” លពលលនាោះមា លគចខលួនលចញពីទីលនាោះយា៉ាងលលឿន។ វិពុធរាជលលើកលលលកលមើលទ្ស ញ់ជាប់ ចិតតរួចក៏នឹកឆងល់នឹងសងារ។លគយកលលលកដាក់កនុងកាបូបស្លាយយា៉ាងរំលភើយលហើយលដើរតាមមា លធវើមិនដឹង។ យប់លឡើងវិពុធរាជលដកមិនសុខលស្លោះ។លគបំរោះចុោះលឡើងៗលៅមិនលសងៀម។ អ្ហទ្ាទ្តយប់លទ្ៅ ណាស់លៅលហើយលៅដតលគងមិនលក់លទៀតពិតជាគួរឲ្យចំដលកដមនដទនសំរាប់មនុសសដដលដតងដតល ាភ លដកដូចជារូបលគ។លដាយធុញទ្ទន់លពកវិពុធរាជក៏លទ្កាកលៅលបើកលភលើងឲ្យភលឺលពញបនទប់រួចលដើរចុោះលដើរ លឡើងលដាយមិនអស់ចិតតនឹងខលួនឯង។យូរបនតិចលទើបនាយកំល ោះលដើរលៅយកកាបូបមកលរើលមើលលហើយយកលលលកដដកមកពិនិតយពិចារណា។ បងវិលចុោះបងវិលលឡើងលគក៏លបើកឆនុកវារំលពចលនាោះសំលលងដ៏ ចំដឡកោនបនលឺលឡើងលធវើឲ្យវិពុធរាជភ្លញក់ទ្ពឺត។ខណៈលនាោះទ្ស្លប់ដតមាននារីចំដឡកមានក់បងាហញខលួនលៅ ចំលោោះមុខនាយកនុងសំលលៀកបំោក់ដូចកសទ្តីយ៍នាសម័យបុរាណសំពត់ចរោប់ននិងដសបដាំឌិនភលឺលផលក ដតចាស់បនតិច ចំដនកកាលនាងគ្នានអលងាារតុបដតងទ្តឹមទ្តូវលទ សក់កលទនទើងសំលោងលពញខនងឯកលិន ខលួនក៏ឆ្ងអបដូចកលិនមចាឆប៉ាុដនតមុខមាត់ស្លអតោតដសនទ្សស់ទ្បិមទ្បិយដតហាក់មានសភ្លពលសលកស្លលំង បនតិច។ តាមពិតនាងជាបុទ្តីលសតចនាគដដលរស់លៅឯឋានភុជងគនាគ។នាងោនលធវើខុសចាប់ឋាននាគទ្តូវបិតាដាក់លទសលដាយឃុំខលួនកនុងលលលកលនោះ។នាងនាគមានល្ាោះថានាគ្នលទពី។ កាលលបើោន លឃើញវិពុធរាជលហើយនាងមានចិតតលទ្តកអរណាស់ធីតាលៅល្ាោះលគទំងរំលភើបចិតតលពកដទ្ក -“ បងវិពុធរាជ! ... ” លពលលនាោះនាងទ្បុងសទុោះលៅឲ្បនាយសងាហឲ្យដណនលពញលដើមទ្ទូងឲ្យសមនឹងកតីនឹករលឹកដដល ោនដបកគ្ននអស់កាលជាយូរមកលហើយលនាោះ។ប៉ាុដនតវិពុធរាជដដលខ្ញលចនាងលឡើងដបកលញើសលជាគខលួន លនាោះោនសទុោះលគចវឹងឲ្យឆ្ងងយពីនាងទំងភ័យបុកលោោះផឹបៗ។នាយសងាហដទ្សកសួរទំង ន់មាត់ ន់ក -“ នាងជាអនកណា? ខញុំមិនស្លគល់នាងលទ! លហតុអីោនជានាងចូលមកទីលនោះោន? ” នាគ្នលទពីលដាយលភលចខលួនថាលគនិងនាងកំពុងសថិតកនុងសភ្លពលផសងពីគ្ននដាច់ទ្សលោះដូចលមឃនិង ដីលនាោះក៏ទំ ក់ទឹកមុខយា៉ាងទ្សលោនលហើយតបទំងឈឺចាប់ -“ លហតុអីោនជាបងលធវើដបបលនោះចំលោោះអូន? ” ហាក់ដូចជានឹកលឃើញដល់អវីមួយលទើបលទពី ន់មាត់មានក់ឯងទំងរលីងរល ងទឹកដភនក -“ អ្ហហ! រឺមួយក៏បងោនចាប់ជាតិជាថាីលហើយលទដឹង? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 4 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ទ្បុសកំស្លកោនស្លតប់លឺលហើយក៏ទ្បឹងតបទំនមិនទន់ោត់ភ័យ -“ អូនបងសអីលៅ? ចាប់ជាតិថាីសអីលៅ? ខញុំមិនដដលស្លគល់នាងលទ! ឆ្ងប់លចញលៅវិញឲ្យឆ្ងប់! ” នាងនាគឈរសំរក់ទឹកដភនកសំលឹងលមើលមុខស្លវមីអតីតជាតិទំងមិនអស់ចិតត។នាង ន់មាត់ តិចៗដតមានក់ឯង -“ បងពិតជាមិនស្លគល់អូនដមន? ” វិពុធរាជបនតលដាយយកដដខទប់ទ្ចមុោះផង -“ នាងមានកលិនឆ្ងអបណាស់! លតើនាងជាលខ្ញាចរឺមួយជាទ្ោយបិស្លច? ” ថាបលណតើរវិពុធរាជដដលអងគុយលលើដទ្គទ្ស្លប់លនាោះខំទញភួយមកទ្គបខលួនលដាយបលចចញដត កាលមកសំរាប់តវា៉ា។លដាយកាយរួញកលទនាតនញ័រទលទ្ទើកកនុងភួយដបកលញើសលជាគមុខលសទើរលកើតខយល់ ស្លលប់លៅលហើយលនាោះនាយកំល ោះក៏ពាយាមលដញនាងលទៀត -“ នាងឆ្ងប់លចញលៅវិញលៅ! ខញុំសូមអងវរ...ខញុំពិតជាខ្ញលចនាងដមនណា៎! ឆ្ងប់លចញលៅវិញលៅ! លហើយកុំវិលមករកខញុំលទៀតលយើងទំងពីរមិនដដលមានទំនាស់អីនឹងគ្ននលទ ” កូននាគបងហូរទឹកដភនកចុោះមកលដាយមិនដឹងខលួនលហើយតបទំងអួលអ្ហក់ -“ លបើបងពិតជាសអប់លខាើមអូនយា៉ាងលនោះលៅលហើយអូនមិនលៅរំខ្ញនបងលទក៏ប៉ាុដនត...អូនលៅមាន ោកយមួយមា៉ាត់ចង់ទ្ោប់បង…អូនលៅដតទ្ស ញ់បង…ទ្ស ញ់ជានិចច…គឺនាគ្នលទពីទ្ស ញ់ដតបង វិពុធរាជដតមានក់គត់… លទោះជាស្លលប់ក៏អូនមិនដកដទ្បដដរ…សងឃឹមថាបងនឹងនឹកលឃើញអូនលៅដថងណា មួយជាមិនខ្ញន…លពលណាបងនឹកលឃើញលហើយបងមករកអូនចុោះ… អូនលៅចាំបងទ្តលប់មករកអូនជានិចច…” លោលដល់ទ្តឹមលណោះលទពីបិទដភនកសទ្ងួមចិតតបនតិចលធវើឲ្យជលលនទ្តហូរលទ្ស្លចថាាល់ដ៏លសលក ស្លលំងមួយគូលនោះគ្នានទ្បណី។វិពុធរាជហាក់នឹកអ្ហណិតនាងទ្ពួច។ ខណៈលនាោះលគហាក់ទទួលអ្ហរមាណ៍ ថាកលិនទ្កអូបស្លយភ្លយលចញពីខលួននាងលដាយជំនួសកលិនឆ្ងអបដដលលគោននិយាយអំោញ់មិញ។វិពុធរាជទំ ក់ភួយដល់ទ្តឹមលដើមទ្ទូងលដាយលួចសំលឹងលមើលមុខនាងឥតហា នទ្ពិច។ដតលទោះជាយា៉ាងណាក៏វាមិនអ្ហចលធវើឲ្យនាយោត់ខ្ញលចដដដល។ នាគមាណវីលបើកដភនកសនសឹមៗមកវិញលធវើឲ្យ វិពុធរាជភ្លញក់ទ្ពឺតលហើយទញភួយមកទ្គបខលួនវិញ។លទពីលោលទំងមុខលសាើលធងដតទឹកដភនកលចោះដតហូរ រមីលចុោះមកឥតឈប់ឈរ -“ បងវិពុធរាជ... អូនសូមអងវរបង...កុំខ្ញលចអូនអី... ” លោលចប់លទពីសំលឹងមុខទ្បុសសំណពចិតតទំងមិនដាច់អ្ហល័យ។យូរបនតិចរូបកាយនាងក៏ រ យោត់សូនយសុងដតមតង។លហតុការណ៍លនោះរិតដតលធវើឲ្យនាយវិពុធរាជកាន់ដតភ័យបុកលោោះល ោះ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 5 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ទ្ពលឹងលទវរលទៀត។លគល តសទុោះលៅមូលគនលឹោះទវរលមើលលឃើញថាបិទជិតឈឹង។នាយសងាហលបើកដភនកធំៗ មូលទ្កឡង់ដូចមានអវីមកសនធប់វិញ្ដណ។លគពាយាមលួងល មខលួនឯងលដើមបីឲ្យោត់ខ្ញលច -“ ខញុំយល់សបតិលទដឹង? ... ទ្គ្នន់ដតយល់សបតិលទលតើ... កុំភ័យអីៗ ” សទ្មួលចិតតរួចលទើបមាណពលដើរលឆ្ងាោះលៅដទ្គលដកវិញ។មិនទន់ទ្ោស់ខលួនលដកឲ្យទ្សួលបួលផង ទ្ស្លប់ដតនាយចុោះមករួតកាបូបរកលមើលលលលករបស់លគដតមិនលឃើញ។ នាយកំល ោះទ្ជួញចិលចចើមលហើយ វាចាយា៉ាងរលនថើន -“ ឬមួយក៏មានអនកណាមកលួចលទដឹង?... មិនអ្ហចលទ!... លរឿងលនោះពិតជាចំដឡកណាស់...ឬមួយ ក៏ទ្សីមានក់អំោញ់មិញជាលចារចូលមកលួចលទដឹង?... លនោះវារិតដតមិនអ្ហចលៅលទៀត! ...វាទ្គ្នន់ដតជាការ ទ្សលមើរទ្សដមដតប៉ាុលណាណោះ... ” ចំដនកនាងធីតានាគវិញកាលលបើោនចាកលចញពីផទោះរបស់វិពុធរាជលហើយនាងក៏លៅសំងំទួញយំ មានក់ឯងយា៉ាងសសឹកលៅឯមាត់សមុទ្ទដ៏ស្លងត់ទ្ជងំ។លមើលចុោះមានដតតទនតីធមាជាតិនារាទ្តីកាលលនោះលទ ដដលសា័ទ្គមកកំដរគួរឲ្យសលងវគនាងជាពន់លពក។លទពីយំរហាមលហើយទ្បឹងតវា៉ាទំងទឹកដភនក -“ លហតុអីោនជាខញុំមិនអ្ហចដទ្បកាយឲ្យដូចមនុសសធមាតាដូចកាលពីមុនោន?... លហតុអីោនជា ខលួនខញុំមានកលិនឆ្ងអបដូលចនោះ?... លហតុអីោនជាទ្ពោះបិតាលធវើដបបលនោះចំលោោះបុទ្ត?...លហតុអីលៅទ្ពោះបិតា?... ហុឹក....ហុឹកៗៗ.....លហតុអីោនជាទ្ទង់ដាច់ទ្ពោះទ័យលម៉ាលោះ?... ហុឹក...ហុឹកៗៗ.... ” សំលលងទួញលស្លកកណាតលធមាជាតិដ៏លវឹងលលវើយលនោះោនដាស់ឲ្យលបោះដូងវិពុជរាជរចជួយរលងាគោះ រលងគើរលពញលដើមទ្ទូងនាំឲ្យនាយកំល ោះដដលលដកលក់លីវៗលហើយលនាោះភ្លញក់លឡើងនិងនឹកទ្ពួចដល់ភទកត នាងនាគដដលលទើបដតរស្លត់លៅថាីៗលនោះ។លគលោលកនុងចិតតទំងមិនយល់ -“ លហតុអីោនជាខញុំមានអ្ហរមាណ៍ដបបលនោះចំលោោះនាងលៅវិញ?... លមើលលៅគួរឲ្យខ្ញលច... ដតដូច ជាមិនខ្ញលចយា៉ាងលម៉ាចមិនដឹងលទ... ខញុំគិតមិនយល់លស្លោះ...នាគ្នលទពី?...ល្ាោះលនោះដូចជាាលប់លឺ!...ឬ មួយក៏ជាល្ាោះតួអងគកនុងលរឿងលទដឹង?.... ” នាគមាណវីអងគុយយំយា៉ាងកំសត់ណាស់។លឆ្ងមលអឱនមុខទ្កាបលលើជងគង់យំខសឹកខសួលមិនលចោះ ដឆអត។យូរបនតិចទ្ស្លប់ដតលឺសំលលងដ៏ទ្សួយទ្សទន់ដដលនាងាលប់ស្លគល់ោនលៅនាង -“ មាចស់អូន! ” លទពីងាកលៅរកមាចស់សំលលងលឃើញបងទ្សីរបស់ខលួនកំពុងលដើរលចញមកពីសមុទ្ទក៏សទុោះរត់លៅឱប លមខ ទំងកតីនឹករលឹក យទឹកដភនករហាម -“ មាចស់បងលមខ ! អូននឹកមាចស់បងណាស់ ” -“ បងក៏នឹកលទពីណាស់ដដរ...លមើលចុោះអូនសគមលទ្ចើនណាស់ ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 6 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លហតុអីោនជាមាចស់បងយាងមកដល់ទីលនោះដដរ? ” -“ គឺបងមកតាមរកលទពីហនឹងណា៎!...មាចស់អូនដឹងលទ...ពួកលសតចនាគខ្ញងតបូងកំពុងអុកឡុកឋាន នាគទំងមូលបងារឲ្យមានការវិវាទធំណាស់..ឥឡូវទ្ពោះបិតានិងទ្ពោះមាតាកំពុងសថិតកនុងកណាតប់ដដពួក លគ...បងក៏ទ្បញាប់តាមរកអូនដទ្កងឡូពួកវាតាមមកគំរាមយកតបូងសួគ៌លវទមនត... ដាច់ខ្ញតកុំឲ្យាលក់ កនុងដដលសតចនាគលមាឲ្យលស្លោះ... លបើមិនដូលចានោះលទកុំថាលឡើយឋាននាគសូមបីដតលៅឋានមនុសសក៏ជួបបញ្ហ ចំរូងចំរាស់ដដរ... ទ្បជាជននិងរស់លៅលដាយគ្នានលសចកតីសុខជាលរៀងរហូត...លហើយអវីដដលកាន់ដតវីវរជាង លនោះលៅលទៀតលៅឋានលទវតាក៏ទ្តូវសថិតលៅលទ្កាមការបញ្ជរពីពួកលគដដរ...លទពី...អូនទ្តូវដតការោរតបូង សួគ៌លវទមនតឲ្យោន ” -“ លតើខញុំមាចស់ទ្តូវលធវើយា៉ាងណាលៅមាចស់បង? ” -“ តាមពិតលៅមាចស់អូនជានាគទីមួយដតមួយអងគគត់ដដលអ្ហចប៉ាោះោល់តបូងសួគ៌លវទមនតោន… តបូងលនោះមានលកខណៈពិលសសរបស់វាលបើនាគណាមានក់ហា នប៉ាោះវាកនុងលពលដដលវាកំពុងបលចចញពនលឺ លនាោះលគនឹងទ្តូវរ យរូបកាយស្លលប់យា៉ាងលវទនាបំផុត…លដាយស្លរវិពុធរាជជាមាចស់តបូងសួគ៌លនោះលហើយ លទើបតបូងលនោះមិនលធវើទ្បតិកមាដល់មាចស់អូន…លទ្ោោះថាមាចស់អូនាលប់ជាគូកំណាន់ចិតតរបស់លគ និងាលប់មានសរដសសក់ទិពវរបស់វិពុធរាជ.. ” -“ ប៉ាុដនតមាចស់បង...លពលលនោះសរដសសក់ទិពវមិនលៅនិងខញុំមាចស់លទលហើយក៏មិនដឹងថាតបូងសួគ៌ លវទមនតលៅឯណាដដរ... លតើខញុំមាចស់គួរលធវើយា៉ាងណាលទើបលអ?” -“ មាចស់អូនកាលដដលទ្ពោះបិតាឃុំខលួនមាចស់អូនកនុងលលលកទិពវជាមួយតបូងសួគ៌លនាោះ....សរដស សក់ទិពវក៏លៅកនុងលនាោះដដរ... លទ្កាយមកវិពុធរាជក៏ោនស្លលប់លហើយចាប់ជាតិជាថាី... លពលលនាោះសរដស សក់ទិពវក៏ោនរ យចូលលៅកនុងតបូងសួគ៌ជាមួយគ្នន...លនោះបញ្ជក់ថាវាជាជាតិចុងលទ្កាយរបស់លគ លហើយ...លគនឹងវិលទ្តលប់លៅកាន់ឋានសួគ៌វិញលៅជាតិលទ្កាយ...ោនន័យថាលគអស់កមាលពៀរជាមួយមនុសសល កលហើយ...អូនទ្បដហលជាមិនដឹងលទថាលគជារាជបុទ្តាមួយអងគលៅឯឋានសួគ៌…លគោនទ្បទ្ពឹតត ខុសចាប់ឋានលលើទ្តូវបិតាដាក់លទសឲ្យមករស់លៅឋានកណាតលចំនួនទ្ោំរយជាតិ…” លទពីទ្ទឹងបនតិចលទើបវាចា -“ ការពិតទ្ពោះបិតាមានលហតុផលរបស់ទ្ទង់... ការឃុំខលួនខញុំមាចស់គឺលដាយស្លរមូលលហតុទំងលនោះ ... ទ្បលសើរណាស់...តាមពិតទ្ពោះបិតាមិនោនសអប់ខញុំមាចស់លទ ” លមខ ទ្បញាប់តប -“ លទពីកុំគិតយា៉ាងដូលចានោះអី..អូនលជឿចុោះមិនថាលៅឋានមនុសសឋានលទវតាឬឋានភុជងគនាគ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 7 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លយើងលទពិតជាគ្នានមាតាបិតាណាសអប់បុទ្តខលួនឯងលឡើយលទោះជាបុទ្តលធវើខុសយា៉ាងណាក៏ទ្ទង់មិន ដាច់ទ្ពោះទ័យដល់ថានក់លនោះដដរ...ប៉ាុដនតលដាយស្លរទ្ពោះបិតាមិនចង់ឲ្យមាចស់អូនលរៀបអភិលសកជាមួយនាគ លខៀវលទើបទ្ទង់លទ្បើលបិចលនោះលដើមបីលគចលវសមិនទទួលជំនួនពីពួកលសតចនាគខ្ញងតបូង ” -“មាចស់បងខញុំមាចស់ឆងល់ណាស់ដទ្កងតបូងសួគ៌លវទមនតាលប់លៅកនុងដដទ្ពោះបិតាចុោះលហតុអីោន ជាទ្ទង់មិនលទ្បើវាលដើមបីទ្គប់ទ្គងចទ្កវាឡទំងមូលលៅ?” -“ ទ្ពោះបិតាទ្ទង់គ្នានទ្ពោះរាជបំណងអ្ហទ្កក់ដូចនាគលមាលទទ្ទង់សពវទ្ពោះទ័យនឹងអំលពើលអ មិន ល ភលន់មិនចង់ឲ្យមានសទងាគមបងហូរ្មចង់ឲ្យទ្បជារាទសតោនសុខទំងអស់គ្ននទ្ពោះអងគមាន ទសពិធរាជធម៌បរិបូរណ៍កនុងទ្ពោះកាយលទើបទ្ពោះឥនទទុកទ្ពោះទ័យលលើទ្ទង់លហើយហា នយកតបូងសួគ៌លវទមនត លនោះមកលផញើទុកលៅឯឋាននាគលយើងលនោះទទ្មាំដតវិពុធរាជោនទ្តលប់លៅឋានសួគ៌វិញ…ចំដនកនាគលមា លទើបដតោនដឹងពីអ្ហថ៌កំោំងលនោះលហើយក៏ទ្បញាប់មកសតីដណតឹងមាចស់អូនជាបុទ្តីសនស្លរ…លទ្ោោះកាល ណានាគលខៀវោនលរៀបអភិលសកជាមួយមាចស់អូនលហើយលគនឹងមានឱកាសោនរស់លៅជាជីវិតអមតៈ និងមានមហិទធរិទធឈនោះអស់ជីវិតកនុងភពទំងឡាយទ្បសិនណាលគអ្ហចទ្សូបយកយុទធសីលប៍មុឺនឆ្ងនំពីតបូងសួគ៌លវទមនតោន” -“ ខញុំមាចស់លៅដតមិនយល់ថាលហតុអីនាគលខៀវចាំោច់លរៀបអភិលសកជាមួយខញុំមាចស់លទើបសំលរច ជីវិតអមតៈរបស់លគោន? ” -“ លទពី...ដូចដដលបងោនទ្ោប់អូនអុឹចឹង...មានដតអូនលទដដលអ្ហចជួយ នាគលខៀវឲ្យប៉ាោះតបូងសួគ៌ ោនចំដនកអូនទ្តូវពឹងលលើវិពុធរាជឲ្យជួយ លយើងរំលដាោះទ្ពោះបិតានិងទ្ពោះមាតាពីកណាតប់ដដពួកនាគទុចចរិត ទំងលនាោះ ” លទពីលោលទំងោរមភ -“ ចុោះឲ្យខញុំមាចស់ពឹងបងវិពុធរាជលដាយរលបៀបណាលៅមាចស់បងលបើគ្នត់សអប់លខាើមខញុំមាចស់យា៉ាងលនោះ លគមិនទ្តឹមដតខ្ញលចខញុំមាចស់ប៉ាុលណាណោះលទដថមទំងោនបលណតញខញុំមាចស់លទៀតផងគឺលដាយស្លរដតកលិនឆ្ងអប ដដលលៅលលើទ្ពោះកាយខញុំមាចស់… ” លោលដល់ទ្តឹមលនោះលទពីសំរក់ទឹកដភនកលហើយបនត -“ លហតុអីោនជាខញុំមាចស់មិនអ្ហចដទ្បកាយោន? លហតុអីក៏ខញុំមាចស់មានកលិនឆ្ងអបដូលចនោះ? លតើខញុំមាចស់ គួរលធវើយា៉ាងណាលទើបអ្ហចចូលលៅជិតលគោនលហើយអងវរលគឲ្យជួយ លយើងោនលៅលបើលគមិនស្លគល់ខញុំមាចស់ ផងលនាោះ....មាចស់បង! មាចស់បងជួយ លទពីផង ” លមខ ដសនអ្ហណិតបអូនទ្សីលសទើរលខ្ញលចចិតតធីតាដាក់ដដលលើស្លាទ្ពោះអនុជលហើយលួងល ម -“ លទពីអូន! បងពិតជាមិនអ្ហចជួយ ឲ្យមាចស់អូនមានរូបរាងដូចមនុសសធមាតានាសម័យលនោះោន ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 8 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ដមនលរឿងលនោះមានដតវិពុធរាជដតមានក់គត់ដដលអ្ហចជួយ អូនោន... លបើលគលៅដតមានចិតតខ្ញលច ញលញើតនិងសអប់លខាើមអូនកាលណាកលិនឆ្ងអបលៅដតមានឯសំលលៀកបំោក់លនោះក៏មិនអ្ហចដកដទ្បោនដដរលុោះទ្តាដតលគមានចិតតអ្ហណិតសលណាតសនិងទ្ស ញ់មាចស់អូនដូចលដើមលទើបលទពីអ្ហចបតូរកលិនលនោះលៅជា ទ្កអូបោនលគរិតដតទ្ស ញ់មាចស់អូនប៉ាុណាណកលិនទ្ពោះកាយមាចស់អូននឹងកាន់ដតទ្កអូបប៉ាុលណាណោះដដរ ” -“ លហតុអីោនជាមាចស់បងទ្ទង់ទ្ជាបពីលរឿងលនោះ? ” -“ កាលដដលឪពុកកូននាគលមានិងនាគលខៀវលៅបងាលរឿងលៅនគររបស់លយើងលនាោះទ្ពោះឥនទទ្ទង់ ទ្ជាបពីលរឿងលនោះដដរទ្ទង់មានទ្ពោះរាជបំណងយាងមកជួយ សំរបសំរួលនិងចង់ការោរតបូងសួគ៌លវទមនត មិនឲ្យាលក់កនុងដដនាគកបត់ផងដតទ្ទង់យាងមកមិនទន់ទ្ពោះបិតានិងទ្ពោះមាតាទ្តូវពួកលគនាំទ្ពោះកាយ លៅោត់លហើយលទើបទ្ពោះឥនទយាងមកដល់ឯបងទ្តូវទ្ពោះបិតាមានទ្ពោះរាជបញ្ជឲ្យបងភិលលៀងនាំរត់ មិនឲ្យលូកដដកនុងដលរឿងទ្ទង់ដទ្កងឡូមានលទ្គ្នោះថានក់ទំងបងលទៀតលទ្កាយមកបងក៏ជួបទ្ពោះឥនទតាមផលូវ លហើយទូលថាវយទ្ទង់តាមដំលណើរលរឿងរួចទ្ទង់ក៏មានទ្ពោះរាជបនទួលទ្ោប់បងពីលរឿងទំងលនោះលៅដូលចនោះលហើយលទើបបងទ្បញាប់មកតាមរកមាចស់អូនឲ្យដឹងពីលរឿងលនោះនឹងរកមលធាោយលៅជួយ ទ្ពោះមាតា និងទ្ពោះបិតាទំងអស់គ្នន...មាចស់អូនចាំទុកណា៎! ជាដំបូងមាចស់អូនទ្តូវដតយកបបូរមាត់លៅទញដកយក សរដសសក់របស់វិពុធរាជឲ្យោនមួយសរដសជាមុនសិនសឹមលដើររកលលលកទិពវនិងតបូងទិពវមកវិញតាម លទ្កាយលហើយសរដសសក់របស់វិពុធរាជលនាោះមាចស់អូនទ្តូវដតរកាជាប់និងខលួនជានិចចទ្តូវការោរកុំឲ្យវា ោត់ឲ្យលស្លោះលឺលទ? លបើមិនដូលចានោះលទផលូវដដលទ្តូវលដើរវាកាន់ដតដវងឆ្ងងយលៅលទៀតមា៉ាងលទៀតមាចស់អូន អ្ហចលទ្បើវិជាជបំោំងកាយោនដតពីរដងលទៀតលទលបើមិនចាំោច់ដាច់ខ្ញតកុំលទ្បើលផតសផ្តតស់ឲ្យលស្លោះ ” លទពីទ្ទឹងបនតិច ឯលមខ គន់ភទកតបអូនលៅទំងលទ្កៀមទ្កំរួចវាចា -“ មាចស់អូនឆ្ងប់លៅបំលពញកិចចការដំបូងចុោះលមឃលផតើមភលឺលហើយបងមិនអ្ហចលៅទីលនោះយូរលទៀតលទ បង អូនលៅវិញលហើយ ” -“ ទ្ពោះដម... សូមដថរទ្ពោះកាយផងមាចស់បង ” -“ មាចស់អូនក៏ដូចគ្ននទ្បយ័តនទ្ពោះកាយផង ” លទពីទ្បឹងញញឹមទំងមិនសូវសមទំងពីរនាក់បងបអូនក៏ទ្សវា៉ាឱបគ្ននទំងទឹកដភនកហាក់មិនដាច់ អ្ហល័យ។មិនយូរប៉ាុនាានលមខ ក៏បំោំងកាយោត់ពីរងវង់ដដលទពី លហើយក៏បងាហញខលួនជារូបនាគលៅកនុង មហាស្លគរដដលសថិតលៅយា៉ាងឆ្ងងយពីលឆនរ។នាគ្នលទពីឈរលមើលលៅទំងមិនអស់ចិតត។ លទពីលោល មានក់ឯងទំងោរមភ -“ មាចស់បង! ដថទ្ពោះកាយផង... ” បនតិចលទ្កាយមកលទពីសំលៅមករកវិពុធរាជដដលកំពុងលដកលក់យា៉ាងសាប់សាល់។ ភលឺចាស់ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 9 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ប៉ាុលណណោះលៅលហើយលគលៅដតលដកទ្សម៉ាុកខតៗលទៀតទំនងជាអស់កំ ំងលដាយស្លរអត់ងងុយខ្ញលំង កាលពីយប់មិញ។លមើលចុោះលគលគងលក់ោនទ្សួលណាស់លទោះជានាងនាគដដលមានកលិនឆ្ងអបយា៉ាង ខ្ញលំងោនចូលលៅជិតលគលសទើរដតដល់ទ្ចមុោះលៅលហើយក៏លដាយក៏មិនោនលធវើឲ្យលគភ្លញក់ោនដដរ។លទពី អងគុយចុោះដកបរនាយលហើយឱនមុខចុោះសនសឹមៗលដើមបីដកយកសរដសសក់របស់លគ។មិនទន់រួចរាល់ទ្សួល បួលផង ទវរបនទប់ក៏រលបើកជាមួយសំលលងដទ្សកលៅយា៉ាងខ្ញលំងរបស់មា -“ បងវិពុធរាជ! ” ទ្ពឹតតការណ៍លនោះលធវើឲ្យទ្សស់ធីតាលទពីភ្លញក់កទនាតក់អ្ហរមាណ៍ជាខ្ញលំងក៏ងាកមករកមា លដាយមាត់ មានជាប់សក់របស់វិពុធរាជផង។ លពលលនាោះវិពុធរាជក៏លបើកដភនកលឡើងមកលហើយក៏ភ្លញក់ទ្កញា៉ាងលៅលពល លឃើញនាគ្នលទពីលៅដកបរខលួន។មា ខឹងសមារយា៉ាងខ្ញលំងលហើយលោលទំងមុខរកកលនឹងយំ -“ បង…បងលធវើសអីហនឹង?” ថារួចមា រត់លចញវឹងឯវិពុធរាជកានញ់នឹងលទពីណាស់នាយក៏ ន់មាត់ដទ្សកគំហ កដាក់ នាគបុទ្តទំងមិនោបចាប់អ្ហរមាណ៍ -“ នាង...នាងលធវើសអីហនឹង? ” ថាលហើយនាយកំល ោះក៏សទុោះរត់លៅតាមមា ។ដល់ខ្ញងលទ្ៅផទោះវិពុធរាជតាមមា ទន់ លហើយចាប់ដដនាងជាប់រួចទ្បញាប់វាចា -“ មា ! អូនស្លតប់បងនិយាយសិន! ” នាងតូចយកដដបិទទ្តលចៀកនិងលពបយំបលណតើរ -“ ខញុំមិនស្លតប់លទ! លហើយបងក៏មិនចាំោច់និយាយអវីទំងអស់! ...ខញុំមិនចង់ស្លតប់ោកយលដាោះស្លរ របស់បងលទ! ដលងដដខញុំភ្លលមលៅ! ” វិពុធរាជចាប់ដដមាណវីលចញពីទ្តលចៀកនាង -“ មា ! អូនកុំលធវើអឹចឹងោនលទ? តាមពិតបងពិតជាមិនដឹងអីដមនណា៎! ” -“ ហុឹស! បងសនិទធស្លនលនឹងទ្សីកនុងបនទប់មួយយប់វាស់ទ្ពឹកប៉ាុណណឹងលហើយបងលៅថាមិនដឹងអី លទៀត! ... គិតលៅដូចោកយលគថាដមន! ទ្បុសលអលៅលលើល កលនោះពិតជាស្លលប់ោត់អស់លៅលហើយលៅដត ទ្បុសមិនោនការទ្បុសគំរក!...គ្នាននរណាមានក់លអលទ! ” លដៀលចប់មា ខទប់មុខយំរត់លចញយា៉ាងលលឿនដលងងាកលទ្កាយ។វិពុធរាជលគ្នកលៅនាងទំង កតីរំជួលចិតត -“ មា ! មា ឈប់សិន! អូនទ្តូវដតលជឿចិតតបងណា៎! ” វិពុធរាជឈរលមើលលៅមា ដដលលចញលៅឆ្ងងយទំងមុខជូរហាក់អស់សងឃឹម លដាយមិនដឹងថា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 10 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ទ្តូវលធវើយា៉ាងណាលទើបនាងទ្ពមលជឿចិតតអនក។ភ្លលមលនាោះវិពុធរាជក៏សទុោះសំលៅលៅបនទប់ខលួនវិញយា៉ាងលលឿន ក៏លឃើញលទពីពាយាមរករបស់អវីមួយយា៉ាងអនទោះស្លរ។នាយខឹងណាស់ក៏រត់លៅចាប់ដដនាងកទនាតក់ទំង កានញ់លហើយសំឡុត -“ នាងលធវើសអីហនឹង? ” លទពីទ្ទង់ភ័យបនតិច។នាងខំសំលឹងមុខនរៈលដាយទ្កដសដភនកយា៉ាងមុតលោរលដាយកតីទ្ស ញ់ លពញលបោះដូងឯវិពុធរាជទ្បឹងសំឡក់នាងលសទើរលលៀនទ្គ្នប់ដភនកលោរលពញលដាយកតីលទ្កាធ នាគធីតាវាចា ទំងរលីងរល ងទឹកដភនក -“ បងវិពុធរាជ… អូនសូមអងវរ…សូមបងលមតាតលៅជួយ ទ្ពោះមាតានិងទ្ពោះបិតារបស់អូនផង… លពលលនោះទ្ទង់ពិតជាលំោកណាស់ ” វិពុធរាជទ្ជួញចិលចចើមលហើយតបទំងមិនទន់ោត់ខឹងលៅលឡើយ -“ នាងកំពុងនិយាយឆគួតសអីហនឹង?...លៅ! នាងឆ្ងប់លចញពីបនទប់របស់ខញុំភ្លលមលៅ! លបើមិនដូលចានោះ លទខញុំនឹងលៅលពទយឆគួតឲ្យមកយកនាងលៅឥឡូវលហើយ ” វ័ណាទ្សក់ទឹកដភនកតក់ទំងមុខលសាើលដាយលសទើរដតមិនដឹងខលូនរួចពាយាមតវា៉ា -“ អូនមិនដមនជាមនុសសឆគួតដូចដដលបងគិតលនាោះលទោកយដដលអូននិយាយទំងប៉ាុនាានគឺ ជាការពិតទំងអស់...បងមិនជួយ អូនក៏ោនក៏ប៉ាុដនតសូមបងឲ្យអូនខចីតបូងសួគ៌លវទមនតសិនោនទ? ” វិពុធរាជឈរទ្ទឹងលដាយគិតកនុងចិតតលហើយសំលឹងធីតាមិនដាក់ដភនក -“ នាងលនោះកំពុងនិយាយពីលរឿងឆគួតលី សអីអឹលចោះ? តបូងសួគ៌លវទមនតសអី? ខញុំមិនដឹងលទ! នាងលនោះ ពិតជាឆគួតលពញទីដមនដទនលហើយ ោនជាលសលៀកោក់លមើលដតតួល ខនលដើរទ្គប់ទិសទីលដាយមិនលចោះខ្ញាស់ លគលស្លោះដូលចនោះ ” បុទ្តីនាគដឹងចាស់ថាលគកំពុងនិយាយពីអវីលទើបនាងតប -“ លទោះជាបងថាអូនជាមនុសសឆគួតថាអូនជាតួល ខនក៏អូនមិនទ្បកាន់ខឹងនឹងបងដដរប៉ាុដនតអូន សូមអងវរសូមបងកុំដាច់ចិតតលពកឲ្យអូនសុំខចីតបូងសួគ៌លវទមនតលដើមបីយកលៅជួយ ដល់ទ្ពោះមាតាននិង ទ្ពោះបិតាដតមួយដភលតលទលពលចប់កិចចការលហើយអូននឹងយកវាមកសងបងភ្លលម...លតើោនលទ? ” ខចិលនិយាយលទ្ចើនវិពុធរាជក៏ទញទូរស័ពទមកចុចយា៉ាងស្លទត់ -“ លហឡូស្លរា៉ា! ឯងទំលនរទ? ឆ្ងប់ជួយ មកយកទ្សីឆគួតមានក់លៅឯផទោះគ្ននមួយដភលត... អឺ...ឲ្យឆ្ងប់ លឡើងណា៎...គ្ននក៏មិនដឹងថាមកពីខ្ញងណាដដរ...លហើយចុោះខ្ញងមនទីរលពទយរបស់ឯងមានោត់ទ្សីមានក់ ដដលមានសក់កលទនទើងនិងលសលៀកោក់ដូចតួល ខនដដរលទ?...លបើអឹចឹងឆ្ងប់នាំគ្ននមកឲ្យលលឿនមកគ្ននខ្ញលច ណាស់...ហនឹងលហើយ!... បនតិចលទៀតជួបគ្នន ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 11 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា វិពុធរាជបិទទូរស័ពទលហើយលធវើឬកទ្កអឺតដាក់លទពីបណាតលឲ្យនាងលអរិតដតពិោកចិតតលហើយ ទ្បញាប់ពនយល -“ កុំអីបងវិពុធរាជ! កុំឲ្យលគយកអូនលៅអី! តាមពិតអូនគឺមិនឆគួតដមនអូនគឺជាបុទ្តីលសតចនាគ អូនគឺនាគ្នលទពី....សូមបងលមតាតកុំពនាលពលលទៀតអី... អូនចាំោច់ទ្តូវដតរកតបូងសួគ៌ឲ្យលឃើញឲ្យោនឆ្ងប់...ទ្ពោះមាតានិងទ្ពោះបិតាកំពុងរងចាំជំនួយពីបង... ” អនកទ្បុសសងាហផទុោះសំលណើចលហើយតប -“ នាគ្នលទពីសអី? បុទ្តីលសតចនាគសអី? នាងឈប់និយាយលផតសផ្តតស់លទៀតលៅោនលទ? ខញុំពិតជា ថលង់ណាស់ ... ទីលនោះមិនដមនជាកដនលងថតកុនលទកុំតាំងខលួនជាតួឯកទ្សីលៅទីលនោះខញុំមិនដមនជាតួឯក ទ្បុសរបស់នាងលទ…បនតិចលទៀតឡានលពទយឆគួតនឹងមកយកនាងលហើយចាំលៅរកតួឯកទ្បុសដដល សកតិសមនិងនាងលៅទីលនាោះលៅ… អូហ៍! នាងហនឹងសិនលហើយកុំលៅណាឲ្យលស្លោះខញុំលៅងូតទឹកមួយដភលត …អូហ៍ដមនលហើយដាច់ខ្ញតកុំលួចលមើលខញុំងូតទឹកឲ្យលស្លោះណា៎លបើមិនដូលចានោះលទកុំថាខញុំលធវើោបមនុសស ឆគួត…ស្លរា៉ាលគមកដល់ឥឡូវលហើយ…កុំអនទោះស្លរខ្ញលំងលពក ” លពលវិពុធរាជចូលកនុងបនទប់ទឹកោត់លទពីទ្បុងបំោំងកាយលដើមបីលគចខលួនដតលពលលនាោះនាងោន នឹកលឃើញដល់សំដីរបស់លមខ -“ មាចស់អូនអ្ហចបំោំងខលួនោនដតពីរដងលទៀតលទ លបើមិនចាំោច់កុំលទ្បើលផតសផ្តតស់ ” លពលវិពុធរាជងូតទឹករួចស្លរា៉ាក៏មកដល់លាមលហើយក៏នាំគ្ននចាប់នាគ្នលទពីតាមបំរាប់របស់ វិពុធរាជលទពីទ្បឹងលរើបំរាស់កនុងដដមនុសសពីរនាក់ដដលនាំគ្នននាំនាងសំលៅលៅរថយនតដដលបចឈរចាំឯខ្ញង មុខ។ដតលពលលនាោះដដរនាងលៅទ្បឹងនិយាយពនយល់វិពុធរាជ -“ បងវិពុធរាជ! លហតុអីោនជាបងមិនទ្ពមលជឿអូន...លទោះជាបងយល់យា៉ាងណាចំលោោះអូនក៏ លដាយ ដតសូមបងជួយ រកាតបូងសួគ៌លវទមនតទុកឲ្យោនលអផង! វាសថិតលៅកនុងលលលកទិពវដដលលពលលនោះ មិនដឹងថាវាលៅឯណាលទ...ដាច់ខ្ញតកុំឲ្យវាាលក់កនុងដដនាគទុចចរិតឲ្យលស្លោះ ...លបើមិនដូលចានោះលទវានឹងមក បំផ្តលញឋានមនុសសដថមទំងលៅបងាលរឿងលៅទ្គប់ឋានទំងអស់លដើមបីពួកវាលកាតបកាតប់ចទ្កវាឡទំងមូល ដតមានក់ឯងជាមិនខ្ញន…បងទ្តូវដតលជឿអូនណាបងវិពុធរាជ! ” នាងលោលចប់ក៏ទ្តូវលគបទចចកចូលកនុងឡានលាម។ស្លរា៉ាលសើចដាក់មិតតយា៉ាងទ្សស់ទ្ស្លយរូច សួរចំអន់គ្ននលលង -“ ឯងោនសងារពីណាហនឹង? លមើលលៅស្លអតដល់លហើយ ” -“ ឯងនិយាយឆគួតសអីហនឹង? គ្ននមិនដដលស្លគល់នាងលទលដាយស្លរដតនាងមានក់ហនឹងលហើយលទើប លធវើឲ្យមា ខឹងដាច់កាលដាច់កនទុយមិនដឹងថាលធវើលម៉ាចលទើបមា ោត់ខឹងលទគ្ននមិនសូវបុិនលួងចិតត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 12 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ទ្សីៗផង ” -“ លបើមា ខឹងយា៉ាងលនោះលៅលហើយអឹចឹងគ្ននមិនយកនាគ្នលទពីរបស់ឯងលៅលទ ទុកឲ្យនាងជំនួស មា ចុោះ ” -“ ឯងលនោះពិតជាលពទយឆគួតដមនលបើឯងចង់ោនក៏យកនាងលៅចុោះគ្ននមិនទ្តូវការលទ ” កំល ោះទំងពីរនាំគ្ននលសើចខឹក។មុននឹងលចញលៅ ស្លរា៉ាវាចា -“ ប៉ាុដនតលមើលលៅនាងដូចជាស្លគល់ឯងចាស់ណាស់សងស័យដតនាងជាគូអតីតជាតិរបស់ឯងផង ក៏មិនដឹង ” ថាលហើយនាយស្លរា៉ាក៏លដើរលចញមកទំងលសើចរ ក់ផងឯវិពុធរាជក៏លោោះសំដីមកពីលទ្កាយ -“ ស្លរា៉ាលពទយចំគួត! ចំជាឡប់សតិដមនសងស័យដតឆលងមកពីអនកជំងឺលទដឹង! ” ទ្គ្នន់ដតស្លរា៉ាចូលលៅដល់កនុងឡានភ្លលមនាគ្នលទពីដដលអងគុយលសងៀមធាឹងដូចលធវើសមាធិមួយ ទ្សបក់លហើយលនាោះោនលបើកដភនកលឡើងមករួចទ្ោប់លៅស្លរា៉ា -“ ល កស្លរា៉ា! ល កជួយ ទ្ោប់បងវិពុធរាជផងថាយប់លនោះកុំលដើរលចញលៅណាឲ្យលស្លោះ លបើមិនដូលចានោះលទគ្នត់នឹងមានលទ្គ្នោះថានក់ជាមិនខ្ញនគ្នត់ជាមនុសសសំខ្ញន់ណាស់មិនទ្តូវឲ្យគ្នត់មាន លទ្គ្នោះថានក់អវីលឡើយលបើមិនអឹចឹងលយើងនឹងោត់បង់លពលលវ ដ៏តិចតួចបំផុតលនោះសំរាប់ជួយ សលទងាគោះ សតវល កទំងមូលជាមិនខ្ញន ” ស្លរា៉ាលដាយពិោកទ្ទំនឹងកលិនឆ្ងអបរបស់នាងលពកលទើបតប -“ ោនលហើយនាងឈប់និយាយលៅកុំរំខ្ញនខញុំោនលទ? ” នាគ្នលទពីលធវើមុខសងួតលដាយមិនសបាយចិតតដដលគ្នាននរណាមានក់ោនយកចិតតទុកដាក់និងយល់ ពីបំណងរបស់នាងលស្លោះ។នាងលអលៅលសងៀមលដាយរងចាំឱកាសមកដល់ដតប៉ាុលណាណោះ។  ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 13 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ២.មនុស្សឬបិសាច? រាទ្តីលនោះវិពុធរាជលចញលៅលទ្ៅកនុងបំណងរកទិញវតថុអនុសាវរីយ៍សំរាប់លួងចិតតមា មាលៅ ដថងដសអក។នាយលរើសយកតុកាតាដ៏ទ្សស់ស្លអតមួយរាងតូចទ្ចលឹងគួរឲ្យទ្ស ញ់មកកាន់លមើលលហើយ ញញឹមដាក់វាយា៉ាងទ្សស់ប៉ាដទ្ប។ខណៈលនាោះទ្ស្លប់ដតលឃើញនាយឆកដដលនរៈស្លគល់ចាស់ថាជាបង ទ្បុសរបស់មា លគក៏លសើចយា៉ាងទ្សស់ដាក់លហើយសួរ -“ លអបងឆក! បងមករកទិញតុកាតាដដរហនឹងលអហស? ” -“ អត់លទគឺខញុំមកតាមរកឯងហនឹងណា! ” -“ បងរកខញុំមានការអីដដរ? ” -“ លតាោះលៅកដនលងស្លងត់និយាយគ្ននវិញអហី? ” នាយឆកលដើរលៅមុខទំងមុខលសាើចំដនកវិពុធរាជក៏លដើរលៅតាមទំងទុកចិតត។រកកដនលងគួរសម ោនលហើយវិពុធរាជក៏សួរ -“ បងអ្ហចនិយាយោនលហើយលៅ? ” នាយឆកមិនតបលទដបរជាងាកមកដាល់មុខនាយសងាហមួយដដទ្ពមជាមួយនឹងោកយគំហ គ ខ្ញលំងៗ -“ អ្ហចដទ្ង! ឯងោនលធវើសអីបអូនទ្សីលយើងខលោះ? ឯងដឹងលទលពលលនោះនាងយំលឡើងលហើយមុខពពុល លៅលហើយ! ” ងងឹតមុខឈឹងដបកអំពិលអំលពកទ្បូង! លពលលនោះវិពុធរាជលមើលអវីដលងលឃើញលៅលហើយខណៈ លនាោះទ្ស្លប់ដតមានមនុសស២នាក់លទៀតចាប់នាយជាប់មិនឲ្យមានឱកាសតទល់ោន។ពួកលគនាំគ្ននទ្តួត ដដគ្ននវាយវិពុធរាជសូរភូសលផ្តោះៗលោរលពញលដាយកំហឹង។ចំដនកវិពុធរាជវិញលសទើរដតសនលប់លដាយគ្នាន ោកយតវា៉ាអវីទំងអស់លទ្ោោះដល់កដមនដទនលៅនិយាយមិនរួចោនទ្តឹមដតសំងំឲ្យលគវាយតាមចិតតដត ប៉ាុលណាណោះ។នាយឆកផ្តអកសកមាភ្លពបនតិចរួចលោោះសំដី -“ ដថងលទ្កាយ... ” ទ្គ្នន់ដតលោលោនទ្តឹមលនោះនាគ្នលទពីក៏បងាហញខលួនលឡើងមកជាមួយនឹងសំដីដទ្សកមកទំនងជា ខឹងខ្ញលំង -“ ពួកឯងលធវើលនោះដូចជាហួសលហតុលពកលហើយ! ” ថារួចសឹងដតមិនទន់ចប់ទ្សួលបួលផងលទពីក៏លលើកដដវាយពួកជនោលទំងលនាោះលដាយទោះតប់ យា៉ាងរហ័សលមើលមិនទន់បណាតលឲ្យពួកលនាោះដទ្សកយ៉ាូយយា៉ាយរមូលខលួនចុោះលឡើងទំងឈឺចាប់។ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 14 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា សំលលងទួញលស្លកទំងលនោះោន ន់លឺទ្ទហឹង។ទ្បលៅអស់ចិតតលហើយលទើបលទពីឈប់វាយពួកលគលហើយ រត់លៅលលើកទ្គ្នវពុធរាជដដលដួលលៅនឹងដីលដាយរលវើរវាយ -“ បងវិពុធរាជបងឈឺណាស់ដមន? សូមលទសដដលអូនមកជួយ មិនទន់លពល ” អនកកំល ោះលបើកដភនកទ្ពឹមៗទំងឈឺចាប់ -“ លហតុអីោនជានាងលៅទីលនោះដដរ? ដទ្កងស្លរា៉ានាំនាងលៅពាោលោត់លហើយលអហស? ” -“ បងកុំនិយាយលទ្ចើនលពកលតាោះឆ្ងប់រត់លៅប៉ាូលីសមកដល់ឥឡូវលហើយ! ” មុននឹងនាំវិពុធរាជលៅលទពីទ្ពមានលៅពួកជនោលទំងបីដដលកំពុងលដករណូករដណលរមីល លពញដី -“ ដថងលទ្កាយពួកឯងកុំប៉ាោះោល់បងវិពុធរាជឲ្យលស្លោះលបើមិនដូលចានោះលទពួកឯងនឹងជួបមហនតរាយ ដល់ខលួនជាមិនខ្ញនស្លតប់ោនលទ? ” លទពីលោលចប់រួចងាកលៅលឃើញប៉ាូលីសរត់តំរង់មកក៏ទ្បញាប់នាំវិពុធរាជលភៀសខលួនភ្លលម។នាយ ឆកនិងកូនលៅនាំគ្ននលទ្កាកអងគុយលហើយចងអុលទ្ោប់ប៉ាូលីស -“ ល កប៉ាូលីសជួយ ខញុំផងលៅ...ខញុំលទ្កាកលៅណាមិនរួចលទ... ” នាយប៉ាូលីសជួយ លលើកនាយឆកឲ្យឈរទ្សួលបួលលហើយសួរ -“ ឯណាជនដដដល់? ” -“ (ថងូររហុឹសលហើយតប)...លនាោះ! ពួកវានាំគ្ននរត់លៅខ្ញងលនាោះលហើយល ក... ” ទ្គ្នន់ដតលឃើញពួកលគតាមការចងអុលបងាហញរបស់នាយឆកភ្លលមល កប៉ាូលីសលភលចខលួនក៏ដលង នាយឆកលៅវិញលហើយរត់តាមចាប់នាគ្នលទពីនិងបកសពួកយា៉ាងលលឿនបណាតលឲ្យបងធំដួលភីងលៅដីវិញ លធវើឲ្យលគដទ្សកយ៉ាួយដសនមាយា។លពលប៉ាូលីសតាមជិតទន់លទពីក៏បំោំងកាយោត់ទ្សលមាលភ្លលមនាំឲ្យទ្កុមប៉ាូលីសទំងបីនាក់លនាោះលកើតកតីលងឿងឆងល់មិនោត់ពួកលគគិតថាទ្បដហលជានាគ្នលទពីរត់ពួន លៅទីកំោំងដកបរលនាោះលហើយលទើបនាំគ្ននលចោះដតលដើរវាចលមើលលៅមតុំលនាោះរហូតដល់ភលឺលដាយមិនដឹងខលួន។ ទ្ពឹកលឡើងភលឺចាស់ដមនដទនលហើយលគលឃើញនាយឆកដដលមានមុខជាំលមើលសឹងដតមិនយល់ លដាយស្លរស្លនម្មទ្កលវ៉ាមទ្កវា៉ាមដូចស្លនមទ្កចកខ្ញវចោសលពញលពញមុខលឡើងសុោះលសទើរគ្នានសល់ ចលនាលោះ។ បងឆកអងគុយខ្ញំចងអុលដដខលួនឯងលដាយដភនករំដពលៅឆ្ងងយលឡើង ភលឹកស្លារតី។ចំដនកកូនលៅរបស់ លគពីរនាក់លទៀតដដលមានស្លនមរបួសមិនខុសពីគ្ននលនាោះវិញនាំគ្ននលធវើដភនកមុិម៉ាក់មុិញម៉ាង់លម៉ាោះម៉ាុញដាក់បងធំ ។ យូរបនតិចលទើបនាយសូវយកដដបក់ដភនកនាយឆក -“ បងឆក!...បងឆក!... ” ឆកលៅដតមិនទន់ដឹងខលួនលទៀតនាយលៅក៏ដទ្សកខ្ញលំងៗដាក់ទ្កដាស់ទ្តលចៀករបស់លគ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 15 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បងឆក! ” រំលពចលនាោះនាយឆកភ្លញក់ទ្ពឺតលហើយឆ្ងារដដឆ្ងារលជើងលដាយស្លរល ោះទ្ពលឹងបណាតលឲ្យលគបោះ លជើងអុកគូទលៅនឹងដីជាមួយនឹងសំដីសលន់លស្លលរ ន់លឺខ្ញលំងៗ -“ សអីលគ! សអីលគ! បិស្លចមកដល់លទៀតលហើយលអហស? ឆ្ងប់នាំគ្ននរត់ពួនឲ្យឆ្ងប់លឡើង! ទ្បយ័តនវាមក បឺត្មងាប់ខ្ញនចាស់ទំងអស់គ្ននវុី!... ” ថាផងនាយឆករត់លឆលរឆ្ងលររកកដនលងពួនផង។ លពលលនាោះនាយសូវនិងនាយលៅនាំគ្ននលដញចាប់ -“ លអបងឆក! បងឆក! ឈប់សិន! ” បងធំហាក់ដឹងខលួនវិញក៏ឈប់រត់ដតថាងសដបកលញើសលទ្ោងប៉ាុនៗទ្គ្នប់លោត ឯដដទំងសងខ្ញង ទ្តូវកូនលៅចាប់ជាប់។ឆកលួចលមើលពួគលគលដាយដភនកទ្កលលៀមទ្កលលើម។សូវលោលលួងល ម -“ លៅទីលនោះគ្នានបិស្លចលទបងឆកបងកុំភ័យអី....លបើលទោះជាមានដមនក៏ពួកខញុំមិនឲ្យល កបង រត់តាមពួកលយើងដដរពួកខញុំលៅតាមការោរខលួនឯងជានិចច ” លៅបនទរ -“ ពិតដមនលហើយបងឆក ” ឆកលបើកដភនកធំបនតិចក៏ទ្កលលៀសដដពួកលគលចញ -“ លហើយចុោះពួកឯងវាយា៉ាងលម៉ាចហនឹង?ឆគួតលទអហី…ោនជានាំគ្ននមកចាប់ដដរបស់លយើងដូលចនោះ? …ថយលចញលៅ! ចំជាគ្នានោនការអីលស្លោះលហើយ!” ថារួចពួកនាយឆកលដើរតំរង់លៅអងគុយលលើលៅអីវិញនាយសូវនិងនាយលៅទ្បញាប់រត់លៅគក់ ទ្ចោច់លធវើសរដសផ្តគប់ចិតតលៅហាវយនាយ។នាយឆកលបើកដភនកធំទ្គលងងាកលមើលលៅកូនលៅលគលហើយ លោលទំងរលអើល -“ ដន៎!ពួកឯងទំងពីរមានគិតលឃើញដូចលយើងដដរលទ? ” -“ គិតយា៉ាងលម៉ាចលៅបងឆក? ” -“ ទ្សីមានក់ដដលមកជួយ អ្ហវិពុធរាជសអីលគលនាោះកាលពីយប់មិញវាមិនដមនជាមនុសសលទ ” -“ ចុោះលបើមិនដមនជាមនុសសលតើវាជាសអីលៅវិញលៅបង? ” -“ គឺ...បិស្លច!! ” ទ្គ្នន់ដតលឺថាជាបិស្លចភ្លលមសូវនិងលៅ នាំគ្ននដទ្សកវា៉ាសទ្ពមគ្ននលហើយសទុោះមកឱបលជើង នាយឆកមាខងមានក់ទំងញ័រទលទ្ទើកលដាយភ្លពភ័យខ្ញលច -“ បងឆក! បងកុំលចោះដតនិយាយកំឡាចខញុំឲ្យលស្លោះខញុំមិនលជឿលទ! ” -“ ពិតដមនលហើយសម័យលនោះលៅលហើយលៅមានបិស្លចមកពីណា? កុំលចោះដតនិយយាកុហក់ពួក ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 16 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ខញុំលនាោះ ...ទ្ោប់បងលៅចុោះសូវនិងលៅជាមនុសសមិនដដលលចោះខ្ញលចសអីដតផ្តតសលទ ដមនលទអ្ហលៅ? ” -“ ពិតដមនលហើយបងឆក! លយើងទំងពីរនាក់លនោះជាកំពូលអនកកាលហាន ...កុំថាលឡើយមនុសស លខ្ញាចទ្ោយបិស្លចមកពីឋានណាលឡើយឲ្យដតពួកលយើងោនជួបលនាោះ....ទ្ោកដជារត់បោះលជើងជាមិន ខ្ញន.... ” លឃើញសភ្លពពួកលគអួតខុសកាលៈលទសៈដូលចនោះបងឆកក៏ទ្បញាប់វាចា -“ លបើមិនខ្ញលចលទលហតុអីោនជានាំគ្ននមកឱបលជើងរបស់លយើងដូលចនោះ? ...លមើល៍! ឆ្ងប់ដលងលយើង សិនលមើល!...ធុញណាស់! រកដតលដើរលៅណាមិនរួច ” ទំងពីរនាក់លនាោះក៏ដលងលជើងលគតាមបញ្ជរួចលោលលដាោះស្លរ -“ គឺមកពីខញុំមិនចង់លលតឆ្ងងយពីបងហនឹងណា! ...បងោនចិចចឹមពួកលយើងតាំងពីតូចមកដូលចនោះ ទ្គ្នន់ដតឱបលជើងរបស់បងលដើមបីបញ្ជក់ពីកតីទ្ស ញ់ដឹងគុណផងមិនោនលទអហី? ” នាយឆកមិនោនយកចិតតទុកដាក់លលើលហតុផលដ៏គ្នាន័យខលឹមស្លររបស់លគលឡើយ។លទ្កាយមក បងឆកក៏លផតើមនិយាយលដាយអ្ហរមាណ៍គិតដវងឆ្ងងយ -“ ពូកឯងគិតលមើលលៅលបើវាជាមនុសសធមាតាលហតុអីក៏វាអ្ហចវាយលធវើោបពួកលយើងដដលមាន គ្ននដល់លៅបីនាក់ោនលដាយងាយៗដូលចនោះ? លឃើញលទ? មុខរបស់ពួកលយើងទ្តូវវាខ្ញវចលដាយទ្កចក បិស្លចរបស់វាលឡើងសុោះមុខអស់លៅលហើយដបបលនោះលបើមិនដមនជាបិស្លចលទ លតើវាជាអវីលៅ? ” -“ ពិតជាទ្តឹមទ្តូវណាស់បងឆក!...ខញុំក៏ាលប់គិតដូចបងដដរ ” សូវបនទរលៅលោលទំងោរមភ -“ លបើតាមកនុងលរឿងកុនវិញមនុសសណាដដលទ្តូវបិស្លចខ្ញំបឺតជចជក់្មឬក៏ទ្តូវបិស្លច ខ្ញវចឲ្យដាច់ស្លច់ដតបនតិចក៏លដាយមនុសសលនាោះនិងលកើតបិស្លចដដរជាមិនខ្ញនលទលបើមិនយូរក៏ឆ្ងប់ដដរ... លហើយចុោះពួកលយើងនិងអ្ហចកាលយជាបិស្លចដដរលទ លបើលយើងទ្តូវបិស្លចលនាោះខ្ញវចលពញមុខលពញមាត់ដូលចនោះ បងឆក?” -“ ចុោះអ្ហណាលៅដឹងលៅលបើអ្ហមួយកនុងលរឿងកុនអ្ហមួយលទ្ៅលរឿងកុនអឹចឹង...ប៉ាុដនត ...មុននឹងវា លៅវាោនផ្តតំលយើងមិនឲ្យប៉ាោះោល់បងវិពុធរាជរបស់វាលទៀតផងលតើពួកឯងមានលឺដដរលទ? ” លគទំងពីរលឆលើយទ្ពមគ្នន -“ ទ្ោកដជាលឺ! លឺចាស់ណាស់! លហើយចងចាំជាប់ជានិចចលទៀតផង!... ” -“ លបើអឹចឹងលយើងលធើវតាមបណាតំរបស់វាលៅដទ្កងឡូោនសុខខលួន ” ភ្លលមលនាោះលៅក៏តបភ្លលមៗឥតចាំយូរ -“ លបើមិនលធវើអំលពើោបវាទ្ោកដជាោនសុខលហើយ...បងស្លានដតខញុំចង់លធវើអំលពើោបលដើរលធវើោប ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 17 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ដតលគឯងជាមួយបងណាស់លៅអហី?...គឺខញុំលធវើទំងបងខំចិតតលទបងឆកលអហើយ! ” -“ ឯងនិយាយថាលម៉ាចអ្ហលៅ! និយាយមតងលទៀតមកលមើល! អនកណាបងខំអនកណា? ” -“ អូហ៍! អត់លទបងឆក! ខញុំចង់និយាយថាលបើបងគិតថាឈប់លធវើោបវិពុធរាជលទៀតលនាោះខញុំចាស់ ជាអផសុកស្លលប់លហើយ...វាពិតជារមាស់ដដលៅមិនសុខជាមិនខ្ញនលទ ” -“ ឆ្ងប់លៅឆលុោះកចចក់លមើលមុខរបស់ឯងឲ្យចាស់លៅអ្ហលៅ! មុខដល់ថានក់លនោះលៅលហើយលៅមិនរាងចាលលទៀត? លតើឯងចង់លធវើោបលគដល់លពលណាលទើបឯងអស់ចិតត? ដថងលទ្កាយលបើឯងហា ន ប៉ាោះោល់វិពុធរាជដតមួយសរដសសក់លនាោះឯងនឹងោនភលក់ថានំខ្ញលំងរបស់លយើងជាមិនខ្ញនលទឯងចាំលមើលចុោះ!” -“ ោទបងឆកខញុំដលងហា នលហើយ... ” លដាយមិនដឹងថាមា មកស្លតប់តាំងពីលពលណាលទទ្ស្លប់ដតលឺសំណួររបស់នាងបលងហើរមកប៉ាោះ ទ្តលចៀករបស់ពួកលគទំងបី -“ លនោះបងឆកនាំគ្ននលៅលធវើសអីបងវិពុធរាចដដមនលទ?.... ” សំលលងដទ្សកសួរខ្ញលំងៗលសទើរដបកទ្កដាស់ទ្តលចៀកមួយលនោះោនលធវើឲ្យពួកលគទំងបីដទ្សកដយ៉ា ទ្ពមគ្ននលដាយស្លរការភ្លញក់លផអើល និងខ្ញលចមា សតីបលនាទស។មា បនតទំងមុខទ្កហមលពញលដាយ កំហឹង -“ លហតុអីោនជាបងលធវើអឹចឹង?....លតើឲ្យខញុំមានមុខអីលៅជួបនិងគ្នត់លទៀត ” បងធំរាងសងាហលទ្កាកឈរទំងស្លទក់លសទើរមិនសូវហា នជាមួយនាងលស្លោះ។លគពាយាមនិយាយ លួងល មបអូនទ្សី -“ អនកណាលទ្បើឲ្យវាលធវើោបមា របស់បងលធវើអី?...បងដសនឈឺចាប់ណាស់លៅលពលដដលលឃើញ អូនឯងយំលដាយស្លរដតវា ” -“ លនោះគឺជាលរឿងរបស់ខញុំនិងគ្នត់លទ! លម៉ាចោនជាបងមកលូកដដកនុងលរឿងលនោះដដរ? ” -“ មា ស្លតប់បងណា៎! អូនគួរដតឈប់ទ្ស ញ់វាលៅលទ្ោោះវាមិនដមនជាមនុសសធមាតាលទ ... វាគឺជាបិស្លច! ” -“ បងនិយាយផ្តតស់សអីហនឹង? ” ថារួច មា ក៏លដើរលចញលៅទំងមិនសបាយចិតតចំលោោះទលងវើរបស់បងទ្បុស។នាយឆកទ្បញាប់ សួរ -“ ដន៎! មា អូនបង់លៅណាហនឹង?.....ឈប់សិនចាំបងផង! ” ដថលងពីនាគ្នលទពីវិញនាងកំពុងពាោលវិពុធរាជដដលលដកសនលប់សតូកសតឹងលៅលលើដទ្គ។ លៅលលើ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 18 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា រាងកាយរបស់លគលោលពញលដាយស្លនមជាំលខៀវលពញខលួននិងរបួសដបកមុខដបកមាត់មាន្មកកផង។ អស់រយៈលពលមួយយប់លទពីខំទ្បមូលកំ ំងាតុរបស់ខលួនដដលលៅសល់ទំងប៉ាុនាានមកបចចូលឲ្យ វិពុធរាជលដើមបីឲ្យឆ្ងប់ដឹងខលួននិងជាសោះលសបើយធមាតាវិញ។លុោះោនសំលរចលហើយនាងនាគលទ្កាកឈរ លហើយលដើរលៅឆ្ងងយបនតិច។ បំរុងហាមាត់ខ្ញជក់របស់លវទមនតអវីមា៉ាងលដើមបីលផទរឲ្យវិពុធរាជលហើយទ្ស្លប់ដត លមខ មកដល់លហើយទ្បញាប់លត់ -“ លទ! មាចស់អូនមិនអ្ហចលធវើដបបលនោះោនលទឥឡូវនាគលខៀវតាមលយើងមកដល់ឋានមនុសសលហើយ លបើមាចស់អូនលធវើអឹចឹងលតើោនកំ ំងឯណាលដើមបីទប់ទល់ជាមួយពួកវាលៅ? ” -“ មាចស់បង! កុំលត់ខញុំមាចស់អីលបើនាគលខៀវលគោនជាមកដល់លៅលហើយឯមាចស់តបូងសួគ៌លវទមនត កំពុងមានរបួសធងន់ធងរយា៉ាងលនោះលតើលយើងមានមលធាោយអីលដើមបីកាោរតបូងទិពវោន? ចុោះលបើលគដលណតើម តបូងោនលតើលយើងទ្តូវលយើងទ្តូវគិតយា៉ាងលម៉ាចលទៀត? លពលលនោះលយើងពិតជាអស់ផលូវលដើរលហើយមាចស់បង! ” លមខ ទ្ទឹងបនតិចលទើបតប -“ ពិតដមនលហើយលបើអឹចឹងមាចស់អូនឆ្ងប់ពាោលលគចុោះលយើងលៅមានដតមលធាោយលនោះមួយលទ ...ចំដនកបងនឹងលៅបដងវងដានឲ្យពួកវាចុោះលៅឋាននាគវីញសិនយា៉ាងលហាចណាស់ក៏លយើងអ្ហចពនា លពលោនលទ្ចើនដដរ...ដតមាចស់អូនទ្តូវចាំទុកណាលបើបងមានលរឿងអីលកើតលឡើងអូនទ្តូវការោរកុំឲ្យនាគ លខៀវយកសរដសសក់របស់វិពុធរាជោនឲ្យលស្លោះលបើមិនអឹចឹងលទវានឹងអ្ហចប៉ាោះោល់តបូងសួគ៌ោនលដាយ សុវតថិភ្លពនឹងទ្សូបយកលវទមនតលនាោះោនយា៉ាងងាយលទៀតផងលពលលនាោះលហើយដដលជាលពលលវ សំរាប់ឲ្យវាអ្ហចទ្គប់ទ្គងចទ្កវាឡទំងមូលលនោះោន ” -“ ខញុំមាចស់ដឹងថាគួរលធវើយា៉ាងណាលហើយមាចស់បង ” -“ លទពីលធវើកិចចការបនតលទៀតចុោះបងទ្តលប់លៅលធវើកិចចការរបស់បងដដរលហើយ ” -“ លលើកលនោះលទ្គ្នោះថានក់ណាស់មាចស់បងទ្បយ័តនទ្ពោះកាយផង ” -“ អូនកុំោរមភបងពិតជាមិនអីលទ ” លមខ លោលចប់ក៏ោត់ទ្សលមាលដតមតងលទពីទ្បញាប់ងាកមករកវិពុធរាជវិញលហើយហារមាត់ ខ្ញជក់របស់មួយដដលមានពនលឺភលឺចិញ្ចចមូលតូចមកដាក់លលើោតដដរបស់ខលួន។ភ្លលមលនាោះពនលឺលនោះក៏លហើរ សនសឹមៗចូលលៅកនុងមាត់របស់វិពុធរាជ។មិនយូរប៉ាុនាានស្លលកស្លនមជាំលខៀវនិងរបួសទំងឡាយដដល សថិតលៅលលើខលួននាយកំល ោះក៏រ យោត់អស់មួយរំលពច។ទ្បុសសងាហលបើកដភនកមកលឃើញលទពីក៏លសើច ទ្សស់ដាក់នាងលហើយសួរ -“ គឺនាងជាអនកជួយ ខញុំដមនលទ? ” លទពីលទ្តកអរណាស់លៅលពលលឃើញលគនិយាយោកយលអៗមករកខលួនដូលចនោះ។នាងញញឹមពទ្ោយ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 19 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លហើយងក់កាល។វិពុធរាជបក់ដដលៅនាង -“ មកលណោះមក៍! មកអងគុយជិតខញុំបនតិចលមើលខញុំដលងខ្ញលចនាងលហើយ ” -“ ប៉ាុដនតខញុំមានកលិនឆ្ងអបណាស់ ” វិពុធរាជញញឹមយា៉ាងទ្សទន់មករកធីតា -“ អត់លទ នាងគ្នានកលិនឆ្ងអបលទៀតលឡើយឲ្យខញុំសូមលទសដដលកនលងមកខញុំលធវើឲ្យនាងមិនសបាយ ចិតត...ឆ្ងប់មកលណោះបនតិចមកឲ្យខញុំលមើលមុខនាងឲ្យោនចាស់ផងខញុំមានអ្ហរមាណ៍ថាដូចជាាលប់ស្លគល់ នាងលៅទីណាមិនដឹងលទ ” លទពីទ្បញាប់លៅអងគុយដកបរលគលដាយញញឹមបិទមាត់មិនជិត។វិពុធរាជបនត -“ លតើនាងលទ្បើទឹកអប់មា៉ាកអីហនឹងកលិនដបបលនោះពិតជាចំដឡកដមន...អ្ហចដណនាំខញុំឲ្យស្លគល់ ផលិតផលលនោះផងោនលទ? ខញុំចង់ឲ្យមា លទ្បើទឹកអប់មា៉ាកលនោះដដរ ” សំដីលនោះលធវើឲ្យលទពីទំ ក់ទឹកមុខទ្ជុបលហើយតប -“ លនោះមិនដមនជាកលិនទឹកអប់លទវាជាកលិនពីធមាជាតិដដលោនមកពីសណាតនចិតតរបស់បងដដល មិនោនសអប់លខាើមខញុំកាលពីមុនខញុំមានកលិនឆ្ងអបក៏លដាយស្លរបងខ្ញលចញលញើតនិងសអប់លខាើមខញុំ ” នាយកំល ោះមិនោនលជឿសំដីដ៏លផតសផ្តតសរបស់នាគ្នលទពីលឡើយ។ លគលសើចខឹកលហើយតប -“ ខញុំមិនដឹងថាលហតុអីោនជាខញុំមានទំនាក់ទំនងកនុងលរឿងលនោះលទពិតជាចំដឡកអស្លចរយដមន ” លដាយលឃើញលគមិនទ្ពមលជឿដូលចនោះលទពីលៅលសងៀមមិនមានោកយសតីអវីទំងអស់។លពលលនាោះ វិពុធរាជលួចសំលឹងមុខនាងលដាយទ្កដសដភនកយា៉ាងមុត។ទ្សបលពលជាមួយគ្ននលនាោះដដរមា មកដល់ លហើយឈរលៅនឹងមាត់ទវរដដលចំហរទ្ស្លប់នាងោនលឃើញវិពុធរាជលៅជាមួយទ្សីដដដលលនាោះនាងមិន ោនលឺមាត់លទដតនាងខទប់មុខយំលដើរលចញពីទីលនាោះលៅ។នាយឆកដដលលដើរមកតាមលទ្កាយមិនោនដឹង លរឿងនឹងលគលនាោះក៏បកលទ្កាយមកតាមបអូនទ្សីដដរ -“ លអ! មា ! អូនឯងទ្បុងលៅណាវិញហនឹង? ” នាយលៅលឃើញដូលចានោះក៏សួរទំងឆងល់ -“ លហើយចុោះមានលរឿងអីលទៀតលហើយហនឹងបងឆក? ” -“ ចុោះអ្ហណាលៅដឹង? លបើមនុសសលៅឈរចាំទីលនោះទំងអស់ដតគ្ននលនាោះ ” សូវលបើកដភនកមូលទ្កលឡាតលហើយលោលបលងអើល -“ ឬមួយក៏អ្ហវិពុធរាជលនាោះវាកំពុងដតលៅកនុងបនទប់ជាមួយទ្សីបិស្លចលនាោះលទដឹងបងឆក? ” លឺដូលចនោះពួកលគទំងបីក៏នាំគ្ននលបើកដភនកធំៗទំងអស់គ្នន។ នាយឆកក៏ ន់មាត់ -“ លអើ! អ្ហលនោះនិយាយដូចជាទ្តូវអ្ហហស!...អហឺយ! លៅមិនោនលទលៅមុនលហើយលវុើយ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 20 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ថាលហើយនាយឆក ទ្កដញងខលួនរត់ដកលមផ្តយភ្លលមឥតបងអង់យូរ។សូវនិងលៅរត់លៅតាមពីលទ្កាយទំងញញឺត -“ បងឆកចាំខញុំផង...! ” វិពុធរាជលកាតបដដនាងនាគលហើយញញឹមទ្សស់ដាក់ទ្សីលធវើឲ្យនាគមាណវីលទ្តកអរមិនតិចលទ។ វិពុធរាជវាចា -“ លទោះជានាងជាមនុសសឆគួតក៏លដាយក៏ខញុំលៅដតគិតថានាងមានឧតតមគតិលអជាងពួកបងឆកដដរ លដើមបីសងគុណនាង ខញុំនឹងឲ្យស្លរា៉ាជួយ ពាោលជំងឺនាងលដាយយកចិតតទុកដាក់ជាទីបំផុតលហើយនាងនិងឆ្ងប់ជាសោះលសបើយជាមិនខ្ញនដល់លពលលនាោះនាងអ្ហចលៅរកឪពុកមាតយរបស់នាងលហើយរួមរស់ជា មួយពួកគ្នត់យា៉ាងសុខស្លនត” លទពីងាកមុខលចញទំងទឹកដភនករលីងរល ងវិពុធលឃើញដូលចានោះក៏លោលបនត -“ ោនលហើយនាងកុំរំលភើបចិតតលពកលហើយកុំខ្ញលចឲ្យលស្លោះគ្នានអនកណាហា នលធវើអីនាងលទ ” ខណៈលនាោះទូរស័ពទរបស់វិពុធរាជោនបនលឺលឡើងនាយទ្បញាប់ទទួល -“ លហឡូស្លរា៉ា! មានការអី?... លឃើញលតើ! លពលលនោះនាងកំពុងលៅផទោះរបស់ខញុំ...ហនឹងលហើយ.... ឯងទ្បញាប់ទទួលនាងផងណា... អឺមិនអីលទ... បនតិចលទៀតជួបគ្នន ” នាគ្នលទពីទ្តូវោនលគនាំលៅដល់កនុងឡានរួចលទ្សចធីតាអងគុយឱនមុខចុោះរហូតទំងទ្សោប់ទ្សលោនលដាយកតីខកបំណង។មុននឹងស្លរា៉ាបរឡានលចញលៅវិពុធរាជឈរដទ្ជងលហាល ៉ាផ្តតំលផញើមិតតលគ -“ ដន៎! ឯងយកនាងលៅលមើលដថឲ្យោនលអផងណា៎! អស់ទ្ោក់ប៉ាុនាានចាំគ្ននជាអនកលចញសង ” -“ សងស័យដតឯងលនោះដមនដទនលហើយសូមបីដតមនុសសឆគួតក៏មិនលលើកដលងដដរ ” -“ ឯងលាមឈប់និយាយឆគួតៗដបបលនោះលទៀតលៅោនលទល កទ្គូលពទយឆគួត? លបើឲ្យមា លឺចាស់ជាចប់លទៀតលហើយលនោះលដាយស្លរដតនាងជាអនកមានគុណលលើគ្ននគ្ននមិនឈរឲ្បដដលមើលអនកមានគុណមានជំងឺទ្បចាំកាយងអឹចឹងលនាោះលទណា! ” -“ លណហើយ! អឹចឹងក៏អឹចឹងលៅចុោះគ្ននលៅសិនលហើយណា! ” វិពុធរាជលសើចទ្សស់លហើយងក់កាលលទពីងាកលមើលមកអនកកំល ោះលសទើរដតទ្សក់ទឹកដភនកលដាយទ្ទំនិងសំដីរបស់នាយមិនោនឯវិពុធរាជដបរជាលលើកដដរាដាក់នាងលៅវិញរិតដតលធវើឲ្យនាគធីតាកាន់ដតឈឺចិតតដថមលទៀត។ លទោះបីជារថយនតោនបរលចញឆ្ងងយពីវិពុធរាជលហើយក៏លដាយក៏លទពីលៅមានអ្ហរមាថាោនលៅដកបរមាណពជានិចច។ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 21 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា នាយលៅកំពុងឈរឆលុោះកចចក់លផអៀងផអងលមើលដំល ដដលលៅលពញដផទមុខរបស់លគ។លមើលចុោះលមើលលឡើងទ្ស្លប់ដតលឃើញវិពុធរាជមកឈរពីលទ្កាយទ្គលលើមនាំឲ្យនាយលៅភ្លញក់ទ្ពឺតដទ្សកចាចលហើយសទុោះរត់ចូលលៅខ្ញងកនុងទំងសលន់លស្លលរទ្ពមទំងដទ្សកឡូឡា -“ បងឆកលអហើយ! បងឆក! វាវាវា...មកលហើយ! ” បងធំនិងនាយសូវដដលកំពុងនាំគ្ននឆលុោះកចចក់លមើលស្លនមរបួសលៅឯខ្ញងកនុងលនាោះមានការភ្លញក់លផអើលលហើយនាយឆកសំឡុតលៅលៅ -“ វាសអីអ្ហលៅ? លម៉ាចោនជាឯងដទ្សកឡូឡាអីទំងដថងទ្តង់អឹចឹង? គួរឲ្យធុញខ្ញលំងណាស់វុី! ” សូវបនទរ -“ ឯងមិនលឃើញបងឆកកំពុងដតរវល់លទអហី? លចោះមករំខ្ញនលៅលកើត! យីអ្ហលនោះ! លចោះមកដទ្សកលមើលដតលខ្ញាចលង ” នាយលៅមិនទន់ោនទ្ោប់មូលលហតុដដលនាំលគភ័យសលន់លស្លលរលនាោះផងវិពុធរាជក៏បងាហញរូបលៅចំលោោះមុខពួកលគ។ទ្គ្នលនាោះនាយឆកបចឈរដភនកដួលសនលប់ភ្លលមៗលៅមួយកដនលង។ សូវដដលមិនទន់ោនលឃើញបុរសដដលលគោនចាត់ទុកថាជាបិស្លចលនាោះលៅលឡើយលទ លគទ្បញាប់សទុោះលៅលលើកបងធំ -“ បងឆក! បងលកើតអីហនឹង? អ្ហលៅ! ឯងលធវើអីបងឆក? ” ទ្គ្នន់ដតនិយាយចប់នាយសូវក៏ដួលសនលប់គរពីលលើនាយឆកលដាយស្លរលគទ្កលលកលឃើញវិពុធរាជដដលឈរលៅពីលទ្កាយនាយលៅ។លឃើញដូលចនោះលៅក៏ងាកលទ្កាយលឃើញបិស្លចឈរលកៀកជិត ខលួនបលងាើយលគក៏លបើកដភនកធំៗដទ្សកដលងរួចលហើយក៏សនលប់គរបនតពីលលើលគទំងពីនាក់លនាោះដតមតងលៅ។ លដាយកតីនឹកឆងល់ជាពន់លពកវិពុធរាជក៏ ន់មាត់ -“ លអ! ពួកលគនាំគ្ននលកើតសអីអឹលចោះ? ទ្គ្នន់ដតលឃើញខញុំក៏ដួលសនលប់អស់រកដតសួរអីមិនទន់! ឬមួយក៏ពួកលគពុលអ្ហហារលទដឹង? វីវរលហើយ! តិចឡូខយល់គរលទដឹង? ” ឥតបងអង់យូរវិពុធរាជក៏ទ្បញាប់យកចលងអរមកបក់ឲ្យដតមិនោនលលើកដញកពួកលគបំដបកលចញពី គ្ននលនាោះលទទុកឲ្យពួកលគសនលប់គរលលើគ្ននដដដល។ យូរបនតិចបងឆកដឹងខលួនលឡើងវិញទំងថងូររហុឹស -“ អីយ៉ាូយ! ធងន់ណាស់លវុើយ...ចុោះអ្ហណាមលដកពីលលើអញវុី! ...អ្ហសូវ! អ្ហលៅ!... ” ពួកលគទំងពីលឆលើយទំងរលវើរវាយ -“ ោទបងឆក... បងលៅពួកខញុំមានការអីដដរ? ” សំលលងលលវើយដូចទ្សវឹងទ្ស្លរបស់ឆកោនតបមកយា៉ាងលលឿន -“ អញធងន់ណាស់លវុើយ! ឆ្ងប់នាំគ្ននលទ្កាកលចញ ...លលឿនលឡើង! ដាច់ខយល់ងាប់ឥឡូវលហើយ... ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 22 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា យូរលហើយលៅដតគ្នានអនកណាលទ្កាករួចនាយឆកដដលលៅោតលទ្កាមលគលនាោះក៏និយាយមតងលទៀតកនុងសំលលងដដដល -“ លម៉ាចក៏គ្នានអ្ហណាលទ្កាកលចញមា៉ាក់មួយលស្លោះវុីអញធងន់ចង់ងាប់លហើយ... ” បនាទប់ពីលទ្កាកអងគុយទ្សួលបួលលហើយទំងបីនាក់ក៏ជដជកគ្នន -“ ពួកលយើងទ្តូវលខ្ញាចលងទំងដថងលហើយមិនគួរលស្លោះ... ” -“លយើងគួរដតលៅឲ្យស្លរា៉ាមិតតរបស់វិពុធរាជពិនិតយលមើលមតងលហើយ ” -“ អំោញ់មិញខញុំោនលឃើញវិពុធរាជចាស់ណាស់លហើយចុោះលគលៅណាោត់លហើយ? ” ភ្លលមលនាោះទ្ស្លប់ដតលឃើញវិពុធរាជកាន់ទឹកលៅតមួយោ៉ាន់មកទ្ពមទំងវាចា -“ អនកទំងអស់គ្ននដឹងខលួនលហើយលហអស? ខញុំលឃើញអនកទំងអស់គ្ននមិនទ្សួលខលួន ខញុំមិនដឹងថាជួយ អីោនមានដតលៅដាំទឹកលៅតទុកឲ្យអនកទំងអស់គ្ននហូបលៅលពលដដលោនដឹងខលួនលឡើងវិញ ” ភ្លលមលនាោះវិពុធរាជមិនោនលឺសំលលងលឆលើយតបនូវអំណរគុណពីនរណាមានក់លឡើយផទុយលៅវិញលគោនលឺដតសំលលងភ្លញក់លផអើលដដលលគោនដទ្សកឧទនលឡើងទ្ពមគ្នន -“ ហាអ! គឺវិពុធរាជដមនលតើ! ” លវ លនាោះទ្គប់គ្ននរកកលនឹងសនលប់មតងលទៀតដតវិពុធរាលត់ទន់ -“ លអ! ឈប់! ឈប់ៗៗ! កុំទន់អ្ហលសនលប់អីណា! លឆលើយនឹងសំណួររបស់ខញុំសិន ” -“ ចង់សួរអីឆ្ងប់សួរមកចុោះលយើងទ្បញាប់ចង់សនលប់ណាស់ ” -“ ដថងលនោះអនកទំងអស់គ្ននដូចជាចំដលកខ្ញលំងណាស់... លហើយអនកទំងអស់គ្ននលកើតលរាគសអីហនឹង? ...រួចចុោះមុខបងលកើតសអីទំងពីរទំងបីនាក់ហនឹង? ” -“ លៅសួរលធវើលពើរលទៀត! គឺមកពីឯងហនឹង! ” -“ មកពីខញុំ? ប៉ាុដនតកាលពីយប់មិញពួកបងនាំគ្ននទ្ពួតដដវាយលធវើោបខញុំរហូតដល់សនលប់ដលងដឹងស្លារតីលៅលហើយទំងខញុំមិនោនតដដសូមបីលតបនតិចផងលហើយលនោះដបរជាលចាទថាខញុំជាអនកលធវើោបបងលៅវិញបងលធវើដបបលនោះលតើមានយុតតិធម៌សំរាប់ខញុំដដរលទ? ” លឺដូលចានោះនាយឆកហាក់នឹកលឃើញដល់អវីមួយ។លគសំលឹងលមើលវិពុធរាជលដាយដភនកធំៗរួច ត់អ្ហវរបស់វិពុធរាជលមើលលដើមបីពិនិតយស្លនមរបួស។វិពុធរាជសួរទំងលងឿងឆងល់ -“ បងកំពុងលធវើសអីហនឹង? ” នាយឆកមិនលឆលើយលទគិតដត ត់អ្ហវរបស់លគលមើលលហើយបដងវរខលួនលគចុោះលឡើងពីរបីទ្តលប់និងទញដភនកចាប់លជើងសក់វាចរកលមើលស្លនមរបួសដតលៅដតមិនលឃើញក៏ភ្លលត់មាត់ -“ អុញ! លម៉ាចក៏អត់មានអឹចឹង? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 23 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បងកំពុងដតរកលមើលអីហនឹង? ” -“ យប់មិញលបើខញុំចាំមិនខុសលទឯងទ្តូវខញុំវាយបំដបកមាត់ដបក្មខ្ញចយទ្ទុល...ប៉ាុដនតលម៉ាចក៏គ្នានស្លលកស្លនមអីបនតិចលស្លោះអឹចឹង? លមើលចុោះស្លអតដចស! ឬមួយក៏ឯងជាបិស្លចដដរ? ” វិពុធរាជស្លទបមាត់ខលួនឯងទំងលធវើដភនកសលឺទ្ពមទំងវាចាកនុងចិតត -“ ពិតដមនលហើយលហតុអីោនជាខញុំគ្នានស្លលកស្លនមអីបនតិចលស្លោះអឹចឹង? ” គិតរួចលទើបលគតប -“ អឹចឹងមុខរបស់បងលៅទ្តូវនឹងសអីដដរ? ” នាយឆកថយលទ្កាយយា៉ាងលលឿនសំលៅលៅឈរកណាតលសូវនិងលៅលហើយតប -“ គ្នានសអីលទ្ៅពីទ្សីបិស្លចមានក់ដដលមកជួយ ឯងលនាោះលទ ...វាខ្ញវច...វាខ្ញញំ...វាខ្ញំ...វាបឺត... វាជចជក់...វាទោះ...វាតប់...វាលធវើសពវទ្គប់ដបបយា៉ាងដាក់ពួកលយើងលហើយក៏បំោំងកាយលគចខលួនោត់... អហឺយ! គួរឲ្យខ្ញលចណាស់! ឯងក៏អឹចឹងដដរឆ្ងប់ថយលៅវិញលៅពួកលយើងពិតជាញលញើតនឹងទទួលស្លវគមន៍ឯងណាស់ ” វិពុរាជនិយាយមានក់ឯងតិចៗ -“ បំោំងកាយ? ឬមួយោកយសំដីនាងគឺជាការពិត? ” ថាលហើយលគ្នលជើងចូលមកអនកទំងបីនាំគ្ននថយលទ្កាយទំងខ្ញលចរអ្ហ។ លវ លនាោះនាយឆកដដលភ័យលសទើរលលចលនាមលហើយលនាោះក៏ទ្បឹងហាសតី -“ ដន៎! កុំចូលមកឲ្យលស្លោះណា! ពួកលយើងគ្នានគំនុំអីនឹងគ្ននលទឯងកុំលធវើោបពួកលយើងអី ” វិពុធរាជោនទុចដំលណើរកនុងខណៈលពលដដលលៅវាចា -“ លអ! ដន៎! ពួកលយើងកុំចងគំនុំនឹងគ្ននអីឯងឆ្ងប់លៅចាប់ជាតិចុោះចាំឯងកាលយជាមនុសសលហើយចាំលយើងរាប់អ្ហនគ្ននតលៅលទៀតក៏មិនទន់ហួសលពលដដរដល់លពលលនាោះឯងអ្ហចលៅខញុំថាបងទ្បុសក៏ ោនលៅពូក៏ោនលៅតាក៏ោនលទ្សចដតឯងចូលចិតត ” វិពុធរាជទ្ស្លប់ដតសទុោះលៅចាប់នាយឆកបណាតលឲ្យលគទំងបីដទ្សកចាចរត់ដបកដខញកគ្ននអស់។ ចំដណកបងធំទ្តូវវិពុធរាជចាប់ជាប់រត់លៅណាមិនរួចនឹងលគ។ឆកបិទដភនកញ័រទលទ្ទើកកនុងដដដ៏មាំរបស់វិពុធរាជទ្ពមទំងអងវរលគ -“ ខញុំសូមអងវរណា៎! វិពុធរាជ ...លទោះជាឲ្យខញុំថាវយបងគំក៏ខញុំទ្ពមដដរ ” សំលលងកំស្លករបស់នាយឆកោន យឡំគ្ននជាមួយសំលលងវិពុធរាជដដលកំពុងអទ្ងួនកាយលគឲ្យភ្លញក់ស្លារតី ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 24 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បងឆក!...បងឆក!...បងកំពុងដតនិយាយពីសអីហនឹង? កុំខ្ញលចខញុំអី!...ខញុំមិនដមនជាបិស្លចដូចដដលបងកំពុងដតគិតលនាោះលទខញុំគឺជាមនុសសពិតទ្ោកដបងលបើកដភនកលមើលឲ្យចាស់លមើល! ...លបើបងមិនលជឿបងស្លកស្លទបលមើលលៅ! ” នាយឆកទ្បឹងតាំងចិតតឈប់ភ័យ លហើយដាច់ចិតតយកដដស្លទបស្លាស្លទបមុខរបស់វិពុជរាជទំងរលអើល -“ បងលឃើញលទ? ខញុំគឺវិពុធរាជដមនដទនណា៎! គឺជាមនុសស មិនដមនជាលខ្ញាចទ្ោយបិស្លចលឡើយលឃើញលហើយឬលៅ? ” -“ លអើដមនវុី! ... អ្ហសូវ...អ្ហលៅ! ដអហងស្លកមកជួយ ពិនិតយអញតិចលមើលវុី! លតើលនោះជាមនុសសធមាតាដមនអត់? ” ភ្លលមលនាោះទំងពីរនាក់សូវនិងលៅោនលដើរមកលបៗទ្ពមគ្ននលហើយនាំគ្ននយកដដប៉ាោះវិពុធរាជរួចលោល -“ ពិតជាមនុសសដមនលតើបងឆក! ” ចំដនកវិពុធរាជក៏ទ្បញាប់ឧទន -“ ដថងលទ្កាយពួកអនកទំងអស់គ្ននកុំលចោះដតនាំគ្ននលកើតលរាគចំដឡកៗអឹចឹងលទៀតទ្បយ័តនទ្បដយងខលួនផង លទ្ោោះថាស្លរា៉ាមិតតរបស់ខញុំពុំមានលពលទំលនរមកជួយ លមើលដថអនកទំងអស់គ្ននលនោះលទលឺលហើយលៅ? ” -“ ោទ...! ” សំលលងលឆលើយោទមួយមា៉ាត់លនោះពួកលគោនលឆលើយទ្ពមគ្ននស្លតប់លៅពិតជាពិលរាោះណាស់។មុននឹងលចញលៅវិពុធរាជងាកមកផ្តតំលផញើ -“ ខញុំលៅមានលរឿងមួយដដលទ្តូវលធវើលទៀតមិនោនលៅទីលនោះបនតលទៀតលទដថរកាខលួនផងខញុំសុំ សិនលហើយ ” ថាលហើយនាយសងាហក៏លោោះជំហា នលចញលៅដលងងាកលទ្កាយ។នាយឆកចំហរមាត់បនតិចរួចលោលទំងរកនឹកអវីមួយផង -“ វាថាមិនឲ្យលយើងខ្ញលចលផតសផ្តតសលហើយចុោះវាមានអីលៅទក់ទងជាមួយអ្ហស្លរា៉ាលៅវុី? ឬមួយក៏វា..... ” លវ លនាោះនាយសូវលោលកាត់ -“ អូហ៍! ខញុំនឹកលឃើញលហើយគឺស្លរា៉ាជលពទយឆគួតលបើលយើងលចោះដតនាំគ្ននខ្ញលចខុសលរឿងដូលចនោះដថងណាមួយនឹងលកើតលៅជាជំងឺឆគួតលហើយទ្តូវលៅឲ្យស្លរា៉ាជួយ ពាោលលនាោះអី! ” នាយឆកអដងអលចងាា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 25 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ វាហា នថាលយើងឆគួតផងលអហស? មិនអីលទអ្ហនាង! ចាំលមើលលយើងនឹងលធវើឆគួតឲ្យឯងលមើល ” លៅទ្បញាប់លោលលឡើង -“ ប៉ាុដនតបងឆកអ្ហហ!...បងលភលចលហើយអហី? លមើលដន៎មុខរបស់ពួកលយើងមិនទន់ជាផងបងគិតចង់លធវើអីវាលទៀតលៅ?” -“ លអើ! អញលចោះដតថាៗលៅលទអ្ហហសអ្ហណាលៅហា នលធវើោបវាលនាោះ! លបើមិនអឹចឹងលទចាស់ជា... ” លោលដល់ទ្តឹមលណោះ នាយឆកលធវើដដបលចចញទ្កញាុំមកទ្ចលងងទ្ចងាងដាក់កូនលៅលគទំងពីលហើយក៏រត់លដញគ្ននដលងលពញផទោះ។ ចំដនកនាយសូវដដលមិនទន់ោត់ភ័យទ្ស្លប់ផងក៏សទុោះរត់លហើយដទ្សកទ្ោប់លៅសំ ញ់លគ -“ អ្ហលៅ! តិចបងឆកលកើតលៅជាបិស្លចលហើយលទដឹងអ្ហហស? ” -“ អញមិនដឹងលទលវុើយ! ឆ្ងប់រត់ឲ្យលលឿនលៅ! លពលលនោះសក់អនកណាកាលអនកហនឹងលហើយ! ” ទំងសូវនិងលៅនាំគ្ននរត់លចញលទ្ៅផទោះលមើលលៅលឃើញោតលជើងសទ្ោត។ ចំដនកនាយឆកគិតដតពីខំលធវើមុខលធវើមាត់ឲ្យកាន់ដតដូចលហើយសកតិសមជាមួយកាយវិការដ៏គួរឲ្យភ័យរនធត់ញាប់ញ័រ។លគលដញតាមកូនលៅទំងពីរលធវើជាដលបងកំស្លនតយា៉ាងសបាយ។  ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 26 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ៣.បាត់ស្ស្ទោល រាទ្តីលនោះ វិពុធរាជអងគុយសចជប់សចជឹងដតមានក់ឯងលដាយនឹកទ្សដមលៅដល់ោកយសំដីដដលោន ជួបជដជកជាមួយស្លរា៉ាកាលពីដថង។ ស្លរា៉ាលដើរលូកលហាល ៉ាយា៉ាងសងាហទ្ពមទំងវាចា -“ លបើតាមការពិនិតយខួរលៅលលើខួរកាលនិងជីពចររបស់នាងគឺពិតជាចំដឡកខុសពីមនុសសធមាតាលហើយពុំទន់មាននរណាអ្ហចសននិដាានោនថានាងមានក់លនោះគឺជាអវីឲ្យពិតទ្ោកដលឡើយ …” -“ លដាយស្លរដតមិនដូចជាមនុសសលយើងធមាតាហនឹងលហើយលទើបនាងដូចជាមនុសសឆគួតលនាោះ” -“ គ្នននិយាយលនោះគឺមិនសំលៅលលើមនុសសឆគួតឬជាលទគឺសំលៅដល់ថានាងដូចជាមនុសសអឹចឹងលទ្ោោះចំនួនទ្កូម៉ាូសូមមិនមានចំនួនដូចមនុសសនិងសតវដដទដដលលគាលប់ោនស្លគល់លឡើយនាងជាមនុសសចំដឡកបំផុតគ្ននសងស័យថានាងជាអមនុសសផង ” -“ អមនុសស? ” ស្លរា៉ាងក់កាលវិពុធរាជទ្ទឹងគិតបនតិចរួចរអ ួតិចៗមានក់ឯងទំងភ្លញក់លផអើល -“ ឬមួយក៏សំដីរបស់នាងគឺជាការពិតដមន? ” ស្លរា៉ាចាប់ចំនុចោនក៏បញ្ជក់ -“ នាងោនទ្ោប់ឯងលម៉ាចខលោះ? ” -“ នាងថានាងល្ាោះនាគ្នលទពីជាបុទ្តីលសតចនាគដដលរស់លៅឯឋានភុជងគនាគឯលណាោះ! នាងដថមទំងោនទ្ោប់លទៀតថាខញុំនិងនាងាលប់ជាគូលសនហ៍នឹងគ្ននកាលពីដសសិបជាតិមុនខញុំោនស្លលប់ដសសិបជាតិលហើយចំដណកនាងមិនដដលោនជួបខញុំរហូតលដាយស្លរបិតារបស់នាងដាក់ទណឌកមាឲ្យរស់លៅកនុងលលលកទិពវសអីលគលនាោះ ” ស្លរា៉ាអស់សំលណើចបនតិចរួចតប ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 27 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ហុឹសៗៗ...ោកយសំដីលផតសផ្តតស់របស់នាងក៏ឯងលជឿដដរ? សម័យលនោះលៅលហើយឯងលៅលជឿថាមាននាគលទៀតលអហស? លរឿងលនោះមានដតកនុងលរឿងលទ្ពងដដលលគនិយាយតៗគ្ននមកលទសំ ញ់! លៅលលើ ល កលនោះធមាជាតិោនបលងាើតឲ្យមានលរឿងចំដឡកៗលទ្ចើនយា៉ាងណាស់លទោះជាអនកវិទាស្លទសតមិនទន់ទ្ស្លវទ្ជាវបងាហញឲ្យលឃើញថានាងជាអវីឲ្យពិតទ្ោកដក៏លដាយប៉ាុដនតលរឿងចំដឡកខុសលគដបបលនោះវាគង់ដតោនដឹងលទលបើមិនយូរក៏ឆ្ងប់ដដរ ” -“ ឯងមិនលជឿដមនលទ? ” -“ ឯងលជឿលអហស? ” -“ ប៉ាុដនតលឺបងឆកទ្ោប់ថានាងោនបំោំងកាយនាំខញុំរត់លគចខលួនពីទ្កុមប៉ាលីសណា! បូករួមទំងស្លលកស្លនមរបួសដ៏ធងន់ធងរដដលមានលៅលលើខលួនរបស់ពួកលគនិងស្លនមរបួសដដលមានលលើខលួនខញុំកាលពីយប់ដតទ្ពឹកលឡើងគ្នានស្លនមអីលៅលលើខលួនខញុំសូមបីដតបនតិចឯងលឃើញលទ? ” -“ ចុោះឯងាលប់មានលឃើញលគដលងសិលបៈលសៀកដដរលទ? ចំលោោះលរឿងលនោះវាក៏គ្នានអីខុសគ្ននលៅនឹងស្លវោ៉ាហុីដដរឯងគួរដតលចោះគិតតាមភ្លពពិតខលោះលមើល! ” -“ លណហើយឯងមិនលជឿក៏គ្ននមិនបចចុោះបចចូលឲ្យលជឿដដរ ដតលពលលនោះនាងលៅឯណា? ខញុំក៏ចង់ពិលស្លធឲ្យដឹងការពិតដដរ ” -“ គ្ននក៏មិនដឹងដដរឯងរកលមើលខលួនឯងលៅគ្ននមានការសំខ្ញន់ដដលទ្តូវលធវើជាបនាទន់ណា ” -“ លៅចុោះ... ” លពលលនាោះស្លរា៉ាក៏លដើរលចញលៅ។ ចំដណកវិពុធរាជបនតដំលណើរមានក់ឯងតលៅលទៀត។មិនោនប៉ាុនាានលគោនលឃើញមនុសសទ្សីពីរបីនាក់នាំគ្ននលចាមលរាមលទពីលដាយកាយវិការទ្បទញទ្បទង់នាងយា៉ាងធងន់ដដ។ភ្លលមលនាោះដដរអនកកំល ោះក៏ទ្បញាប់សទុោះរត់តំរង់លៅធីតាដដលលៅមិនឆ្ងងយប៉ាុនាានពីរទីលនាោះ។លុោះលៅដល់លឃើញថាមិនដមនជានាគ្នលទពីវិពុធរាជលផតើមទ្សងាកចិតតបនតិច។លដាយយល់លឃើញថាមិនគួរ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 28 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា បលណាតយឲ្យអនកជំងឺទំងលនាោះមានទំនាស់នឹងគ្នននាយសងាហោនលៅជួយ លធវើអនតរាគមន៍លដាយដទ្សកសំឡុតពួកលគ -“ ដន៎! ឈប់ភ្លលមណា៎! ” ខណៈលនាោះពួកទ្សីដដដល់ទំងបីនាំគ្ននបចឈប់សកមាភ្លពលធវើោបទ្សីសរដសទ្បស្លទមានក់លនាោះ។អនកជំងឺមានក់កនុងចំលនាមលនាោះមានល្ាោះថាស្លឡាឡា ោនបញ្ជលៅកូនលៅរបស់លគលដាយលធវើឬកដបបមិនលពញចិតត។សំឡក់សំឡឹងដាក់វិពុធរាជផងនិងវាចា ផង -“ នីនី! ណាណា! លតាោះលយើងលៅវិញ! ” ទ្សីទំងបីនាក់លនាោះនាំគ្ននលៅោត់អស់។នាងានណាដដលជាជនរងលទ្គ្នោះលនាោះលទ្កាកមកញញឹមញដញមដាក់នាយលធវើឲ្យវិពុធរាជមានការភ្លញក់លផអើលជាខ្ញលំងលទ្ោោះនាងមានមុខមាត់ដូចគ្ននលបោះបិទលៅនឹងលទពីដតទ្គ្នន់ដតនាងានណាមានទ្បទ្ជុយដ៏ធំលៅលលើចុងចិលចចើមខ្ញងស្លតំ។វិពុធរាជឈរសំលឹងនាងទំងទ្សឡាំងកាំងឯានណាលសើចកកអឹកលហើយសួរលធវើអឹមលអៀនដបបមនុសសមិនទ្គប់ -“ សួសតីអនកកាលហាន! អនកកាលហានមកជួយ ខញុំលហើយលអហស? អ ួយ! ខញុំមិនដដលលឃើញទ្បុសណាស្លអតដូចអនកកាលហានលទគួរឲ្យទ្ស ញ់ណាស់ ” លៅដតមិនទន់ោត់សងស័យលទើបវិពុធរាជសួរ -“ លតើនាងល្ាោះអី? ” ានណាលឺលគសួរដូលចនោះរឹងរិតដតោនចិតតលហើយលដើរមកយា៉ាងលលឿនរួចឲ្បដដរបស់ទ្បុសកំល ោះទ្ពមទំងលឆលើយទំងមញិមញ៉ាក់ -“ ខញុំក៏មិនដឹងដដរដតលឺដតលគលៅថាានណាៗ...លនោះលគលៅថាជាល្ាោះដមនលទ? ដតលបើតាមខញុំដឹងានណាគឺជាទ្សីស្លអតដាច់លគលៅលលើល កលនោះ ...អនកកាលហានដឹងលទ? ពួកមីស្លឡាឡាអំោញ់មិញលនាោះវានាំគ្ននមកវាយលធវើោបខញុំលទ្ោោះវាទ្ចដណននឹងខញុំដដលស្លអតជាវាដតសំណាងណាស់ដដលមានអនកកាលហានោនជិោះលសោះសមកជួយ លទពធីតាទន់កុំអីលទពធីតាមានក់លនោះមិនដឹងថាលៅជាអវីលនាោះលទ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 29 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា វិពុធរាជបញ្ជក់ -“ នាងពិតជាល្ាោះានណាដមនឬ? ” -“ ចា៎សៗពិតដមនលហើយ! លតើអនកកាលហានទ្ស ញ់ខញុំដមនលអហស? ” លដាយលឃើញឬកោរនិងអ្ហកបបកិរិយាខុសគ្ននឆ្ងងយដូចលមឃនិងដីដូលចនោះវិពុធរាជដឹងចាស់ថាមិនដមនជាលទពីនាយក៏លដើរលចញមកវិញទំងមុខសងួត យឆងល់និងោរមភ។ចំដនកានណាកាលលបើោនលឃើញទ្បុសស្លអតចាកលចញពីនាងលហើយនាងក៏ទ្បឹងដទ្សកលៅលគទំងកតីខកចិតត -“ អនកកាលហាន! បងកំពុងលៅណាហនឹងបងសំ ញ់? ដទ្កងអំោញ់មិញបងថាទ្ស ញ់អូនដមនលទ? ចុោះឥឡូវលម៉ាចក៏បងដបរជាលៅលចាលអូន? បងលធវើអឹចឹងអូនទ្ោកដជាឆគួតស្លលប់លៅដថងណាមួយជាមិនខ្ញនលទ?...បងសំ ញ់! ឆ្ងប់ទ្តលប់មករកអូនវិញមកបង! ” លមើលចុោះ វិពុធរាជអងគុយទ្សដមដល់លរឿងទំងលនាោះលសទើរភលឹកលៅលហើយ។ដតនឹកទ្តឹមសំដីរបស់ានណាដដលលោលមកដល់ទ្តឹមលណោះវិពុធរាជទ្ជួញចិលចចើមរួច ន់មាត់មានក់ឯង -“ លម៉ាចក៏មានមុខមាត់ដូចគ្ននលម៉ាលោះហន៎! ចុោះលទពីនាគ្នលៅណាោត់លហើយ? ឬមួយកា៏នាងរត់លចញពីទីលនាោះលហើយលទដឹង? ...ឬមួយក៏នាគ្នលទពីនិងានណាជាមនុសសដតមួយ? ” លដាយមិនអស់ចិតតនឹងចំងល់ដដលលចោះដតលកើតលឡើងកនុងចិតតឥតឈប់ឈរវិពុធរាជោនយកលរឿងលនោះលៅសួរសំ ញ់របស់លគ។ស្លរា៉ាោនបញ្ជក់ទ្ោប់ពីការពិតឲ្យដឹង -“ នាគ្នលទពីរបស់ឯងនិងានណាជាមនុសសពីរនាក់លផសងពីគ្ននលទសំ ញ់ានណាជាសតវមនុសសពិតទ្ោកដចំដណកលទពីវិញលៅមិនទន់ដឹងថាជាសតវអវីឲ្យពិតទ្ោកដចំដនកខួរកាលរបស់នាងក៏មិនទន់មានអនកណាដឹងថាមានលកខណៈទ្បទ្កតីឬមួយក៏អត់ដដរ ” -“ ដតលបើទ្គ្នន់ដតលមើលរូបរាងនិងមុខមាត់របស់នាងទំងពីរពិតជាដូចគ្ននខ្ញលំងណាស់មិនអ្ហចដឹង ថាមួយ ណាឲ្យពិតទ្ោកដោនលឡើយដមនលទ? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 30 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ពិតដមនលហើយលដាយស្លរដតលគទំងពីរមានមុខមាត់ដូចគ្ននលបោះបិទហនឹងលហើយលទើបគ្នន ស្លានដតានណាលៅរកឯងដល់ផទោះលទលតើកាលពីឯងឲ្យគ្ននលៅយកលទពីពីដំបូងលនាោះដតលមើលលៅលទពីគ្នានទ្បទ្ជុញដូចានណាលទដូលចនោះលធវើឲ្យគ្ននទ្សួលចំណាំបនតិចលហើយអវីដដលលធវើឲ្យលយើងងាយទ្សួលចំណាំ ជាងលនោះលៅលទៀតលនាោះគឺសំលលៀកបំោក់នាងដតមតងឯងដឹងលទថាតាំងពីលទពីោនមករស់លៅទីលនោះមកនាងមិនដដលផ្តលស់សំលលៀកបំោក់ចរោប់ដូចកូនលទវតារបស់នាងលចាលលទ លទោះជាមានលគបងខំឲ្យនាងដូរលចាលយា៉ាងណាក៏នាងមិនទ្ពមដដរមា៉ាងលទៀតក៏គ្នានអនកណាមានក់អ្ហចលដាោះសំលលៀកបំោក់នាងោនលស្លោះមិនដតប៉ាុលណាណោះនាងក៏ោនរត់លគចមិនទ្ពមឲ្យទ្កុមអភិោលយកសំលលៀកបំោក់ថាីឲ្យនាងផ្តលស់បតូរលទៀតគួរឲ្យចំដឡកខ្ញលំងដមនដទន! តាំងពីលកើតមកគ្ននមិនដដលលឃើញលទដល់ដតោនលឃើញជួបទ្បទោះដតមតងលហើយ ” -“ លបើអឹចឹងលម៉ាចក៏មិនលឃើញលទពីលៅទីលនោះ? ” -“សងស័យដតនាងលួចរត់លចញលៅោត់លហើយពួកលយើងកំពុងដតតាមរកទ្ពមទំងបតឹងសមតថ កិចចដដរលទ្ោោះ ខ្ញលចនាងលៅបងាលរឿងលផតសផ្តតស់លៅខ្ញងលទ្ៅ ” វិពុធរាជតបទំងចងចិលចចើមផង -“ នាងោត់ខលួន? លម៉ាចក៏ឯងមិនទ្ោប់គ្ននតាំងពីដំបូងផង? ” -“ តាមពិតលៅពួកលយើងលទើបដតដឹងលទ្កាយលពលដដលឯងទ្តលប់លៅផទោះកាលពីមសិលមិញដដរ គ្ននជាប់រវល់លរឿងទ្បជុំលពកក៏លភលចទ្ោប់ឯងឲ្យឈឹងដតមតងលៅលទើបដតនឹកលឃើញអំោញ់មិញលៅលពលដដលឯងសួរលនោះឯង ” វិពុធរាជគិតកនុងចិតត -“ លរឿងលនោះចាស់ជាមានអ្ហថ៌កំោំងអវីលហើយ ” ដថលងពីមា វិញនាងលៅអងគុយធាឹងលដាយទឹកមុខលទ្កៀមទ្កំទ្សលោនកនុងបនទប់ដតមានក់ឯង។យូរបនតិចនាយឆកលដើរចូលមករួចវាចា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 31 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ មា អ្ហហ! បងលឃើញអូនឯងអងគុយសំកុកអត់ោយទ្កហាយទឹកយូរលហើយអូនឯងលាមឈប់ពិោកចិតតលទៀតលៅលហើយណា! ” មា លៅរកាឬកោរដដដលនាយឆកមកអងគុយលលើលៅអីដកបរបអូនទ្សីលហើយបនត -“ អូនឯងគួរដតឈប់ទ្ស ញ់អ្ហវិពុធរាជលនាោះលទៀតលៅវាជាបិស្លចណា! វាមិនដមនជាមនិសសធមាតាដូចពួកលយើងលទ ” -“ ប៉ាុដនតខញុំស្លគល់គ្នត់យូរមកលហើយគ្នត់មិនដមនជាបិស្លចដូចបងថាលទ ” -“ ដន៎អូនគិតឲ្យោនចាស់ ស់ណាមា ! អូនស្លកគិតលៅលមើលលបើវាមិនដមនជាបិស្លចលទលហតុអីោនជាវាលចោះបំោំងខលួន? លរឿងលនោះពិតជាមិនធមាតាលទ...អូនលមើលមុខរបស់បងលៅលមើល! មិនទន់នឹងោត់ស្លនមផង លនោះក៏មិនដមនលដាយស្លរដតវាលទអហី? អូនឯងគួរដតពិចារណាលឡើងវិញណាបងមិនទ្តូវការឲ្យបិស្លចកំល ោះលនាោះមកលធវើជាបអូនដថលរបស់បងលទ ” មា ទ្កាបរំលលើតុនាយឆកដាក់ដដលលើស្លានាងលហើយលួងល ម -“ លបើអត់ពីវាលៅលៅមានទ្បុសជាលទ្ចើននាក់លទៀតដដលតាមទ្ស ញ់អូនឯងអូនកាត់ចិតតពីវាលៅរួចលហើយរងចាំទទួលលសនហាពីទ្បុសលផសងវិញមានក់លទៀតវាទ្បលសើរជាង លទ្ោោះបអូនទ្សីរបស់បងមិនអន់ប៉ាុនាានលទលបើអូនទ្ស ញ់ទ្បុសមួយណាទ្ោប់បងមកចុោះចាំបងជួយ គិតគូរឲ្យ លបើវាហា នដតមិនទ្ពមទ្ស ញ់បអូនទ្សីបងលទបងនឹងវាយវាឲ្យងាប់ ” មា លងើបមុខលឡើងលហើយសំឡុតទំងទឹកដភនកជាប់ថាាល់ -“ បងឈប់និយាយោកយឥតោនការទំងលនោះលតើោនលទ? បងឆ្ងប់លចញលៅវិញលៅ! ខញុំមិនទ្តូវការឲ្យបងលូកដដកនុងលរឿងរបស់បងខញុំលទ! ” សំលលងដទ្សកឡូឡាលនោះលធវើឲ្យមានការភ្លញក់លផអើលដល់សូវនិងលៅលគក៏នាំគ្ននរត់សំរុកចូលមកយា៉ាងរួសរាន់ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 32 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ មានលរឿងអីហនឹងបងឆក? ” ទំងពីរនាក់បងបអូនមិនោនចាប់អ្ហរមាណ៍ចំលោោះពួកលគលទ។នាយឆកពាយាមចូលលៅជិតមា -“ មា ! អូនកុំលឆវឆ្ងវលពកោនលទ? ” មា មិនទ្ពមស្លតប់ក៏រុញទ្ចានបងទ្បុសឲ្យលចញលៅវិញជាមួយនឹងោកយបលណតញជាថាី។លដាយស្លរដតមិនោនលមើលលទ្កាយនាយឆកោនថយលៅប៉ាោះសូវនិងលៅលហើយផ្តងកលទ្កាយដួលគរលលើគ្នន -“ អីយា៉ាស់!....អីយ៉ាូយ!...បអូនរបស់បងដថងលនោះទ្បដហលជាហូបសារដលទ្ចើនលពកលទដឹងបងោនជាកាចលមល៉ាោះ! ” មា គិតដតពីដទ្សកលដញបនតលទៀតលដាយយកលសៀវលៅសរលសរលលើតុមកគប់ផង -“ ឆ្ងប់នាំគ្ននលចញឲ្យអស់ពីមុខពីមាត់របស់ខញុំឲ្យអស់ភ្លលមលៅ! ខញុំមិនចង់លឃើញមុខទ្បុសណាទំងអស់ឲ្យដតមនុសសទ្បុសគ្នានអនកណាមួយលអលទ! ” លៅដដលលទ្កាកោនមុនលគក៏ជួយ លលើកបងឆកលហើយបបួលគ្ននលចញ -“ អីយ៉ាូយ...ដបបលនោះលៅមិនោនលទ! បងឆក! ឆ្ងប់លៅលយើង! ” ឆកលទ្កាកបលណតើរទ្បឹងតបតសំដីជាមួយបអូនបលណតើរ -“ ដតបងជាបងទ្បុសរបស់អូនណាមា ! អូនអ្ហចសអប់អនកលផសងោនដតអូនមិនអ្ហចទ្តូវនឹងសអប់ដល់ថានក់លនោះលទ ” មា លដើរលៅរុញលៅទ្ចានបងទ្បុសដថមលទៀតរួចលោលទំងកានញ់ -“ លចញលៅ! ទ្បុសណាក៏ដូចទ្បុសណាដដរ! ” សូវនិងលៅនាំគ្ននអូសនាយឆកឲ្យលគចកុំឲ្យមា វាយលទៀត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 33 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លតាោះបងឆក! បងលៅឈរដល់ណាលទៀត? មិនលចោះឈឺស្លច់លទអហីោនជាសំងំឲ្យលគគក់លឺសូរឌុកៗអឹចឹង? ” ពួកលគលចញលៅផុតមា ទញទវរបិទទ្គឹបបនលឺសំលលងយា៉ាងខ្ញលំងលពញទំហឹងលដាយឥត សំដចដដ។ រលសៀលបនតិចលគលឃើញនាយឆកលដកលលើស្លឡុងលហៀរទឹកមាត់កកាលក់។ចំដនកនាយលដកចំហរមាត់ធលុងទ្សម៉ាុកខតៗ។ឯលៅលដកញញឹមញដញមយា៉ាងដផអមលដាយមានក់ៗមានកតីសុខលរៀងខលួន។កំពុងដតលង់លក់យា៉ាងសាប់សាល់ជាទីបំផុតលនាោះទ្ស្លប់ដតមា មកដល់ឈរដទ្សកខ្ញលំងៗ -“ បងឆក!...លទ្កាកលឡើង...វីវរលហើយ...! ” លវ លនាោះទំងបីនាក់ភ្លញក់ទ្កញា៉ាងលហើយនាំគ្ននងាកចុោះលឡើងយា៉ាងវីរវក់លដាយបនលឺសំលលងសលន់លស្លលរឡូឡារលពញផទោះទំងកណាតលដថង -“ អ្ហហស! សអីលគ? មានលរឿងអី? ” មា អងគុយចុោះដកបរបងទ្បុសនិងឱបដដលគរួចលោលទំងភិតភ័យ -“ អំោញ់មិញខញុំយល់សបតិលឃើញវិពុធរាជ ” ទ្គ្នន់ដតលឺថាយល់សបតិលឃើញវិពុធរាជភ្លលមពួកលគលបើកដភនកធំៗលៅលសងៀមលសទើរមិនហា នកំលរើក។នាយឆកយកដដមាខងជូតទឹកមាត់លចញពីថាាលខ្ញវច់ទ្ពមទំងលផទៀងចាំស្លតប់។មា បនត -“ លគ...លគមករកខញុំ ” -“ លគមករកអូនឯងលធវើអី? ” -“ គ្នត់ទ្ោប់ថាគ្នត់...លៅដតទ្ស ញ់ខញុំ...លទ្កាយមក...លទ្កាយមក... ” -“ លទ្កាយមកយា៉ាងលម៉ាចលទៀត? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 34 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លទ្កាយមកលគោនបំោំងកាយមកចាក់ចលងាោះខញុំលហើយលបើកដភនកធំៗប៉ាុនៗពងមាន់ដថមទំង មានពនលឺភលឺឆ្ងវចលចញពីដភនករបស់លគទ្ពមទំងលសើចលសញញដាក់ខញុំលទៀតផងគួរឲ្យខ្ញលចណាស់ ” លឺមា ពណ៌នាដូលចានោះសូវរត់លៅអងគុយដកបរលៅយា៉ាងទ្បលកៀក។ឆកនិយាយតបទំងអ្ហរមាណ៍ទ្ពឺកាលខ្ញញក -“ អូនឯងលឃើញអត់? បងទ្ោប់លហើយលតើថាវាមិនដមនជាមនុសសលទវាគឺជាបិស្លច...អូនគួរដតដកខលួនលចញឲ្យឆ្ងងយពីវាឲ្យដមនដទន! លនោះលបើអូនឯងទ្ពមលជឿបងតាំងពីដំបូងលនាោះទ្បដហលជាគ្នានលរឿងអីលកើតលឡើងលទ ” -“ ចុោះអនកណាលៅដឹង? តាមពិតគឺមកពីបងឯងនិយាយបនាលចខញុំលទសម័យលនោះលៅលហើយលៅមានបិស្លចដដតអហី? បងឯងលចោះដតនាំខញុំឆគួតលហើយ! ល កស្លរា៉ាពិតជារវល់ណាស់លហើយហត់លនឿយលទៀតដូលចនោះលយើងគួរទប់ស្លាត់ខលួនឯងលដើមបីមិនចាំោច់បដនថមការងារឲ្យគ្នត់លធវើលទៀតអី ” -“ អុញ! សូមបីដតមា ក៏ថាបងឆគួតដដរលអហស? ” មា អងគុយដបរខនងដាក់បងទ្បុសលហើយលោល -“ ដថងលទ្កាយបងឯងឈប់និយាយលផតសផ្តតស់ពីបងវិពុធរាជលទៀតណា! លបើមិនអឹចឹងលទខញុំនិងចាប់ មាត់បងឯងលដរឲ្យជិតជាមិនខ្ញនលទបងឯងចាំលមើលចុោះ ” -“ អូនឯងប៉ាុណណឹងលហើយលៅកាន់លជើងវាលទៀតសងស័យដតទ្តូវមនតសណតំរបស់វាលទដឹង! ” ឆកនិយាយមិនទន់ចប់ទ្សួលបួលផងទ្ស្លប់ដតលឺសំលលងសូវនិងលៅនាំគ្ននដទ្សកយ៉ាូយយា៉ាយទំងភ្លញក់លផអើលឆកងាកលៅដទ្សកសួរ -“ ចុោះពួកឯងលកើតសអីលទៀតលហើយ? ” លៅចងអុលលៅទំងដដញ័រប៉ាប៉ាុបសំលៅលៅវិពុធរាជដដលឈរទ្ទឹងដកបរលគ -“ លនាោះមកលហើយ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 35 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ឆកលមើលតាមដដដដលលគចងអុលលហើយទ្បញាប់រត់បោះដដបោះលជើងសទុោះវឹងលៅដកបរកូនលៅរបស់លគ ចំដនកមា ទ្បញិបទ្បញាប់រត់លៅឱបដដបងទ្បុសជាប់។វិពុធរាជទ្ទំមិនោនក៏ផទុោះសំលណើច បនតិចលទើបសួរ -“ អនកទំងអស់គ្ននលចោះដតលកើតសអីហនឹង? ឬមួយក៏លៅតខលួនលទដឹង? លមើល...ឲ្យខញុំស្លទបលមើលបនតិច លមើល! លបើថាមិនលកើតលទខញុំនឹងទូរស័ពទលៅស្លរា៉ាឲ្យ ” វិពុធរាជលដើរចូលលៅបងឆកទ្បញាប់រាដដជាសញ្ដថាកុំឲ្យចូលមកនិងតបយា៉ាងរហ័ស -“ អហឺយ! មិនោច់គួរសមលទលបើសិនជាទ្គុនលៅតដមនលនាោះពួកខញុំអ្ហចលៅរកទ្គូលពទយលដាយខលួនឯង ោនលហើយណា៎! កុំរំខ្ញនបងវិពុធរាជអី... មិនថាអឹចឹងអហីពួកលយើង? ” -“ ពិតដមនលហើយ... ” បនាទប់ពីលនាោះសំលលងញ័រៗរបស់មា ខំទ្បឹងសួរគួរសមលៅរកសងារ -“ បងរាជ!...បង...បងមកទីលនោះមានការអីដដរ? ” វិពុធរាជទ្ជួញចិលចចើមលហើយសួរ -“ លនោះសូមបីដតមា ក៏គិតដូចបងឆកដដរដមនលទ? ចំជាលផតសផ្តតស់ដមន! អនកទំងអស់គ្ននលៅដតមិនទុកចិតតខញុំលហើយដថមទំងនាំមា ឲ្យខ្ញលចខញុំលទៀត! ខញុំមិនដឹងថាគួរដតនិយាយថាលម៉ាចលទៀតលទ! ” វិពុធរាជយកដដទោះថាងសខលួនឯងលហើយបនត -“ លណហើយចុោះខញុំមិនលៅរំខ្ញនអនកទំងអស់គ្ននយូរលទខញុំមកលនោះទ្គ្ននដតចង់សួរថាលតើមានអនកណា ោនលឃើញនាគ្នលទពីមកទីលនោះដដរឬអត់? ” -“ នាគ្នលទពីមួយណាលៅ? ពួកលយើងអត់ដដលស្លគល់ផង ” -“ លបើមិនស្លគល់លហើយក៏ហីលៅចុោះ អឹចឹងខញុំលៅវិញលហើយ ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 36 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ថារួចវិពុធរាជទ្គវីកាលលដើរលចញោត់លៅទំងបួននាក់លនាោះក៏ោនធូរទ្ស្លលកនុងចិតតលឡើងវិញ។លៅឧទនលឡើង -“នាគ្នលទពី? តិចឡូជាទ្សីបិស្លចលនាោះលទដឹងបងឆក? ” ឆកវាយកកាលលៅមួយដដ -“ បិស្លចកាលឯងអី? កុំលចោះដតនិយាយលផតសផ្តតស់លមើលវុី! អញមិនចូលចិតតលទលវុើយ!...ឋានមនុសសឋានលទវតាឋានបិស្លចលខ្ញាចទ្ោយសអីៗអស់លនាោះទ្តូវលៅដាច់លដាយដឡកពីគ្ននទ្សឡោះមិនអ្ហចលៅ យឡំគ្ននដូចដដលឯងនិយាយលឡើយដថងលទ្កាយមុននឹងមានទ្បស្លសន៍អីទ្តូវទ្ក ស់អណាតតមួយរយដងលហើយរាប់ពីមួយដល់មួយោន់សិនសឹមនិយាយតាមលទ្កាយ ” ថាលហើយលគលដើរលៅអងគុយលលើស្លឡុងវិញលធវើទ្ពលងើយដូចគ្នានលរឿងអវីលកើតលឡើងអឹចឹង។ លៅអដងអលកាលនិងរអ ួរផង -“ ឥឡូវលចោះនិយាយោកយទំងលនោះផង? ដូចជាមានការលចោះដឹងលទ្ចើនជាងមុនបនតិច ” លោលដល់ទ្តឹមលនោះលៅដូចជាមានអ្ហរមាណ៍លជើងរបស់លគទទឹកលជាគលដាយមិនដឹងថាជាទឹកអវីមកពីណាលឡើយ។លុោះតាមដានរកលមើលបនតិចទ្ស្លប់ដតលឃើញលខ្ញរបស់បងឆកទទឹកលជាគជាំដដរ។លគកលទើបដឹងថានាយឆកលលចលនាមដាក់លជើងរបស់លគលហើយគិតកនុងចិតត -“ លបើទ្គ្នន់លបើណាស់ចាំោច់ខ្ញលចដល់លលចលនាមលធវើអី? អ្ហងដតលគសលូតលធវើោបលគមិនលចោះសំដចដដលស្លោះអយុតតិធម៌ណាស់ ” កនុងបរិលវណមនទីរលពទយទ្កុមរបស់ស្លឡាឡាដដលមានគ្ននបីនាក់នាំគ្ននទ្ពួតដដវាយលធវើោប ានណាស្លជាថាីលទៀតលហើយបណាតលឲ្យានណាដទ្សកដយ៉ាកនុងសកមាភ្លពដដលលគកំពុងលធវើទរុណកមាលដាយកាយវិការទ្បទញទ្បទង់ដលណតើមគ្ននលធវើោប។ សំលលងរបស់ស្លឡាឡាោនបនលឺលឡើងទំងកានញ់ -“ ងាប់លៅទ្សីចដទ្ង! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 37 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ អូយ! កុំលធវើោបខញុំ! ខញុំខ្ញលចណាស់ៗ!...” -“ ងាប់លៅទ្សីចដទ្ង! នាងឯងលនោះឌឺណាស់! កាលរឹងដមនដទន! ហា នទ្បឆ្ងំងនិងបញ្ជរបស់លយើង! ....ឆ្ងប់ទ្ោប់ភ្លលមមក! លតើឯងយកលខ្ញអ្ហវទំងលនាោះលៅទុកឯណា? ឆ្ងប់យកមកឲ្យអញឲ្យលលឿនមកលបើចង់រស់ ” ានណាតបទំងឈឺចាប់ -“ កុំលធវើោបខញុំ! ខញុំមិនដឹងលទ...អួយ!ជួយ ផង!...ជួយ ផង! ” ទ្សីកំណាចស្លឡាឡាទោះមាត់និងកំលភលៀងានណាទំងខឹងទ្ចលឡាត -“ ឯងហា នដទ្សកផងលអហស? ហុឹស! ស្លលប់លៅទ្សីចដទ្ង! ងាប់លៅមីទ្សីឆគួត! ” លពលលនាោះានណាទ្តូវ នីនី និងណាណាចាបដដនិងមាខងមានក់ជាប់ទុកឱកាសឲ្យស្លឡាឡាវាយានណាោនតាមចិតត។ស្លឡាឡាសតីទំងតឹងសរដសក -“ លបើឯងលៅដតមាត់រឹងលទៀតអញនឹងវាយឯងឲ្យងាប់! ” -“ ខញុំពិតជាមិនដឹងដមនខញុំមិនដឹងថាសំពត់លពទ្ជនិងដសបលពទ្ជលនាោះជាអវីផងលតើឲ្យខញុំលៅរកពីណាមកឲ្យឯងលនាោះ? ” -“ ហុឹស! គួរឲ្យលៅតណាស់! នីនី! ណាណា!...ពួកឯងទំងពីរលបើមាននរណាមានក់អ្ហចវាយវាឲ្យលចញសំពត់និងដសបលនាោះយកមកឲ្យលយើងោក់លធវើជាទ្ពោះនាងមាចស់ោនលយើងនឹងឲ្យរងាវន់ជាទីគ្នប់ចិតតគឺវតថុដ៏មានតំដលជាងលគកនុងទ្ពោះនគរស្លតប់ោនលហើយឬលៅ? ” ទ្សីចំគួតទំងពីរឱនកាលលហើយលឆលើយទទួលគំនាប់ទ្ពមគ្នន -“ ចាស៎ទ្ពោះនាង ” ស្លឡាឡាលសើចទ្សស់លហើយលោលទំងលលើកចិលចចើមដបបរីករាយ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 38 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ គឺទ្ពោះនាងស្លឡាឡា!...ហា៎សៗៗ....ៗៗៗ ” លសើចបលណតើរស្លឡាឡាបងវិលខលួនមួយជុំយា៉ាងសបាយរួចងាកមកបញ្ជយា៉ាងមានអំណាច -“ ពួកឯងលៅឈរដល់ណាលទៀត? លម៉ាចក៏មិនឆ្ងប់ចាត់ការវាលៅ? ” -“ ចា៎សទ្ពោះនាងស្លឡាឡា! ” លឆលើយរួចទ្សីឆគួតទំងពីរក៏ទ្បញាប់ទ្បដជងគ្ននវាយសំលៅលៅានណាទំងគ្នានលចោះគិតពិចារណាអីលស្លោះ។ានណាដទ្សកទំងឈឺចាប់ យឡំជាមួយសំលលងស្លកសួរចំលលើយដដដលៗលចកចាចៗទ្ចបល់គ្ននយា៉ាងវឹកវរស្លតប់មិនោន។ខណៈលនាោះលគលឃើញស្លរា៉ានិងទ្កុមអភិោលបីបួននាក់រត់តំរង់មក។ស្លរា៉ាដទ្សកបលងអើលលគពីចំងាយ -“ ដន៎! ឈប់ភ្លលម! ឈប់វាយគ្ននលទៀត! ” លដាយថលង់ផងអនកសកមាទ្បយុទធទំងបីលៅដតបនតសកមាភ្លពមិនដលងរហូតដល់ទ្កុមអភិោលនាំគ្ននជួយ លធវើអនតរាគមន៍។ ានណាលសទើរសនលប់លៅលហើយនាងទន់ខលួនលលងៀក ដតខំលបើកដភនក។ស្លរា៉ាសួរ -“ លហតុអីោនជាវាយគ្នន? ” ស្លឡាឡាដដលទ្តូវលគចាប់ជាប់លនាោះក៏ដទ្សកតបមកលដាយមិនសុខចិតត -“ គឺមកពីវាហនឹង! វាហា នលមើលងាយទ្ពោះលចស្លតរបស់ខញុំ! ” ស្លរា៉ាលួចញញឹមជាមួយសហការីរួចទ្គវីកាលតិចៗដបបឈឺកាលលហើយបញ្ជ -“ យកានណាលៅពាោលលៅលហើយដថងលទ្កាយទ្បយ័តនទ្បដយងកុំឲ្យលគជួបគ្ននឲ្យលស្លោះ លបើមិនដូលចានោះលទចាស់ជាមានអនកស្លលប់ជាមិនខ្ញន ” ទ្កុមអភិោលលធវើតាមគំនាប់។ស្លឡាឡាដដលទ្តូវលគនាំខលួនលចញពីទីលនាោះក៏ដទ្សកមកទំងមិន អស់ចិតត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 39 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ដលងខញុំ! ខញុំចង់វាយវាឲ្យងាប់!...ដលង!.... ” ពីរបីដថងលទ្កាយមកទ្ស្លប់ដតលឺដំណឹងថាទ្សីឆគួតស្លឡាឡានិងដដលជើងរបស់លគពីរនាក់លទៀតោត់ខលួន។ចំដណកានណាវិញដបរជាជាសោះលសបើយពីជំងឺឆគួតរបស់នាងលៅវិញដតរបួសមិនទន់ជាលៅលឡើយ។លពលលនោះនាងកំពុងសំរាកពាោលរបួសដដលស្លឡាឡាោនបនសល់ទុកជាអនុសាវរីយ៍។ស្លរា៉ាដកដលងហើមធំទំងទ្កពុលមុខ -“ ពួកលគកាន់ដតលផតសផ្តតស់លៅៗដមនដទនលហើយ! គួរឲ្យឈឺកាលណាស់លពលលនោះមិនដឹងថាពួកលគលៅដល់ណាលហើយលទលនោះ! ” វិពុធរាជសំលឹងមុខមិតតទំងមិនសបាយចិតត។ស្លរា៉ាទំលរតខលួនលលើស្លឡុងលហើយលោល -“ នាគ្នលទពីរកមិនទន់លឃើញផងទ្ស្លប់ដតមកោត់ខលួនមនុសសដល់លៅបីនាក់ដថមលទៀត! រកមិនលឃើញលស្លោះ!...ហុឺ...!យា៉ាប់ដមនដទន! ” -“ លរឿងលនោះពិតជាចំដឡកខ្ញលំងណាស់តិចមានអ្ហថ៌កំោំងអីលទដឹង? ” -“ អ្ហថ៌កំោំងលៅលពលលនោះគឺទ្ោកដជាមានដមនលហើយដតដល់លពលរកពួកលគលឃើញលនាោះវាដលង មានអ្ហថ៌កំោំងអីតលៅលទៀតលហើយ ” -“ ឯងលនោះលចោះដតនិយាយឲ្យរួចពីមាត់លហើយ លបើឯងហត់លនឿយណាស់សំរាកសិនលៅ ចាំគ្ននលៅជួយ រកពួកលគមកទ្បគល់ឲ្យឯងវិញលទ្ោោះលមើលលៅឯងដូចជាអនទោះស្លរផងសងស័យដតនឹកដល់ស្លឡាឡាលទដឹង? ” ស្លរា៉ាលទ្កាកពីស្លឡុងលហើយលសើចទ្សស់ដបបអស់សំលណើចផងលទើបតប -“ ឆគួត! ដល់លពលលនោះលៅលហើយឯងលៅមានអ្ហរមាណ៍ដលងលសើចលទៀត! ដឹងលទថាគ្ននខវល់ចិតតលសទើរស្លលប់លៅលហើយ! ” -“ អ្ហហនឹងលហើយដដលគ្ននថាលនាោះ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 40 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ស្លរា៉ាលសើចខឹករួចតប -“ និយាយយា៉ាងណាក៏មិនឈនោះឯងដដរ...លតាោះលទ្កាកលឡើងមក! ” -“ លៅណា? ” -“ លៅលធវើការងារដដលទ្តូវលធវើជាលទ្ចើនលទៀត ” កំល ោះសងាហទំងពីរោនលទ្កាកលដើរលចញលៅទំងទឹកមុខដបបមិនសូវមានកំ ំងកំដហងកនុងខលួនទំនងជាខជិល យផង។  ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 41 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ៤.ដែនែីស្មរភូមិ នាគ្នលទពីដដលមានមុខមាត់ជាំលខៀវលពញមុខ និងមានសភ្លពលសលកស្លលំងលហើយទ្តូវលគចាប់ឆ្ងាង ដដលៅទីស្លងត់មួយកដនលងដដលមានដទ្ពលឈើលទ្ចើនគួរសមលៅជុំវិញលនាោះ។ ធីតាបិទដភនកទន់កលលងៀកលៅ កណាតលដថងលៅតដហង គួរឲ្យអ្ហសូរលពកដទ្ក មិនដឹងថាអនកណាដាច់ចិតតលធវើដបបលនោះចំលោោះនាងលអរូបលនោះ លឡើយ។ យូរបនតិចលគលឃើញ នីនី លដើរមកឈរពីមុខលហើយទោះមុខនាង -“ ដន៎! លទ្កាកលឡើង! ទ្ពោះនាងស្លឡាឡាមកដល់លហើយ ” លទពីលបើកដភនកសនសឹមៗលឃើញស្លឡាឡាអងគុយគងអនាទក់ខ្ញលលលើតុដដលលគលរៀបចំសំរាប់សួរចំលលើយអនកលទសលដាយលធវើឬកឡូយ។ លទពីលងើបមុខលឡើងលហើយសួរលដាយសំលលងខាវៗ -“ ពួកឯងមកដល់លហើយលអហស? ” សំដីលនោះលធវើឲ្យស្លឡាឡាខឹងសមារជាខ្ញលំងលហើយលោល -“ យី! ឯងអីក៏លឈលើយលម៉ាលោះ? លឃើញលយើងមកដល់លហើយមិនឱនលគ្នរពលស្លោះ ចាំលមើលលយើងនឹងបញ្ជឲ្យអ្ហមាតយយកឯងលៅទ្បហារជីវិតជាមិនខ្ញនលទ ” -“ ស្លឡាឡាអងាាល់លទើបឯងឈប់ឆគួត? ឬមួយក៏កនុងមួយឆ្ងកជីវិតរបស់ឯងទ្តូវរស់លៅកនុងសភ្លពដបបលនោះជាលរៀងរហូត? ខញុំអ្ហណិតពួកឯងណាស់លបើសិនជាមានឱកាសលទ្ចើនខញុំនឹងលៅកំដរឯងជួយ លមើលដថរពួកឯងឲ្យឆ្ងប់ជាពីជំងឺជាមិនខ្ញនខញុំចង់លឃើញមនុសសល ករស់លៅោនសុខរស់លៅទ្បកបលដាយសុភមងគលសុខដុមរមនាជាលរៀងរហូត ” ភ្លលមលនាោះស្លឡាឡាក៏តបទំងកំលរាល -“ យី!...ឯងហា នថាលយើងឆគួតផង? ...នីនី! ណាណា! ” -“ ចា៎សទ្ពោះនាង! ” -“ ពួកឯងឆ្ងប់វាយវាឲ្យងាប់លៅចំលោោះមុខលយើងឥឡូវលនោះដតមតងលៅ! វាលមើលងាយលយើងសំលបើមណាស់! ” ទទួលបញ្ជលហើយពួកលគទំងពីរនាំគ្ននវាយសំរុកលៅលលើនាគ្នលទពីឥតលមតាតទ្ពមទំងវាចា ទំងកានញ់ -“ ងាប់លៅ! ...ងាប់លៅ...! ” ខណៈលពលដដលទ្តូវលគវាយលធវើោបលនាោះលទពីមិនខវល់ដល់ការឈឺចាប់លនោះលទនាងបិទដភនកអធិដាានកនុងចិតត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 42 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ សូមឲ្យវតថុសកតិសិទធទំងឡាយទំងពួងដដលមានឬទធិលតជោរមីជួយ ឃុំទ្គងដថរកាសតវល កទំងមូលលនោះឲ្យរួចចាកផុតពីមហាសមុទ្ទទុកខទំងពួងលនោះរួចចាកផុតពីទ្កញាុំដដនាគលខៀវដ៏ល ភលន់លនោះផងចុោះខញុំមិនដដលទ្តូវការជីវិតអមតៈលហើយរួមដដជាមួយនាគលខៀវលដើមបីលធវើោបសតវដដទលឡើយខញុំសុខចិតតស្លលប់ខញុំសុខចិតតមានជីវិតខលីលហើយរស់លៅជាមួយអំលពើលអរស់លៅជាមួយធម៌សបបុរសវាទ្បលសើរជាងការដដលរស់លៅជាជីវិតអមតៈរាប់មុឺនដសនឆ្ងនំលហើយស្លងដតអំលពើអ្ហទ្កក់លនាោះលឡើយសូមឲ្យសពវសតវោនរួចចាកពីលសចកតីទុកសូមឲ្យតបូងសួគ៌លវទមនតបងាហញខលួនលឡើងលដើមបីលទ្ោសទ្ពហាសតវល កសូមឲ្យតបូងសួគ៌លវទមនតបងាហញខលួនលឡើង... ” ទ្គ្នន់ដតនាគ្នលទពីអធិដាានោនប៉ាុលណណោះវិពុធរាជដដលកំពុងលរៀបចំខលួនឯកនុងបនទប់របស់លគលហើយទ្ស្លប់ដតលពលលនាោះមានអវីមា៉ាងបណាតលចិតតលគឲ្យលរើរួសរកលមើលរបស់អវីមួយ។លគចាប់រ ស់ភួយលខនើយមុងឲ្យរាយោ៉ាយគ្នានសណាតប់ានប់។មិនោនប៉ាុនាានលគលអោះកាលលហើយសួរខលួលនឯង -“ ចុោះខញុំកំពុងដតរកសអីអឹលចោះ? ” បនតិចលទ្កាយមកលគក៏លលើកពូកខ្ញងកាលដំលណកលមើលលឃើញលលលកតូចដដលលគលរើសោនឯលឆនរ សមុទ្ទកាលពីដថងមុនវារមីលចុោះលឡើងៗលៅមកលដាយមានពនលឺភលឺទ្ពឹមៗផង។នរៈទ្បញាប់ល្ងយកមកកាន់នឹងដដលមើលទំងចំដឡកកនុងចិតត -“ ឬមួយវាជាលលលកទិពវដដលនាគ្នលទពីតាមរកលនាោះលទដឹង? ” និយាយចប់វិពុធរាជក៏លបើកគំរបលលលកលនាោះលមើលទ្ស្លប់ដតមានពនលឺរិតដតភលឺរនាទលខ្ញលំងលឡើង។បនតិចលទ្កាយមកតបូងសួគ៌លវទមនតក៏បលងហើរខលួនលចញពីលលលកមកទុំលលើោតដដរបស់វិពុធរាជលហើយក៏ោត់ពនលឺដតមតង។ោតុភូតលនោះនាំឲ្យវិពុធរាជលជឿស ុបលៅលលើសំដីដដលលទពីបរិយាយទ្ោប់។ឥតបងអង់យូរវិពុធរាជទ្បញាប់រួតរោះលចញលៅលទ្ៅវឹងភ្លលម។ឯលលលកទិពវដដលលគោនទុកលចាលលលើពូកអំោញ់មិញលនាោះោនទ្ោកដខលួនលៅលតាងជាប់នឹងចលងាោះរបស់នាគ្នលទពីដដលទ្តូវលគកំពុងវាយលធវើោប។ជាមួយគ្ននលនាោះស្លឡាឡាក៏បញ្ជលៅកូនលៅ -“ ឈប!...ប៉ាុណណឹងោនលហើយលយើងកុំលធវើោបវាអីទ្បយ័តនវាដបក្មលធវើឲ្យទ្បឡាក់លខ្ញអ្ហវរបស់ លយើងដដលលៅជាប់នឹងខលួនរបស់វាលនាោះ... ឥឡូវលយើងនឹកលឃើញមលធាោយមួយលទៀតលហើយ... ” ណាណាសួរ -“ លយើងទ្តូវលធវើយា៉ាងលម៉ាចលទៀតលៅទ្ពោះនាងស្លឡាឡា? ” -“ គឺទ្តូវចងវាទុកលៅហនឹងលហើយកុំឲ្យវាសុីោយ...លយើងនឹងបងអត់ោយវាឲ្យយូរដថងលៅដល់លពល ដដលវាលលនវានឹងទ្ពមលដាោះលខ្ញអ្ហវដូរឲ្យលយើងជាមិនខ្ញនលទ... ” នីនីលឺសូរោយក៏ទ្ស្លប់ដតនឹកលឃើញ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 43 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ អូហ៍ដមនលហើយ! តាមពិតលយើងក៏អត់ោយជាយូរដថងលហើយមកដដរ!....តាមទ្ពោះនាងមកកនុងដទ្ពយូរលហើយដូចមិនដដលោនោយហូបលស្លោះលឃើញលរើសដតសនូលលោតសុីលស្លោះហនឹងណា! ” ហាក់ដូមជាមិនោនលឺស្លឡាឡាោនបនត -“ លតាោះលយើង! ទ្តលប់លៅវិញសិនលៅចាំបនតិចលទៀតចាំលយើងមកលធវើសរដសឲ្យវាលទៀត ” លពលពួកស្លឡាឡាលចញផុតទ្ស្លប់ដតមានទ្សីមានក់បងាហញខលួនមកឈរដកបរលទពី។លគទ្បុងនឹង លទ្បើយុទធសិលប៍លធវើោបពួកលគទំងបីទុកជាការសងសឹកដតលទពីលត់ -“ បងភូនាថ! កុំលធវើោបពួកលគអី ” ភូនាថដដលជាអនកបំលរើរបស់នាគ្នលទពីលនាោះោនតបទំងកានញ់ -“ ក៏ប៉ាុដនត... ” លទពីលោលកាត់ -“ ពួកលគគ្នានកំហុសលទលយើងមកលនោះគឺមិនដមនមកលធវើទុកលទសនិងសងសឹកអនកណាលឡើយ ” -“ ប៉ាុដនតគឺលគលធវើទ្ពោះនាងតូចណា៎! ខញុំមាចស់ទ្ទំមិនោនលទ! ” នាគមាណវីញញឹមទ្ស្លលលោរលពញលដាយកតីលមតាតសលណាតសលហើយតប -“ ពួកលគពិតជាមិនដឹងអីដមនដូលចនោះសូមបងលមតាតដល់ពួកលគផងចុោះចំដនកខញុំវិញមិនអីលទ ” ទ្ស្លយចំណងឲ្យលទពីលហើយភូនាថវាចាជាមួយកតីអ្ហណិតអ្ហសូរមាចស់ទ្សីលសទើរលខ្ញលចចិតត -“ ទ្ពោះនាងតូចទ្ពោះនាងពិតជាលំោកលពកលហើយខុសមកពីខញុំដដលមកជួយ ទ្ពោះនាងមិនទន់ លពល ” -“ ខញុំមិនអីលទ បងកុំបលនាទសខលួនឯងអី ” ទ្គ្នន់ដតរបូតពីចំណងភ្លលមលទពីទន់ជងគង់លហើយបលណាតយកាយលៅតាមលនាោះដតមតង។ភូនាថក៏អងគុយចុោះទល់មុខធីតានិងលោលទំងោរមភ -“ ទ្ពោះនាងតូច! ” -“ ខញុំមិនអីលទ ” ខណៈលនាោះលទពីទ្កលលៀសដដលៅប៉ាោះនឹងលលលកទិពវដដលលៅជាប់នាងចលងាោះនាង។លឆ្ងមលអចាប់កាន់វាលហើយញញឹមទំងលទ្តកអរ -“ គឺលលលកទិពវ! លពលលនោះលលលកទិពវោនវិលមករកខញុំវិញលហើយោនន័យថា...ោនន័យថាតបូងសួគ៌លវទមនតគឺសថិតលៅកនុងដដរបស់បងវិពុធរាជដដរ...ពិតជាទ្បលសើរណាស់...បងភូនាថ! លយើងមានសងឃឹមលហើយ!... ” និយាយចប់នាគ្នលទពីោនបតូរទ្បានបទវិញ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 44 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ពិតដមនលហើយបងភូនាថ! លហតុអីោនជាបងតាមខញុំមកដល់ទីលនោះដដរ? ” -“ គឺទ្ពោះនាងមាចស់លមខ ទ្ទង់មានទ្ពោះរាជបញ្ជឲ្យខញុំមាចស់មកលមើលដថទ្ពោះនាងតូច ” -“ ចុោះលពលលនោះមាចស់បងទ្ទង់សុខទ្ពោះកាយលទ?នាគលខៀវវាមានោនលធវើអីមាចស់បងលយើងលទ?” ភូនាថលររាមិនហា នលឆលើយលទពីលតឿនទំងអនទោះស្លរ -“ បងភូនាថ! តាមពិតមាចស់បងមានលរឿងអី? បងឆ្ងប់និយាយមក! ” -“ គឺ...គឺ...ទ្ពោះនាងលមខ ទ្ទង់...ដន៎... ” -“ បងឆ្ងប់និយាយភ្លលមមក! លតើមាចស់បងទ្ទង់មានបញ្ហអីលកើតលឡើង? ” -“ ដតទ្ពោះនាងផ្តតំមិនឲ្យខញុំមាចស់និយាយទ្ោប់ទ្ពោះនាងតូចលទ ” -“ បងភូនាថ! លបើបងលៅដត ក់ោំងតលៅលទៀតលនាោះលយើងទ្ោកដជាមិនអ្ហចរកមលធាោយទន់លពលោនលឡើយ...ឆ្ងប់និយាយភ្លលមមក! ” -“ គឺ...នាគលខៀវោនចាប់ទ្ពោះនាងលមខ លៅលទៀតលហើយ ” លទពីលបើកដភនកធំៗលដាយស្លរដតរនធត់ចិតតលពក -“ ចុោះទ្ពោះបិតានិងទ្ពោះមាតាវិញយា៉ាងលម៉ាចលៅលហើយ? វាមានលធវើោបទ្ទង់ដដរទ? ” -“ ចំលោោះទ្ពោះអងគនិងទ្ពោះមលហសីពួកវាមិនលធវើអីទ្ទង់លទដតចំលោោះទ្ពោះនាងលមខ វិញវាលធវើ ទណឌកមាលលើទ្ទង់វាវាយលធវើោបទ្ទង់វាលចាទថាទ្ពោះនាងលមខ យកទ្ពោះនាងតូច ក់ទុកមិនឲ្យជួបវា លហើយដថមទំងគំរាមថាលបើទ្ពោះនាងមិនទ្ពមទ្ោប់លគលទលគនឹងវាយលធវើោបទ្ទង់បងអត់អ្ហហាររហូតដល់ចូលទីវងគតលទៀតផង...ប៉ាុណណឹងលហើយទ្ពោះនាងលៅដតមិនឲ្យខញុំមាចស់ទូលទ្ពោះនាងតូចលទៀត....ខញុំមាចស់... ” លោលដល់ទ្តឹមលណោះភូនាថអួលលដើមកនិយាយលលងលចញលហើយឱនមុខយំ -“ ខញុំមាចស់អ្ហណិតទ្ពោះនាងណាស់... ” ដថលងពីស្លឡាឡាវិញពួកលគលដើរោនឆ្ងងយបនតិចនីនីឈប់ងក់ស្លឡាឡាឈប់ដដរលហើយសួរ -“ លហើយចុោះឯងឈប់លធវើសអី? ” -“ បងស្លឡាឡា! បងមានចាប់អ្ហរមាណ៍លឃើញលទថានាងានណាលនាោះមានកូនលលលកមួយជាប់លៅនឹងចលងាោះវាស្លអតដល់លហើយ...ខញុំចង់ោនណាស់ខញុំលៅយកវាសិនពួកឯងលៅមុនលៅ ” ស្លឡាឡាលបើកដភនកធំៗលពញលដាយកតីល ភលន់រួចតប -“ ដន៎ឈប់សិន! លយើងក៏លៅដដរ!... ” ណាណាោនលដើរលៅមុនលគបនតិចលនាោះក៏ងាកមកលហើយថាតាមលគ -“ លយើងក៏លៅដដរ!... ” លពលលនាោះនីនីលសើចលហោះៗរួចសួរ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 45 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លៅណាលទៀត? ” ស្លឡាឡាលអោះកាលលហើយតប -“ លយើងក៏មិនដឹងដដរ! ” ណាណាលដើរមកដល់លហើយបងហួសលៅទ្ពមទំងលោោះសំដីលចាល -“ លៅកដនលងដដលទ្តូវលៅ ” ស្លឡាឡានិងនីនីបនទរ -“ លៅកដនលងដដលទ្តូវលៅ!...លហោះៗ ដហ រ!” និយាយចប់ពួកលគនាំគ្ននលដើរកនុងដំលណើរល តៗយា៉ាងសបាយចិតត។ ដថលងពីនាគ្នលទពីវិញដាក់ដដលលើស្លាភូនាថលហើយលោល -“ បងភូនាថ! លបើអឹចឹងលយើងឆ្ងប់លៅជួយ មាចស់បងលមខ លៅ ” -“ ប៉ាុដនតយកលអទ្ពោះនាងតូចកុំយាងលៅលពលលនោះអី ” -“ លហតុអីោនជាខញុំមិនអ្ហច? លតើលយើងទ្តូវចាំដល់លពលណាលទៀត? ” -“ ដតលនោះជាបញ្ជរបស់ទ្ពោះនាងមាចស់លមខ ទ្ពោះនាងតូចគួរដតដថទ្ពោះកាយឲ្យមាន សុខភ្លពមាំមួនសិនលៅ ” -“ប៉ាុដនតលពលលនោះមាចស់បងកំពុងមានលទ្គ្នោះថានក់ខញុំមិនអ្ហចឈរឱបដដលមើលលហើយយក សុខដតមានក់ឯងោនលឡើយលតាោះបងភូនាថ! បងឆ្ងប់ជូនខញុំលៅរកមាចស់បងភ្លលមលៅ!” ភូនាថរាដរកស្លជាថាី -“ ក៏ប៉ាុដនត... ” -“ ឬមួយក៏បងចង់ឲ្យនាគលខៀវលធវើគតមាចស់បង?...បងឆ្ងប់នាំខញុំលៅៗទ្បយ័តនពួកវាលធវើោប មាចស់បង កាន់ដតខ្ញលំងជាងលនោះ ” -“ អឺ...ដន៎...ទ្ពោះដម... ” ភូនាថជួយ លលើកកាយលទពីលអ្ហយឈរ។លពលលនាោះស្លឡាឡានិងបកសពួកមកដល់ លហើយ ន់មាត់ -“ លអ! លនាោះវាមានគ្ននពីរនាក់លទលតើ! ” ជាមួយគ្ននលនាោះរូបនាគទំងពីរោនោត់ខលួនឈឹងមិនលឃើញសូមបីដតទ្សលមាល។ស្លឡាឡាបនត -“ អុញ! ោត់លៅណាោត់លហើយវុី? ” ថាលហើយលគរត់លៅទទនាទំកដនលងលនាោះនិងបងវិលខលួនពីរបីជុំរួចវាចាទំងឆងល់ -“ ដទ្កងអំោញ់មិញពួកវាលៅទីលនោះលទលតើ! ពួកឯងទំងពីរលៅឈរដល់ណាលទៀត? លម៉ាចក៏មិន ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 46 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ឆ្ងប់មកជួយ រកគ្ននលៅ? ” ឥតបងអង់យូរនីនីនិងណាណានាំគ្ននមកជួយ រកលមើលគ្ននលៅលលើដីមួយទ្កវិចលនាោះដដដលៗទំង រអ ូផង។ល្ងកចុោះល្ងកលឡើងក៏ទងគិចកាលគ្ននសូរភូសលហើយដទ្សកយ៉ាូយ។ភ្លលមលនាោះលគទ្បដកកគ្នន -“ ឯងឆគួតលទអហី? លម៉ាចោនជាឯងមកវាយកាលលយើងអឹចឹង? ឈឺសឹងស្លលប់លៅលហើយ! ” -“ មកពីឯងហនឹង! លដើរមិនលចោះលបើកដភនកដតខលួនឯង! ឆគួតដតខលួនឯងថាលគឆគួត! ” -“ មកពីឯងហនឹងទ្សីឆគួត! ” -“ ឯងក៏ឆគួតដដរ! ” ទ្បដកកគ្ននចុោះលឡើងៗទ្សីទំងពីរនាក់លនាោះចាប់លោចសក់ដ៏កលទនទើងរបស់គ្ននលៅវិញលៅមកទ្ពមទំងបលនាទសគ្ននមិនដាច់ពីមាត់បងាឲ្យមានភ្លពរលញរដញលធវើឲ្យស្លឡាឡាធុញទ្ទន់ក៏ដទ្សកជំទលលឡាងៗ -“ ពួកឯងទំងពីរឈប់ណា៎! ...ថាឲ្យឈប់ភ្លលម! ឆគួតអ្ហទំងអស់គ្ននហនឹង! គ្នានអ្ហណាមានក់ជាលទ! ...ឈប់វាយគ្ននភ្លលម! ” លទោះជាស្លឡាឡាដទ្សកជំទលយា៉ាងណាក៏គ្នាននរណាមានក់ទ្ពមស្លតប់លហើយលៅដតបនតការទ្បយុទធយា៉ាងសអិតរមួត។ស្លឡាឡាចាប់ដញកពួកលគទ្ពមទំងសំឡុត -“ ទ្ោប់ថាឲ្យឈប់លឺអត់? ” លទ្កាយពីោនបំដបកលចញពីគ្ននលហើយនីនីដទ្សកទ្ទលហា យំទំងមិនសុខចិតត -“ បងស្លឡាឡាមកបលនាទសដតខញុំមិនោនលទគឺវាជាអនកមករកលរឿងខញុំមុន! ” ណាណាដដលកំពុងយំដូចកូនលកាងដដរលនាោះក៏ទ្បឹងតវា៉ា -“ មិនពិតលទ! គឺវាជាអនកមូលបងាាច់ខញុំ! ខញុំជាមនុសសសលូតទ្តង់លទខញុំមិនដដលលធវើោបអនកណាលឡើយសូមបងលមតាតជួយ រកយុតតិធម៌ឲ្យខញុំផង! ” ស្លឡាឡាឆ្ងាដដឆ្ងាលជើង -“ ោនលហើយៗ! ឈប់ល្លោះទ្បដកកគ្ននលទៀតលៅលនោះមិនដមនជាលពលដដលទ្តូវតវា៉ារកយុតតិធម៌លទលយើងទ្ោប់ថាឲ្យជួយ រកមីានណាដដលវាោនោត់ខលួនលៅទីលនោះអំោញ់មិញលនោះលឺលទ? ឆ្ងប់នាំគ្ននជួយ រកលមើលលៅ! ឲ្យឆ្ងប់លឡើង! ” ជូតទឹកដភនកស្លអតលហើយទំងអស់គ្ននលផតើមល្ងកលមើលតាមដីមតងលទៀត។មិនយូរប៉ាុនាានណាណាភ្លញក់ទ្ពឺតលហើយលោល -“ តិចឡូវាជាលខ្ញាចលទដឹងបងស្លឡាឡា! ” -“ លខ្ញាចសអីលៅ? សអីលៅជាលខ្ញាចលនាោះ? លម៉ាចក៏ខញុំមិនដដលស្លគល់? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 47 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បងមិនស្លគល់លខ្ញាចលទលអហស? ដដលលៅថាលខ្ញាចគឺវាលចោះលងហនឹងណា៎! ” -“ លង? លងយា៉ាងលម៉ាចលៅ? ” -“ លខ្ញាចលងគឺោនន័យថាវាលធវើឲ្យលយើងខ្ញលចណាបង! ” -“ ថាលម៉ាច? ខ្ញលចលអហស? ...ស្លតប់លៅគួរឲ្យទ្ពឺកាលណាស់...លៅមិនោនលទលវុើយ! លយើងលៅមុនលហើយ! ” ភ្លលមលនាោះណាណានិងនីនីោនដទ្សកទ្ពមគ្ននទំងខ្ញលចរអ្ហ -“ បងស្លឡាឡា! ចាំខញុំផង! ” មានក់ៗទ្បឹងរត់ផ្តសទ្កញាុំដដលលគលមើលលៅលឃើញោតលជើងសទ្ោត។លៅដល់ផលូវធំមួយជួនលពលលនាោះរថយនតរបស់វិពុធរាជក៏មកដល់លាម។លគឈប់ ន់មាត់មានក់ឯង -“ គឺជាស្លឡាឡានិងបកសពួកដដលោនោត់ខលួនពីមនទីរលពទយលទលតើ! លហើយពួកលគនាំគ្ននមកលធវើអីទីលនោះ? ” ថាលហើយលគក៏បចឈប់ឡានដកបរពួកទ្សីឆគួតទំងលនាោះរួចលបើកកចចក់សួរ -“ អនកទំងអស់គ្ននមានលរឿងអីហនឹង? ” វិពុធរាជសួរមិនទន់ចប់ទ្សួលបួលផង ទំងបីនាក់នាំគ្ននទ្បដជងលបើកទវរថយនតលៅអងគុយលៅោំងលទ្កាយលហើយតបទំងហត់ទ្តលហបទ្តហប -“ លខ្ញាចលង! លខ្ញាចលង! ជួយ ផង! ” នាយកំល ោះងាកមកសួរ -“ លខ្ញាចអនកណា? លហើយលៅឯណា? ” -“ គឺលខ្ញាចនាងានណា! ានណាមិនដមនជាមនុសសលទ!...ឥឡូវវាលៅោត់លហើយ! ឯងកុំលៅជិតវាលទៀតទ្បយ័តនវាលងឲ្យខ្ញលចលៅ!...អូយខញុំខ្ញលចណាស់...ជួនខញុំលៅផទោះផងល កលអើយល ក! ” -“ ចុោះលពលលនោះលខ្ញាចលៅឯណា? អ្ហចជួនខញុំលៅរកលគោនលទ? ” -“ អត់លទ! ខញុំចង់លៅផទោះវិញឯងជួនខញុំលៅផទោះវិញសិនលៅ! លទ្ោោះថាខញុំក៏មិនដឹងថាលខ្ញាចទ្សីលនាោះវាលៅណាលទវាទ្ស្លប់ដតោត់ខលួនឈឹង! សូមបីដតទ្សលមាលក៏មិនលឃើញដដរយកលអឯងកុំលៅអីជួនពួកខញុំលៅវិញលៅខញុំរាងចាលលហើយ! ខញុំឈប់ចង់ោនសំពត់អ្ហវលពទ្ជលនាោះលទៀតលហើយ ” លដាយគិតថាលទោះជាលៅរកលទពីលពលលនោះក៏គង់ដតមិនជួបលហើយមា៉ាងលទៀតការរកលឃើញទ្កុមរបស់ស្លឡាឡាលៅឲ្យខ្ញងមនទីរលពទយឆគួតគឺជាភ្លរកិចចដ៏សំខ្ញន់មួយដដរដូលចនោះនាយចាំោច់នាំពួកលគទ្តលប់លៅវិញសិនសឹមគិតលទៀត។ខណៈលពលដដលកំពុងបររថតនតទ្តលប់លៅវិញលនាោះវិពុធរាជទ្ស្លប់ដតមានអ្ហរមាណ៍នឹកដល់នាគ្នលទពីទ្ពួច។អនកដសនអនទោះអដនទងអនទោះស្លររកថាមិនទ្តូវ។លពល ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 48 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លនោះលគដសនទ្ស ញ់លពញចិតតនឹកអ្ហណិតដល់នាគ្នលទពីលពញលទ្បៀបកនុងលកាមល។ លបោះដូងអនកទ្បុសលពលលនោះពិតជាទ្តូវការនាគ្នលទពីខ្ញលំងណាស់។លមើលចុោះលហតុអវីោនជាលបោះដូងមួយលនោះវាលចោះដតរលងាគោះរលងគើរលពញទ្បអប់ទ្ទូងទប់មិនជាប់ដូលចនោះ?ជាមួយគ្ននលនាោះដដរ វិពុធរាជ ោតដដមាខងលចញមក។ពនលឺចិដចចងចិញ្ចចក៏ោនដចងចាំងជោះលពញឡានលធវើឲ្យទ្សីឆគួតទំងបីល ោះទ្ពលឹងភ័យញ័រខលួនកលទនាតនលសទើរលលចអ្ហចម៌លលចលនាមដាក់ឡាន។មុននឹងសនលប់ស្លឡាឡាោនភ្លលត់មាត់ -“ អ្ហហ! អ្ហលនោះក៏ជាលខ្ញាចដដរលវុើយ! មតងលនោះលយើងមិនដឹងថាទ្តូវរត់លៅណាលទៀតលទ! ” ថាលហើយលគក៏ដួលលទើងកនុងរថយនតដតមតង។វិពុធរាជមិនោនចាប់អ្ហរមាណ៍លទលគគិតដតពីសំលឹងតបូងសួគ៌លវទមនតលដាយទឹកមុខលសាើលធងជាមួយដកវដភនកដ៏មុតថាលគួរជាទីទក់ទញចិតតដនទ្កមុំទំងឡាយ។នាយសងាហលោលលៅកាន់តបូងសួគ៌លធវើទ្ពលងើយហាក់មិនខវល់ពីអនណា -“ តបូងសួគ៌លវទមនត...សូមអនកជួយ ខញុំតាមរកនាគ្នលទពីមាចស់លបោះដូងរបស់ខញុំផង” លពលជាមួយគ្ននលនាោះនាគ្នលទពីដដលរត់តំរង់សំលៅចុោះលៅសមុទ្ទជាមួយភូនាថលនាោះោនជំពប់លជើងដួលទ្ពួស។ភូនាថទ្បញាប់បនទន់កាយតាមទ្សីទ្សស់និងសួរទំងោរមភ -“ ទ្ពោះនាងតូច! ទ្ទង់យា៉ាងលម៉ាចលៅលហើយទ្ពោះដម? ” -“ ខញុំមិនអីលទបងភូនាថ ...លយើងអ្ហចបនតដំលណើរលៅមុខលទៀតោន... ” -“ លមើលទ្ពោះនាងតូចចុោះ...ពិតជាហត់លនឿយណាស់លហើយ...ទ្ទង់សំរាកទ្ពោះកាយបនតិចលៅ... ” -“ លយើងមិនអ្ហចសំរាកោនលទបងភូនាថ!... ខញុំោរមភពីពួកទ្ទង់ណាស់លយើងគ្នានលពលលទ្ចើន លទៀតលទបង! ” បំរុងនឹងលទ្កាកឈរលឡើងវិញទ្ស្លប់ដតលពលលនាោះភូនាថលឃើញពនលឺដចងចាំងលចញពីកាយរបស់លទពី។លគលបើកដភនកធំៗលមើលទំងភ្លញក់លផអើល។មិនយូរប៉ាុនាានខលួនទ្ោណរបស់បុទ្តីនាគក៏ដទ្បកាលយជាមនុសសធមាតាកនុងសំលលៀកបំោក់ជាលរាបពណ៌សសំលោងបនតិចនិងមានដសបពណ៌សដ៏ទ្សស់លស្លភ្លគួរពិចពិលរមិលលមើលគន់យូរមិនជិនណាយមិនដឆអតឆអន់ដសនសកតិសមជានារីដខារយា៉ាងលពញលកខណៈរិតដតលមើលលពលណារឹតដតលង់លចតនាកាន់ដតទ្ជាលលទ្ៅដក់ជាប់កនុងដួងហឬទ័យគ្នានដថងបំលភលចោន។នាគតូចកលាណងាកលមើលមុខភូនាថទំងឆងល់លហើយឱនលមើលរាងកាយរបស់ខលួនដដលកំពុងមានការដទ្បទ្បួលទំងចំដឡកកនុងចិតត។យូរបនតិចលទើបទ្សីញញឹមដសនទ្សស់ជាមួយការភ្លញក់លផអើលដដលខលួនមិនដដលនឹកស្លានដល់ -“ បងវិពុធរាជ!... បងភូនាថ!លយើងមានសងឃឹមលហើយ!...លនោះោនន័យថាបងវិពុធរាជទ្ពមលជឿខញុំលហើយ!...លពលលនោះបងវិពុធរាជកំពុងតាមរកលយើងលហើយ... បងភូនាថ! លតាោះលយើងទ្តលប់លៅរកតបូងសួគ៌លវទមនតសិនបង ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 49 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ដថលងពីវិពុធរាជវិញនាយហាក់លៅដសនឆ្ងងយពីនាគ្នទពី។នរៈដទ្សកលៅឆវីលឡើងកងរំពងលពញដទ្ព -“ នាគ្នលទពីអូន! ...អូនលៅឯណា?... លពលលនោះបងមករកអូនលហើយ... លទពី...! ឆ្ងប់បងាហញខលួនឲ្យបងោនលឃើញអូនផង ...! បងទ្ស ញ់អូន..! ” រលកសំលលងដ៏ដផអមដលហមលនោះោនលឺចាស់ដល់ទ្តលចៀករបស់នាគ្នលទពីឥតមានោត់មួយមាត់លទោះបីជាលគសថិតលៅឆ្ងងយពីគ្ននលមើលគ្ននមិនលឃើញក៏លដាយ។ លទពីទ្បញាប់លឆលើយ -“ បងវិពុធរាជ! អូនលៅឯមាត់សមុទ្ទឯលណោះ....! បងលៅឯណា? ” សំលលងដ៏ទន់លលាើយមានទឹកដមរបស់លទពីោននាំកលិនដ៏ដសនទ្កអូបដដលលចញពីរាងកាយនាងលហើរមកប៉ាោះនាស្ល វ័ណា នាំលអ្ហយនាយកំល ោះភ្លន់ស្លារតនឹកទ្សដម៉ាដល់មាចស់កលិនពីអតីតជាតិដដលអនកធលប់ោនលទ្កបកាលពីដសសិបជាតិមុន។ ឥឡូវគឺកលិនដតមួយមាចស់ទ្តួយបណតូលចិតតលធវើឲ្យ លរៀមចាំមិនលភលច នឹកលឃើញអស់អនុសានឹកលឃើញកំលណើតទ្គប់ៗជាតិតាំងពីជាតិជាមនុសសជាតិជាលទវតាលហើយឥឡូវលគោនដឹងថាលនោះគឺជាជាតិចុងលទ្កាយដនជាតិជាមនុសសលហើយអនកទ្បុសដសនោរមភដសនទ្ស ញ់ដសនលពញចិតតលៅជាប់ជំោក់លសនហាជាមួយលទពធីតានាគដ៏កំសត់រូបលនោះ។អនកពិតជាមិនចង់លលតពីទ្សីសូមបីដតមួយដលងហើមលឡើយ។ទ្គ្នលនោះលបោះដូងទ្បុសកំល ោះមានក់លនោះលផតើមអទ្ងួនញាប់ញ័រកលទញ្ជលលពញទ្ទូងស្លរជាថាីគឺកំពុងថងូចថងូរសុំជួបនាគ្នលទពីភ្លលមៗតាមសនទុោះចិតតដនកតីទ្ស ញ់។វិពុធរាជឈរសំរក់ទឹកដភនកលដាយមិនដឹងខលួនលទ្ោោះនឹកស្លតយកំហុសកនលងមកស្លតយណាស់លពលដដលឱកាសហុចលអ្ហយអនកោនលៅដកបរមនុសសដដលខលួនទ្ស ញ់លហើយនាយ ដបរជាខ្ញលចលហើយដថមទំងសអប់លខាើមនាងលធវើឲ្យមាណវីឈឺចិតតលៅវិញមិនគួរលស្លោះ! កំល ោះវិពុធរាជឈរធាឹងលហើយលោលមានក់ឯង -“ លទពី...បងទ្ស ញ់អូនបងទ្តូវការអូន...លទពី! វិលមករកបងវិញមកបងរងចាំអូន... ” -“ បងវិពុធរាជ....! បងលៅឯណា?...លម៉ាចក៏បងមិនលឆលើយនិងអូន? ” សំលលងលលវើយៗពីចំងាយោនដាស់វិពុធរាជឲ្យភ្លញក់ទ្ពឺតលឡើងវិញ។លគជូតទឹកដភនកខ្ញវច់ពីថាាល់ម៉ាដឍដខរបស់លគរួច ន់មាត់តិចៗ -“ អូននាគ្នលទពី! ” លោលចប់នាយក៏លគ្នកលៅនាងវិញ -“ លទពី...! អូនលៅឯណា? ” -“ អូនលៅឯមាត់សមុទ្ទឯលណោះបង... ” លទពីបចចប់ទ្បលយាគមិនទន់ចប់ទ្សួលបួលផងទ្ស្លប់ដតនាងមានអ្ហការៈភិតភ័យតក់សលុតទ្ពម គ្ននជាមួយភូនាថ។នាងលអ ន់មាត់ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 50 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ នាគលខៀវ! ឯងមកដល់លហើយលអហស? ” នាគលខៀវលសើចយា៉ាងលកអងកាអងលហើយវាចាយា៉ាងទ្កអឺត -“ អូនមានការភ្លញក់លផអើលណាស់ដមនលទនាគ្នលទពពី?...លាឈប់រត់លគចពីបងលហើយ... យាងទ្តលប់លៅវិញជាមួយបងលហើយលរៀបអភិលសកជាមួយគ្នន... ឥឡូវមានទំងទ្ពោះមាតាទ្ពោះបិតានិងមាចស់បងលមខ របស់លទពីគង់លៅទីលនាោះរងចាំោចផ្តាស្លលលយើងទំងពីរណាមាចស់អូនលទពី...លពលលនោះចាស់ទុំទំងសងខ្ញងោនទ្ពមលទ្ពៀងគ្ននអស់លៅលហើយ...គឺលៅសល់ដតកូនទ្កមុំមានក់គតមាចស់អូនលទពីកុំលៅបដងអរបងអង់តលៅលទៀតអី ” លទពីតបទំងមុខមាំ យកានញ់ -“ ហុឹស!...ឯងកុំសងឃឹមថាោនលយើងលធវើជាមលហសីឲ្យលស្លោះលទោះជាស្លលប់ក៏លយើងមិនទ្ពម លរៀបអភិលសកជាមួយឯងដដរ! ” -“ អូហ៍! សំដីកាលហានរឹងមាំលអណាស់ហន៎! ពិតជាទ្តូវចិតតបងដមន! បងទ្ស ញ់ទ្សីដដលមានចិតតដបបលនោះដល់លហើយ...ស្លតប់លៅពិលរាោះចូលទ្តលចៀកផលុកៗមិនទ្ស ញ់មិនោនលទ...បងពិតជាចង់ដឹងណាស់ថាលតើនាគ្នលទពីសុខចិតតឈរលមើលទ្ពោះមាតាទ្ពោះបិតានិងមាចស់បងរបស់ខលួនរស់រងទុកខលវទនារហូតដល់កស័យទ្ពោះជនាឬក៏លដើមបីកតីសុខខលួនឯង? ” លទពីសួរទំងសលុតចិតត -“ ឯងចង់លធវើអីទ្ទង់? ” នាគលខៀវលសើចយា៉ាងសបាយចិតតលហើយតប -“ ហាអសៗៗៗៗៗ..... មាចស់អូនពិតជាចង់ដឹងខ្ញលំងណាស់ដមនលទ? លៅជាមួយបងឥឡូវលនោះអូននឹងទតលឃើញលដាយអងគឯង ” នាគធីតាដទ្បទឹកមុខលៅជាញញឹម ក់គំនួចលហើយវាចាកបត់ខលួនឯង -“ ហុឹស! លទោះជាឯងយកពួកទ្ទង់លៅលធវើអវីក៏សលរចដតចិតតរបស់ឯងចុោះដូចដដលឯងោនដឹងទ្ស្លប់លហើយថាទ្ពោះមាតានិងទ្ពោះបិតារបស់លយើងមិនដដលយកទ្ពោះទ័យទុកដាក់ចំលោោះលយើងលទ លហើយទ្ទង់ដថមទំងឃុំខលួនលយើងទុកកនុងលលលកទិពវបងអត់អ្ហហារលយើងអស់ជាលទ្ចើនដថងដូលចនោះលយើងគួរដតអរគុណឯងដដលោនជួយ លយើងបនតិចលទៀតលយើងនឹងនាំបងវិពុធរាជលៅលស្លយរាជយលៅឯទ្ពោះនគរ លយើងមិនទ្ពួយោរមភពីការជំទស់របស់ពួកទ្ទង់លទ ” នាគលខៀវលធវើដភនកធំទ្កលឡាតសំលឹងមុខលទពីដបបងស័យរួចតប -“ លយើងមិនលជឿថាលសតចនាគខ្ញងលជើងមានបុទ្តីអកតចដូដូចមាចស់អូនលទពីលទ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 51 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លជឿឬមិនលជឿគឺជាលរឿងរបស់ឯងលទលទោះជាពួកទ្ទង់ជាអនកបលងាើតលយើងដមនប៉ាុដនតលយើងជា មនុសសមានចិតតមានសតិសមបជជចដលយើងជាមនុសសមានចិតតលមតាតដល់ពួកមនុសសនិងលទវតាដូលចនោះលយើងមិនទ្ពមចូលដដចូលលជើងជាមួយឯងលដើមបីលធវើោបពូកគលទលយើងដឹងណា៎! ថាទំងលនោះជានលយាោយរបស់ទ្ពោះបិតាទ្ពោះមាតានិងមាចស់បងរបស់លយើងលដើមបីបំដបកលយើងលចញពីបងវិពុធរាជលហើយបងខំឲ្យលយើងលរៀបអភិលសកជាមួយឯង...លបិចទំងលនោះរបស់ទ្ទង់ស្លានដតលយើងគិតមិនដល់ដមនលទ? ទ្ោប់ឯលៅចុោះថាលយើងមិនលងង់លទលហើយសូមរំខ្ញនឯងជួយ ទូលទ្ពញបិតាលយើងផងថា បុទ្តីរបស់ទ្ទង់មានក់លនោះដាច់ខ្ញតមិនយាងទ្តលប់លៅវិញលឡើយ... ” តាមពិតលៅនាគ្នលទពីដសនខវល់ខ្ញវយនិងោរមភពីពួកទ្ទង់ខ្ញលំងណាស់ប៉ាុដនតការដដលនាងនិយាយលនោះគឺទ្គ្នន់ដតលោកបលញ្ឆតនាគលខៀវកុំឲ្យលធវើោបទ្ទង់ដតប៉ាុលណាណោះដតមិនយូរប៉ាុនាាននាគលខៀវក៏លផតើមសងស័យលលើទឹកមុខដដលខំសំដដងមិនសូវសមលនាោះលហើយស្លកលបងចិតតនាង។លគទោះដដសរលសើរ -“ អស្លចរយ! អស្លចរយខ្ញលំងណាស់! លយើងមិនដដលលឃើញកូនណាអកតចដូដ៏អស្លចរយដូចមាចស់អូនលទ ... ោនៗ! ចាំបងជួយ សងសឹកឲ្យមាចស់អូនចុោះដទ្កងឡូមាចស់អូនអ្ហចដចកកតីទ្ស ញ់ឲ្យបងខលោះ... បនតិចលទៀតទ្ពោះបិតារបស់បងនឹងយាងមកដល់ទ្ពមទំងនាំទ្ពោះបិតាទ្ពោះមាតារបស់មាចស់អូនមកដដរ បងនឹងកាត់ដដកាត់លជើងពួកទ្ទង់មតងបនតិចៗរហូតដល់កស័យទ្ពោះជនា...លដើមបីជាកិចចតបសនងដដលទ្ទង់ោនលធវើោបចិតតលទពីរបស់បង... លដើមបីអូនបងសុខចិតតលធវើទ្គប់ដបបយា៉ាង ” លឺោកយគំរាមកំដហងរបស់នាគលខៀវដដលប៉ាងលធវើលតឪពុកមាតយរបស់នាងលៅចំលោោះមុខនាងដូលចនោះរិតដតលធវើឲ្យអ្ហរមាណ៍របស់មាណវីដសនអនទោះស្លរតក់ទ្កហល់ទ្ចបូកទ្ចបល់យា៉ាងខ្ញលំង លដាយមិនអ្ហចពណ៌នាោន។ប៉ាុដនតលៅចំលោោះមុខសទ្តូវនាងទ្បឹងទប់ស្លារតីពទ្ងឹងទឹកមុខឲ្យមាំទំ -“ ឯងលធវើចុោះលបើទ្ទង់ពិតជាសុគតដមនលនាោះក៏លអដដរ ដល់លពលលនាោះនឹងគ្នាននរណាបងខំលយើងឲ្យលរៀបការជាមួយអ្ហនាគទុរយសទុចចរិតលលលៅយង់ឃនង់ដទ្ពដផសពណ៌លខៀវមួយកាលលនាោះលទៀតលឡើយលយើងនឹងមានសិទធលសរីភ្លពកនុងការលរៀបអភិលសកជាមួយមនុសសដដលលយើងទ្ស ញ់ឯងចាំទុកចុោះលទោះជាមានលរឿងអីលកើតលឡើងក៏លដាយលយើងដាច់ខ្ញតមិនយកនាគលខៀវចិតតលមាលមាដល់ឆអឹងដូចឯងលទ ” លដាយស្លរដតលទវតាដឹងចិតតនាគ្នលទពីលហើយនឹកសរលសើរពីភ្លពឆ្ងលតដវរបស់នាងលទើបទ្ទង់លធវើឲ្យមានពពកទ្កាស់មីរលដដាស់មកោំងពនលឺទ្ពោះអ្ហទិតយលដើមបីជាមលប់កុំឲ្យនាគធីតាលទ្កៀមទ្សកាលទ្ោោះនាងោនទ្តូវពនលឺដថងជាយូរដថងមកលហើយ។ដផទលមឃលមាងងឹតមនុសសមានទំងឡាយអ្ហចលមើលលឃើញគ្នន ទ្ោលៗដតលុោះពិនិតយណាស់ស្លគល់មុខគ្នន។ោតុភូតធមាជាតិដ៏ចំដលកលនោះោនបណាតលឲ្យមនុសសល កមានលសចកតីលងឿងឆងល់ជាខ្ញលំងថាលហតុអីោនជាលៅសុខៗទ្ស្លប់ដតមានលមឃទ្សទុំជាប់គ្ននរហូតមិនទ្ពមលបើកដថងអស់លពលមួយសោតហ៍លៅលហើយលៅមិនទន់ភលឺលទៀត។តាមសំដីលហារាស្លទសតលៅទ្សុកដខារទំង ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 52 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា អស់ោនទសសន៍ទយដូចៗគ្ននថាលសតចនាគដដលរស់លៅឯឋានភុជងគនាគោនលធវើសទងាគមលដាយយកឋានមនុសសជាទី នសមរភូមិទ្បយុទធ។ការទសសន៍ទយលនោះទ្តូវោនលគយកមកទ្បកាសផាយតាមប៉ាុសតិ៍វិទយុនិងប៉ាុសតិ៍ទូរទសសន៍នានាលដើមបីឲ្យទ្បជាជនោនដឹងលឺទ្គប់ៗគ្នន។មានអនកខលោះក៏លជឿលហើយខលោះលទៀតក៏មិនោនលជឿលលើអបិយជំលនឿដ៏ឆគួតលី លនោះដដរ។អនកដដលមានជំលនឿខលោះមិនខ្ញលចក៏នាំគ្ននលៅលមើលស្លថនការណ៍លៅឯមាត់សមុទ្ទ។ខលោះលទៀតមិនហា នលៅក៏សំងំលៅកនុងផទោះមិនហា នលចញលៅណាលទ្ោោះខ្ញលចមានលទ្គ្នោះថានក់ដល់ជីវិតលដាយស្លរយុទធសិលបិ៍ពួកលសតចនាគទំងលនាោះដដលកំពុងចាំងគ្នន។គួរឲ្យចំដឡកណាស់កនុងចំលណាមអនកដដលហា នលៅមាត់សមុទ្ទទំងលនាោះក៏មានវតតមានរបស់មា នាយឆក សូវនិងលៅដដលជាកំពូលមនុសសមហាដសនខ្ញលចទំងលនាោះលៅលមើលនឹងលគនឹងឯងដដរលដាយមិនខ្ញលចកស័យលស្លោះ។ពួកលគនាំគ្ននលធវើដភនកសកបុសទំងខ្ញលចញលញើត។ចំដនកលពទយឆគួតស្លរា៉ាវិញក៏ោនលៅលមើលលហតុការណ៍លនាោះដដរ។រីឯវិពុធរាជវិញលទោះជាមិនមាននរណាពណ៌នាទ្ោប់ក៏លយើងអ្ហចដឹងដដរថានាយសងាហពិតជាលៅទីលនាោះលហើយក៏ជាតួអងគសំខ្ញន់ជាងលគលៅកនុងឆ្ងកល ខនដ៏គួរឲ្យរនធត់ញាប់ញ័រដ៏ចំដឡក គួរឲ្យទ្ពឺកាលសំលោងយា៉ាងអស្លចរយមួយលនោះ។ ថវីតបិតដតពួកមនុសសពួកមនុសសទំងអស់លមើលមិនលឃើញទ្កុមចមាំងនាគលដាយស្លរភ្លពងងឹតសលុបដននភ្លលនោះក៏លដាយប៉ាុដនតលពលមានផគរ ន់គ្នតំង យជាមួយលផលកបលនាទរដផចតៗលធវើឲ្យពួកលគអ្ហចលឃើញការទ្បឈមមុខដាក់គ្ននរវាងមនុសសពីរទ្កុមដនពួគនាគដដលោនទ្ក ខលួនលដើមបីលឡើងលគ្នកទំងលនាោះោនមួយដភលតៗដដរ។ដតគួរឲ្យស្លតយដដលលគមិនអ្ហចចូលលៅជិតលដើមបីឲ្យោនលឃើញលហតុការណ៍លនោះចាស់។ទ្បិយមិតតអនកអ្ហនពិតជាសំណាងណាស់! ខញុំលជឿថាមានដតអស់ល កអនកអ្ហនដតប៉ាុលណាណោះលទដដលអ្ហចចូលលៅលមើលោនយា៉ាងលកៀកនិងលឃើញទិដាភ្លពលនោះោនយា៉ាងលពញដភនកទំងអស់គ្ននជាមួយខញុំ។ នាគលខៀវឈរញញឹមទំង ក់គំនួច។ទ្កដសដភនកលគលោរលពញលដាយគំនុំដ៏ធំលធងលៅកាន់វិពុធរាជនិងនាគ្នលទពី។នាងនាគឈរទប់ដទ្ជងខលួនដកបរភូនាថលដាយស្លរមានរបួសទ្គ្នំកនុង។ចំដនកវិពុធរាជឈរសំលឹងនាគលខៀវលដាយទ្កដសដភនកយា៉ាងមុតហាក់លទ្តៀមខលួនទ្បយុទធ។យូរបនតិចលសតចនាគខ្ញងតបូងគឺនាគលមាោននាំបកសពួកមកទ្ពមទំងោននាំខលួនលសតចនាគខ្ញងលជើងគឺលសតចនាគសទ្តូវជាបិតារបស់នាគ្នលទពី ទ្ពោះមលហសីលសតចនាគសនិងលមខ មកជាមួយលទៀតផង។លទពីលឃើញពួកនាគលមាចាប់ទ្កុមទ្គួស្លររបស់ខលួនលធវើជាចំណាប់ខ្ញាំងដូលចនោះនាងលភលចខលួនក៏រត់សំលៅលៅរកបិតាទំងកតី នឹករលឹក។ទ្សីលអវាចាទំងោរមភ -“ ទ្ពោះមាតា! …ទ្ពោះបិតា!...មាចស់បង!... ” មិនោនប៉ានាានជំហា នផងនាគតូចដួលទ្ពួសលៅនឹងលឆនរខាច់។ភូនាថទ្បញាប់រត់លៅលលើក ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 53 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ទ្ពោះនាងតូច! ” ខណៈលនាោះលសតចនាគសនិងមលហសីទ្ពមទំងលមខ ដដលជាប់ខលួនទ្កញ៉ាង់កនុងដដនាគកបត់ទំងលនាោះក៏ខំលរើបំរាស់កនុងបំណងរត់លៅទ្តកងបុទ្តីនិងបអូនទ្សីលដាយមានក់ៗោនលៅនាងតាម ទំ ប់លរៀងៗខលួន -“ បុទ្តីបិតា!... បុទ្តីមាតា!....មាចស់អូន! ” លទោះជាពួកលគខំលរើបំរាស់យា៉ាងណាក៏លៅដតមិនអ្ហចលចញផុតពីទ្កញាុំដដពួកនាគលមាដដដល។ប៉ាុដនតលពលជាមួយគ្ននលនាោះដដរវិពុធរាជោនសទុោះរត់លៅជួយ លលើកនាង -“ លទពី!...អូនយា៉ាងលម៉ាចលៅលហើយ? ” សំណួរដ៏មានន័យសខលឹមស្លរលចញពីទ្កលៅលបោះដូងដ៏លស្លាោះទ្តង់របស់វិពុធរាជមួយទ្បលយាគលនោះោនមកចាប់អទ្ងួនដួងចិតតនាងតូចឲ្យមានកំ ំងលទវរលឡើង។លឆ្ងមលអញញឹមទ្ស្លលលចាលដភនកសំលឹង ភទកតទ្បុសសំណពចិតតទំងកតីរំលភើបលហើយតបយា៉ាងទ្សទន់ -“ អូនមិនអីលទ! បងកុំោរមភអី ” ដភនកនិងដភនកប៉ាោះគ្ននបលងាើតោនជាសូរលសៀងលបោះដូងកនុងទ្ទូងដនកំល ោះទ្កមុំទំងពីរលោរលពញលដាយភ្លពកក់លៅតនិងផតល់កំ ំងចិតតឲ្យគ្ននលៅវិញលៅមកយា៉ាងដផអមដលហមទ្តជាក់លទ្សប។កាយវិការទំងលនោះោនរុញទ្ចាននាគលខៀវលកើតកតីទ្បច័ណឌលពញទំហឹង។លគទ្បឹងទប់ចិតតឲ្យនឹងលហើយនិយាយ បលចចើចបលចចើរឌឺដងទំងលទ្កាធ -“ អូហ៍! ដផអមដលហមដាក់គ្ននណាស់ហន៎! ដបបលនោះតួឯកទ្បុសមិនគួរជាអ្ហវិពុធរាជឯងលទវាគួរដតជានាគលខៀវដ៏សងាហដូចលយើងលទើបទ្តូវ ” សំដីដដលមិនលចោះខ្ញាស់លអៀនលនោះលធវើឲ្យលទពីងាកមកសំលក់ដតារទំងកតីកានញ់លហើយតប -“ និយាយសតីមិនលចោះខ្ញាស់លគលស្លោះ! ខួរកាលរបស់ឯងពិតជាអន់ដមនលទោះជាលយើងទ្ោប់ឯងប៉ាុនាានោន់ដងក៏ឯងមិនចាំដដរ ” -“ សំដីលថាលសណាស់ហន៎! ដបបលនោះបងរិតដតលពញចិតតអូនលៅលទៀតអនកណាលៅដឹងថានាគ្នលទពីនិយាយគឺសុទធដតជាការពិតលនាោះ? សូមបីដតមាចស់អូនោននិយាយថាចង់ឲ្យទ្ពោះមាតាបិតារបស់ខលួន ចូលទីវងគតអំោញ់មិញក៏មិនដមនជាការពិតដដរដូលចនោះោកយដដលអូនថាសអប់បងលពញៗមាត់គឺជាោកយផទុយទំងអស់ ...បងដឹងថាលទពីចូលចិតតនិយាយផទុយណាស់ ...អូនកាន់ដតលធវើឲ្យបងមានសងឃឹមលហើយ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 54 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លទពី...ហា៎សៗៗៗ....បងសបាយចិតតណាស់...អរគុណដដលអូនោនផតល់កំ ំងចិតតឲ្យបង...! ” -“ មុខទ្កាស់! ” -“ បងនឹងយកអូនមកលធវើជាមាចស់លបោះដូងឲ្យទល់ដតោន! ” ខណៈលនាោះនាគលមាោនលទ្បើយុទធសិលបិ៍បំដបកវិពុធរាជលចញពីលទពីបណាតលឲ្យអនកកំល ោះខ្ញទតលចញឆ្ងងយលចញទ្សស់ទ្សីលហើយដួលផ្តាប់មុខភីង។លទពី ន់មាត់ទំងសលុតចិតត -“ បងវិពុធរាជ....! ” លទើបដតលៅគូកំណាន់ចិតតោនដតមួយមាត់ប៉ាុលណណោះនាគលខៀវលទ្បើកំ ំងាតុទ្សូបឆក់ទ្ោណលទពីមកឱបកនុងរងវង់ដដយា៉ាងជាប់។លគលទ្បើដដដតមាខងលស្លោះលទពីមិនអ្ហចលរើរួចោន។នាងលរើបលណតើរលតោះលដៀលនាគលមាបលណតើរ -“ ដលងលយើងភ្លលមលៅអ្ហនាគលខៀវចដទ្ង!...កុំប៉ាោះស្លច់លយើង! លយើងសអប់ឯងណាស់ដលងលយើងភ្លលមអ្ហនាគចិតតលមា! ” នាគលខៀវមិនខវល់ពីការនិយាយសតីរបស់លទពីលទ លគឈរលៅលសងៀមនឹងថាល់លដាយលទ្បើដដមាខងលកៀកកាយលទពីជាប់យា៉ាងដណន។វិពុធរាជទ្បញាប់លទ្កាកឈរលហើយលោល -“ ឆ្ងប់ដលងលទពីភ្លលម! ” នាគលខៀវតបទំងទ្កអឺត -“ ឯងមានសិទធអីមិនឲ្យលយើងប៉ាោះោល់អនាគតមលហសីរបស់លយើងលនាោះ? ឯងលទដដលគួរដតស្លលប់លនាោះយកលអឯងឆ្ងប់ទ្បគល់តបូងសួគ៌លវទមនតឲ្យលយើងភ្លលមមកលបើចង់សុខខលួន ” -“ ឯងកុំសងឃឹមឲ្យលស្លោះលទោះជាស្លលប់ក៏លយើងទ្តូវដតការោរតបូងសួគ៌មិនឲ្យាលក់កនុងដដនាគលមា កបត់មានកាលពណ៌លខៀវនិងកាលលមាដ៏ល ភលន់ឯងដដរ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 55 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លពលលនាោះនាគលមាលូកមាត់ -“ នាគលខៀវបុទ្តសំ ញ់បិតា! បុទ្តពិតជាសកតិសមនឹងនាគ្នលទពីដល់លហើយ! លមើលចុោះទ្គ្នន់ដតឈរដកបរគ្ននប៉ាុណណឹងលធវើឲ្យបិតាមានអ្ហរមាណ៍ដូចោនលកាតបកាតប់ចទ្កវាឡទំងមូលអឹចឹង! ដូលចនោះបុទ្តទ្តូវដតយកតបូងទិពវឲ្យោនណាបុទ្ត! នាគ្នលទពីពិតជាកសទ្តីយ៍ដតមួយអងគដដលមានវាសនាោនលធវើជាបុទ្តសនស្លររបស់នាគលមាលយើងជាលសតចទ្គប់ទ្គងចទ្កវាឡលនោះទំងមូលហាអសៗៗៗៗ!!.......... ” -“ កុំទ្ពួយទ្ពោះទ័យអីទ្ពោះបិតាលពលលនោះមាចស់អូនលទពីកំពុងលៅកនុងដដបុទ្តទ្ស្លប់លហើយបនតិចលទៀតតបូងសួគ៌លវទមនតនឹងរត់មករកមាខស់ទ្សីរបស់វាលដាយខលួនវាជាមិនខ្ញនលទ ” វិពុធរាជមិនខវល់ពីសំដីដ៏មានអំនួតនិងលកអងកាអងរបស់ឪកូនទំងពីរលនោះលទ។នាយសំលឹងលៅនាគលខៀវលដាយទ្កដសដភនកយា៉ាងមុត ជាមួយទឹកមុខយា៉ាងមាំលហើយវាចាយា៉ាងរុឹងបុឹង -“ លបើឯងមិនទ្ពមលដាោះដលងលទពីលទលនាោះ...កុំថាលយើងខវោះការគួរសមឲ្យលស្លោះណា៎! ” នាគលខៀវឆាក់ឱកាសលចាលដភនកលដាយបលចចញពនលឺមកឆ្ងវចលឆ្ងាោះលៅវិពុធរាជចំដនកនាយក៏ោនដឹងថាលនោះជាយុទធសិលបិ៍ពិលតរបស់នាគលខៀវលគក៏ទ្បញាប់លគចខលួនដភលតរលមៀលពីរបីទ្តលប់លចញពីទី ដដលលគលឃើញដីខាច់លបុើងយា៉ាងធំសលមបើមឯទ្គ្នប់ខាច់លនាោះោនាលក់មកលទ្ស្លចលលើខលួនវិពុធរាជលសទើរោត់រូប។នាគលខៀវលឃើញដូចលនាោះក៏ោនចិតត។ លគលសើចចំអកលហើយលោល -“ ហុឹស! អ្ហទ្ចម៉ាក់ឯងលនោះមិនស្លគល់ចាស់មិនស្លគល់ទុំពិតជាមិនដឹងងាប់ដមន! ” លមើលចុោះនាយស្លរា៉ានិងនាយឆកឈរទសសនាដកបរគ្ននលដាយមានដកវយិតមានក់មួយលៅនិងដដ។ពួកលគមានក់ៗទ្ពួយោរមភពីវិពុធរាជលរៀងខលួនលហើយនិយាយលលើកទឹកចិតតមិតតលគពីចំងាយ -“ ទ្បឹងលឡើងរាជ! រាជទ្តូវដតឈនោះណា៎!...ស្លរា៉ាលៅជួយ ផតល់កំ ំងចិតតជានិចចសំ ញ់!” ឆកបដនថម -“ ដមនលហើយរាជ! បអូនដថលសំ ញ់ចិតតរបស់បងឆក!...ឯងទ្តូវដតឈនោះ! ទ្តូវដតឈនោះ! លបើមិន ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 56 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា អឹចឹងលទពូកលយើងទ្ោកដជាមិនរស់លទអ្ហបអូន! ” ស្លរា៉ាលោលជាមួយដដកាន់ដកវយិតលមើលលៅមិតតលគ -“ លទ្កាកលឡើងរាជ! ឯងមិនទ្តូវចុោះចាញ់ពួកោលអស់ហនឹងលទ! ” លដាយគ្នានដកវយិតនឹងលគលហើយទ្ទំនឹងការចង់ដឹងចង់លឃើញមិនោនសូវនិងលៅក៏នាំគ្នន ទ្បទញទ្បទង់ទ្បយិតទ្បលតាងដលណតើមយកពីនាយឆកលគលឺសូរសំលលងដលណតើមគ្ននទ្បដញ៉ា -“ បងឆកៗ! ឲ្យខញុំលមើលមតងមកបង!....ឲ្យខញុំលមើលវិញបងឆក!...ខញុំពិតជាចង់លឃើញខ្ញលំងណាស់! ...ខញុំញទ្ទំមិនោនលទបង!....ឲ្យខញុំវិញ!....ខញុំចង់ខ្ញលំងជាងវា!.... ” ទញចុោះទញលឡើងលធវើឲ្យបងធំមានការធុញទ្ទន់លគក៏ទ្ជួញចិលចចើមលហើយដទ្សកខ្ញលំងៗ -“ ហអឺយ!...អញធុញណាស់លវុើយ! នាំគ្ននលចញឲ្យឆ្ងងយពីអញបនតិចលមើល! ” និយាយមិនទន់ចប់ទ្សួលបួលផងមា ក៏កចឆក់ដកវយិតពីដដបងទ្បុសលធវើឲ្យនាយឆកស្លានថាជាអំលពើរបស់កូនលៅលគទំងពីរលគក៏យាដដវាយតំរង់កាលពួកលគដតពូកលគទ្កាបទន់និងពាយាមចងអុលទ្ោប់បងធំថាដកវយិតកំពុងសថិតលៅកនុងដដរបស់មា ។នាយឆកលមើលលៅតាមដដរបស់កូនលៅចងអុលបងាហញក៏លឃើញមា កំពុងឆលុោះលមើលលហើយនិយាយទំងអនទោះស្លរ -“ បងវិពុធរាជ! ទ្បឹងលឡើងបង! កុំចុោះចាញ់ឲ្យលស្លោះ! ទ្បឹងលឡើងៗៗ! ” ភ្លលមលនាោះសំលលងផទុោះប ឹងៗលចញមកពីទី នទ្បយុទធនាំឲ្យអនកទសសនាទំងឡាយមានការភ្លញក់លផអើលនិងរនធត់ជាខ្ញលំងលដាយស្លរការភ័យខ្ញលចដនយុទធសិលបិ៍របស់ទ្កុមនាគទំងលនាោះដដលខ្ញទតមកដូចទ្គ្នប់ដបក។ទ្គប់គ្ននោនទ្កាបចុោះទំងញ័រទលទ្ទើក។លដាយដឡកមា លៅឈរលមើលមានក់ឯង។ស្លរា៉ាលឃើញដូចលនាោះក៏ទញដដដ៏ទន់លលាើយដននារីទ្កមុំឲ្យទ្កាបចុោះដដរ។ការផទុោះលឡើងដនយុទធសីលរបស់ទ្កុមចមាំងនាគោនលធវើឲ្យទ្បជាជនទំងឡាយមានការភិតភ័យមិនតិចលទលហើយពួកលគសវោះដសវងទ្សវាឱបគ្ននយា៉ាងដណនលដើមបីបំោត់ការភ័យខ្ញលច។លមើលចុោះទំងសូវនិងលៅទ្ពមទំងនាយឆកកំពុងឱបគ្ននយា៉ាងសអិតរមួត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 57 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លសទើររាគលនាមដាក់លខ្ញ។ចំដនកស្លរា៉ាទ្សវា៉ាឱបមា លដាយមិនដឹងខលួន។នាងតូចទ្កាបលលើទ្ទូងលគយា៉ាងជិតសនិទធលហើយោនលឺសំលលងលបោះដូងរបស់លពទយឆគួតសូរឌុកឌាក់ៗល តខុសចងាវក់លដាយមិនដឹងថាបណាតលមកពីការភិតភ័យឬមួយក៏មកពីចាញ់លសនហ៍នាងទ្កមុំលនាោះលទ។ នាគលខៀវបលចចញទ្កញាុំលឆ្ងាោះលៅវិពុធរាជ។នាគ្នលទពីដទ្សកទ្ោប់ជាសញ្ដទំងកតីកតុកកតួល -“ បងវិពុធរាជទ្បយ័តន! ” ភ្លលមលនាោះវិពុធរាជល តលផ្តលតលចញឲ្យផុតពីទ្គ្នប់ដបកយុទធសិលបិ៍របស់នាគកបត់។ នាគលខៀវលោលចំអក -“ លបើដឹងថាឯងអន់យា៉ាងលនោះលយើងក៏មិនចាំោច់លទ្បើយុទធសិលបិ៍ោន់ឆ្ងនំនាំដតខ្ញតលពលដដរ ” ថាលហើយលគោនរុញលទពីលៅឲ្យកូនលៅលគចាប់ជាប់រួចនាគលខៀវក៏សទុោះលៅដកបរវិពុធរាជកនុងបំណងដកយកសដសសក់ទិពវរបស់លគ។លទពីដទ្សកផ្តតំ -“ បងវិពុធរាជ! កុំឲ្យលគយកសដសសក់របស់បងោនឲ្យលស្លោះ! ” ភ្លលមលនាោះវិពុធរាជលគចទន់លហើយដាល់ចំលោោះនាគលខៀវោនមួយដដលហើយទញលជើងលគផតួលផ្តងលោោះភីង។នាគលមាលឃើញដូលចានោះក៏ទ្បញាប់លលើកដដលទ្បើយុទធសិលបិ៍ោញ់សំ ប់វិពុធរាជដតទ្តូវនាគស ផលុំលចញទន់។នាគលមាខឹងខ្ញលំងណាស់លគងាកមកទោះតប់ដតនាគសលគចផុតរហូតទ្ពមទំងោនរួចផុតពីទ្កញាុំដដរបស់កូនលៅដនលសតចនាគលមាដដលោនចាប់លគជាប់លនាោះលទៀតផង។លហតុការណ៍លនោះោនបងាឲ្យមានការទ្បគួតទ្បដជងគ្ននចំនួនពីរគូ។មលហសីនាគសដដលជាមាតារបស់លទពីឈរលមើលស្លវមីទំងទ្ពួយចិតត។ទ្ទង់ទតលសទើរមិនហា នទ្ពិច។លមខ លឆលឆ្ងលរសំលឹងលមើលលៅទ្ពោះបិតាមតងលមើលលៅវិពុធរាជមតងយា៉ាងអនទោះអដនទង។នាគលមាបលចចញទ្កញាុំខ្ញវចមុខនាគសឲ្យ្មរហាម។ មលហសីនាគសដទ្សកទំងទឹកដភនក -“ ទ្ពោះស្លវមី........! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 58 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លដាយមិនទ្បយ័តនខលួនលធវើឲ្យនាគលមាមានឱកាសខ្ញវចទ្តូវកនិងស្លាដាច់្មហូរមកបដនថមជាលទ្ចើនលទៀតនាំឲ្យទ្ពោះមលហសីរិតដតភិតភ័យលទវរដងប៉ាុដនតទ្ទង់មិនអ្ហចជួយ អវីដល់ស្លវមីោនលឡើយលទ្ោោះខលួនទ្តូវលគចាប់ជាប់មិនអ្ហចលរើរួចពីលសនារបស់នាគលមា។ចំដណកលមខ លដាយលឃើញបិតាកាន់ដតទ្ទុឌលទ្ទមមិនអ្ហចតតាំងោនតលៅលទៀតនាងខិតខំលរើបំរោះឲ្យអស់ពីកំ ំងកាយចិតតទ្ពមទំងលទ្បើទ្ោស់យុទធសិលបិ៍ដដលលចោះបនតិចបនតួចលដើមបីរំលដាោះខលួនលចញ។កូនលៅរបស់នាគលមាោនទ្តូវរបួសយា៉ាងធងន់លដាយស្លរសិលបិ៍របស់លមខ កនុងខណៈដដលនាងឆាក់ឱកាសចាកលចញពីដដពួកលគ។ឥតបងអង់យូរលឡើយលមខ ទ្បញាប់សទុោះវឹងសំលៅលៅជួយ ទ្ពោះបិតាភ្លលម។មិនទន់លៅដល់ផង នាគសទ្តូវលបុើងខ្ញទតមកពីចំងាយលដាយស្លនដដនាគលមាលហើយាលក់លាកលៅលលើដីខាច់លៅចំលោោះមុខនាង។លមខ ទ្បញាប់លៅលលើកទ្ទង់ -“ ទ្ពោះបិតា…! ” លពលជាមួយគ្ននលនាោះនាគលមាទ្បុងវាយទ្បហារមករកឪពុកកូនលគទំងពីរ។ដតលដាយស្លរភ្លពរលវៀសរដវលមខ ក៏ទ្ពួសពិសចំដភនកនាគលមាលធវើឲ្យលគមានការឈឺចាប់យា៉ាងខ្ញលំង។លគខទប់ដភនកមាខងលហើយដទ្សក ន់លឺទ្ទហឹងអឹងកងទំងឈឺចាប់ទ្បកាច់ទ្បកិនវក់វីលពញដី។លឆលៀតឱកាសលនាោះលមខ ងាកមកសនទនាលៅបិតា -“ ទ្ពោះបិតា!...ទ្ពោះបិតាលចញ្មលទ្ចើនណាស់លតើឲ្យបុទ្តលធវើយា៉ាងលម៉ាចលៅ? ” -“ កុំរវល់ពីបិតាអីបុទ្ត! បុទ្តឆ្ងប់លៅជួយ វិពុធរាជចុោះលគជាមនុសសសំខ្ញន់មិនទ្តូវឲ្យលគមានរបួសលឡើយលបើនាគលខៀវអ្ហចដលណតើមយកសរដសសក់ទិពវរបស់លគោនលនាោះលយើងទំងអស់គ្ននទ្តូវនឹងទ្តូវចប់លហើយ ” -“ ទ្ពោះពរទ្ពោះបិតា! ទ្ពោះបិតាទ្បយ័តនទ្ពោះកាយផង ” -“ បិតាដឹងលហើយបុទ្តលៅចុោះ ” លដាយលឃើញលសតចនាគសរងរបួសយា៉ាងធងន់ធងរលទើបមលហសីដទ្សកលៅបតីទំងទឹកដភនក -“ ទ្ពោះស្លវមី...! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 59 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា សំលលងលនោះោនលធវើឲ្យនាគលមាហាក់នឹកលឃើញអវីមា៉ាងលទោះជាឈឺចាប់យា៉ាងណានិងងងឹងដភនកមាខងក៏លដាយ។គុំនុំគំគួនលនោះធំជាងមហាលមឃមិនសងសឹកមិនោន។លគទ្ទំទំងទ្តដរលហើយទ្បឹងលទ្បើដភនកដដលលៅលសសសល់មាខងលទៀតសំរាប់លទ្បើទ្ោស់កនុងនាទីបំលពញការងារលនោះ។នាគលមាលលើកដដតំរង់មកទ្បហាមលហសីនាគសឲ្យស្លលប់ជាមួយគ្នននឹងលសនារបស់នាគលមាពីរនាក់ដដលោននាំគ្ននចាប់ខលួនកសទ្តីនាគសលនាោះដតមតង។លទពីរនធត់ចិតតណាស់លដាយមិនដឹងថាមានកំ ំងមកពីណាលទើបលទពីអ្ហចលរើខលួនរូចពីរងវង់ដដរបស់នាគទំងលនាោះលហើយសទុោះរត់មករកមាតា -“ ទ្ពោះមាតា!... ” លទពីរត់មកដល់ក៏ទ្តូវនាគទំងពីរដដលជាកូនលៅរបស់នាគលមាលដញតាមចាប់មកវិញ។នាងទ្បទញទ្បទង់ជាមួយលគទំងយំសសឹកមករកសពរបស់មាតា -“ ទ្ពោះមាតា...! ...ដលងលយើង....ដលងលយើងភ្លលមលៅ!...ឲ្យលយើងលៅរកទ្ពោះមាតារបស់លយើង...! ដលងលយើងលៅ....!.....ទ្ពោះមាតា....! ” សំដលងយំដទ្សកដ៏លស្លកសលទ្ងងរបស់លទពីនាំឲ្យនាគសលខ្ញលចចិតតណាស់។លគខំទ្បឹងលទ្កាកលឡើងជាមួយនិងសំលលងដដលលគ្នកលៅភរិយាទំងលលវើយៗ -“ មលហសីអូន... ទ្ពោះមលហសី...! ” រីឯលមខ កាលលបើោនលឺសំដរកទួញលស្លករបស់បអូនទ្សីដដលដទ្សកអនទងលៅមាតយដូលចនោះនាងក៏ងាកមកលឃើញមាតារបស់ខលួនលដកស្លលប់សតូកសតឹងកនុងថលុក្មដ៏ទ្កហមទ្ចាលលលើដីខាច់យា៉ាងលជាគជាំ។ឯលទពីទ្តូវលគចាប់ដដជាប់ទំងសងខ្ញង។លមខ ោនវាយទ្បហាដដលជើងរបស់នាគលមាលដើមបីរំលដាោះលទពីលហើយនាំឲ្យលគទំងលនាោះស្លលប់ភ្លលមមួយរំលពចន៍។បនាទប់ពីោនរួចពីកណាតប់ដដពីពួកនាគកបត់លហើយលទពីទ្បញាប់រត់លៅទ្តកងកាយមាតាឲ្យផុតពីដីទំងទឹកដភនកហូររហាម -“ ទ្ពោះមាតា...! ទ្ពោះមាតាឆ្ងប់ដឹងទ្ពោះកាយលឡើង...ទ្ពោះមាតាមិនអ្ហចលៅលចាលបុទ្តោនលទ... ទ្ពោះមាតាមិនអ្ហចទុកឲ្យបុទ្តលៅមានក់ឯងោនលទ....យាងទ្តលប់មករកបុតតវិញមក....ទ្ពោះមាតា...! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 60 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លវ លនាោះលមខ មកដល់ទំងហត់ទ្តលហបទ្តហបយំក៏មិនលចញលទ្ោោះលដាយស្លរកតីរនធត់ចិតតខ្ញលំងលពក។នាងោនទ្តឹមដតលៅមាតាទំងកតីសលុតចិតត -“ ទ្ពោះមាតា... ទ្ពោះមាតា...! ” លមខ ល្ងដដទ្បុងលៅប៉ាោះទ្ពោះកាយទ្ទង់ដតមិនទន់ដល់ផងទ្ស្លប់ដតលពលលនាោះនាគលមាមកដល់ក៏ខ្ញវចលមខ ទ្តូវស្លាដាច់្មរហាមនិងខ្ញទតលចញពីទីលនាោះយា៉ាងឆ្ងងយ។មិនដតប៉ាុលណាណោះ នាគលមាដថមទំងលដញតាមពាោទនាងដថមលទៀតលធវើឲ្យលមខ រត់លគចយា៉ាងវក់វី។លដាយរបួសរបស់នាងមុតលទ្ៅលពកលធវើឲ្យលមខ ថមថយកំ ំងមិនតិចលទជាពិលសសទ្កចករបស់នាគលមាជាករចកដដលមានពិសផង។លមខ មានការចុកចាប់យា៉ាងខ្ញលំង។ទីបំផុតលមខ ទ្តូវោននាគលមាចាប់សក់ជាប់លរើលៅណាដលងរួច។លពលលនាោះលគបលចចញទ្កចកដ៏ដវងរបស់លគមកកនុងបំណងចាក់ទំលុោះលោោះរបស់នាងឲ្យធលុោះាលយដតមតង។សំណាងណាស់ដដលនាគសមកជួយ ទន់លពលលវ កុំអីលសតចនាគខ្ញងលជើងនឹងោត់បង់បុទ្តីជាទីទ្ស ញ់មានក់លទៀតោត់លៅលហើយ។នាគសទញដដនាគលមាកចឆក់ខលួនលគទ្កវាត់លៅឆ្ងងយលហើយដួលភីងលោកលៅនឹងខាច់។លមខ ទ្បញាប់រត់លៅទប់កាយបិតាដដលលទរទន់រកកលនឹងដួល -“ ទ្ពោះបិតា!... ” -“ បិតាមិនអីលទបុទ្ត ” លមខ ងាកលៅលឃើញនាគលមាកំពុងបលចចញមហឹទធរឹទធមករកខលួននាងក៏និយាយជាបនាទន់លដាយទ្ចានបិតាឲ្យលចញឆ្ងងយបនតិច -“ បិតា! ទ្បយ័តន! ” សំណាងណាស់ដដលលគទំងពីរលគចផុតពីយុទធសិលបិ៍របស់នាគកំណាចលនោះទន់លពលលវ ។ដថលងពីវិពុធរាជវិញកាលលបើនាគលខៀវឈប់លទ្បើសិលបិ៍ដដលលគលមើលលៅលឃើញដូចទ្គ្នប់កាំលភលើងលនាោះលហើយលគក៏តតាំងជាមួយគ្ននលដាយដដ។នាគលខៀវដាក់ ោតដដដាក់ចំលដើមទ្ទូងវិពុធរាជបណាតលឲ្យលគលហើរ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 61 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា លបុើងខ្ញទតយា៉ាងឆ្ងងយលហើយអុកគូទលៅនឹងដីនិងហូរ្មតាមមាត់។នាគលខៀវដសនសបាយចិតតយា៉ាងខ្ញលំង។លគលសើចកកអឹក -“ ហាសៗៗៗ... លម៉ាចក៏មិនខ្ញលំងលទៀតលៅអ្ហទ្ចម៉ាក់! ” វិពុធរាជលទ្កាកមិនទន់រួចផងនាគលខៀវល តលៅកទនទប់ពីលលើឲ្យោក់ឆអឹងដតវិពុធរាជលគចផុត។ចំដនកនាគ្នលទពីវិញលៅសុខៗក៏ទ្ស្លប់ដតនាងដបរជាមានសំលលៀកបំោក់ជាលទពធីតានាគវិញដូចលដើម។នាងមានការភ្លញក់លផអើលចំលោោះលហតុការណ៍លនោះ។យូរបនតិចលទើបនាងោនយល់ពីមូលលហតុ -“ លនោះគឺលដាយស្លរដតទ្ពោះល ហិតរបស់ទ្ពោះមាតា! ” គិតរួចលទើបនាងលោលលៅកាន់មាតាទំងអ្ហល័យ -“ អរទ្ពោះគុណទ្ពោះមាតាដដលោនទ្ពោះរាជទនលទសដល់បុទ្ត...លដើមបីអនកទំងអស់គ្នន... បុទ្តទ្តូវដតតស ូដល់ទីបំផុត... លទោះជាកស័យក៏បុទ្តមិនស្លតយដដរ...(យំ)...ទ្ពោះមាតា! ដថទ្ពោះកាយផង ...ទ្ពោះដម...បុទ្តសូមថាវយបងគំ សិនលហើយ... ” ឥតបងអង់យូរនាងនាគតូចរត់តំរង់លៅរកនាគលខៀវដដលកំពុងទ្បយុទធយា៉ាងជក់ដដជាមួយវិពុធរាជ។  ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 62 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ៥. មហិេធិរិេធស្ក់េិពវ លដាយមិនទ្បយ័តនវិពុធរាជទ្តូវោននាគលខៀវដាក់មួយោតដដលពញមួយទំហឹងលធវើឲ្យលគអុកគូទទល់ផអកលទ្កាកដលងរួច។ នាគលខៀវឆាក់ឱកាសទ្សវា៉ាដកសក់របស់នាយោនមួយសរដសគឺជាសក់ពណ៌សដដលមានដតមួយគត់លៅលលើកាលរបស់វិពុធរាជ។លនោះជាសរដសសក់រាប់រយជាតិរបស់លគ។លគដតងដតមានសក់ពណ៌សមួយលនោះទ្គប់ជាតិដតមតងលហើយវាមានមហិទធឬទធិអស្លចរយជាងសរដសសក់ដដលនាគ្នលទពីយកោនលៅលទៀត។ លដាយស្លរសរដសសក់ទិពវមួយលនោះនាគលខៀវដសនសបាយចិតតណាស់លគលសើចកាអកាអយយា៉ាងរីករាយនិងមានសងឃឹមយា៉ាងមុតមាំថាតបូងសួគ៌លវទមនតនឹងបលចចញខលួនមកកនុងលពលឆ្ងប់ៗលនោះជាមិនខ្ញន។លដាយមានអំនួតខ្ញលំងលពកលគលឆលៀតបងាហញសរដសសក់ទិពវលៅវិពុធរាជលដាយទ្កបួចកអ្ហវលគជាប់ទ្ពមទំងវាចាយា៉ាងទ្កអឺត -“ លម៉ាចក៏មិនខ្ញលំងលទៀតលៅអ្ហលអិត? លពលលនោះឯងដឹងខលួនចាស់លហើយដមនលទ? ថាឯងមិនដមនជាដដគូរបស់លយើងលទ ” វិពុធរាជមិនតបអវីទំងអស់លទ្ោោះលគទ្តូវរបួសធងន់លហើយដថមទំងកអកទ្ពួស្មទ្កហមទ្ចាលមកប៉ាោះទ្បឡាក់លពញមុខនាគលខៀវនិងសរដសសក់ដដលនាគលខៀវកាន់ជាប់លៅនឹងដដ។នាគលខៀវខឹងលទ្កាធយា៉ាងខ្ញលំង។លគដទ្សកគំហ ក -“ ចដទ្ងយក៍! អីក៏ទ្ពលហើនលម៉ាលោះ? ហា នទ្ពួស្មដាក់អនាគតលសតចចទ្កវាឡផងលអហស? ចំជាគ្នានដឹងឡប់អីដមន! ” ខណៈលនាោះទ្ស្លប់ដតស្លឡាឡាមកដល់លហើយគ្នាននរណាដឹងថានាងមកដល់ពីលសាើណាដដរ។លគតាំងខលួនជាតួឯកទ្សីមកជួយ តួឯកទ្បុសសងាហរបស់លយើង។ទ្សីចំគួតមួយរូបលនោះលោលលៅកាន់នាគលខៀវលដាយឥតខ្ញលចញលញើត -“ ឯងនិយាយដូចមិនដដលោនឆគួត! អនកណាជលសតចចទ្កវាឡ? ចំជាគ្នានដឹងឡប់អីដមន! ” នាគលខៀវទ្សឡាំងកាំងនឹងោកយសំដីរបស់ស្លឡាឡាជាខ្ញលំង។លគមិនដដលស្លគល់មនុសសឆគួតលទលគតមាត់មករកនាង -“ នាងជានរណា? ” -“ អូហូ! អនកណាក៏ដឹងដដរថាលយើងជាទ្ពោះនាងស្លឡាឡា ” -“ ទ្ពោះនាងស្លឡាឡា? ដូចជាាលបលឺ! ” វិពុធរាជទ្ជួញចិលចចើមលហើយលួចគិតកនុងចិតត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 63 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ឬមួយក៏នាគលខៀវកំពុងដតឆគួតលទដឹង? ” លឆលៀតលពលលនាោះវិពុធរាជលួចរំកិលខលួនលចញពីទីលនាោះ។កនុងចិតតទ្ពួយខ្ញលចនាគលខៀវ សំ ប់មនុសស។ ដតលបើចង់ជួកលគដាច់ខ្ញតទ្តូវជួយ ខលួនឯងជាមុនសិនរួចលហើយសឹមគិតរកមលធាោយ រំលដាោះលគតាមលទ្កាយ។វិពុធរាជមានការទ្បុងទ្បយ័តនជានិចច។ស្លឡាឡាតបលៅនាគលខៀវទំងោនចិតត -“ លហោះៗដហរ! ទ្តូវលហើយៗ! ទ្ពោះនាងស្លឡាឡា... អនកណាក៏ស្លគល់ដដរឯងទ្បដហលជាោនលមើលទូរទសសន៍លទ្ចើនលហើយលទើបោនជាស្លគល់លយើងលយើងជាតារាឯកទ្បចាំប៉ាុសតិ៍ទូរទសសន៍ទ្គប់ដតប៉ាុសតិ៍ហនឹង! អឹចឹងលហើយលទើបលយើងកាលយជាអនកដដលលបីលាញបំផុត” នាគលខៀវស្លតប់មិនយល់ក៏សួរទំងសំលលងធំបនតិច -“ ទូរទសសន៍លនាោះជាសអី? លយើងស្លតប់មិនយល់លទ! ” -“ អឺ...លហោះៗដហ!...ខញុំថាឯងឆគួតលហើយដដលមិនស្លគល់ទូរទសសន៍លនាោះ...ចំជាលងង់ដមន... សម័យលនោះលៅលហើយលបើឯងមិនស្លគល់ទូទសសន៍លទមានន័យថាឯងឆគួតលហើយ ” -“ នាងឆគួតដមនលទ? ” -“ ដមនលហើយលរឿងលនោះលបីខ្ញលំងណាស់...ដន៎លយើងទ្ោប់ឯងលៅចុោះថាទូរទសសន៍លនាោះ ជារបស់ទិពវលវុើយ! ” នាគលខៀវលឺថាជារបស់ទិពវក៏មានចំណាប់អ្ហរមាណ៍ជាខ្ញលំង។វិពុធរាជលចញោនឆ្ងងយបនតិចលហើយចំដណកនាគ្នលទពីោនមកដល់លហើយសួរ -“ ចំដឡកណាស់ដទ្កងតបូងសួគ៌លវទមនតលៅនឹងបងដមនលទ? លម៉ាចក៏បងមិនលទ្បើវាលដើមបីការោរខលួន? លមើលចុោះបងមានរបួសធងន់ណាស់លតើបងឈឺលទ? ” -“ បងក៏មិនដឹងថាតបូងសួគ៌លៅឯណាដដរវាោនោត់ឈឹងលៅលពលដដលបងតាមមករកកអូន ” លទពីលមើលលៅលឃើញស្លឡាឡាកំពុងឈរសនទនាជាមួយនាគលខៀវនាងោរមភណាស់លហើយលោលលៅកាន់គូកំណាន់ចិតត -“ ពុលទធ! លពលលនោះស្លឡាឡាកំពុងសថិតលៅកនុងស្លថនភ្លពលទ្គ្នោះថានក់ខ្ញលំងណាស់លគមិនដឹងអីលទ” -“ បងគ្នានមលធាោយជួយ លគលទមានដតលឆលៀតលពលលនោះលដើររកតបូងសួគ៌លវទមនតឲ្យលឃើញ លទើបអ្ហចជួយ លគោន ” នាគលខៀវសួរលៅស្លឡាឡា -“ ចុោះរបស់ទិពវលនាោះលៅណា? អ្ហចឲ្យលយើងសុំលមើលបនតិចោនលទ? ” ស្លឡាឡាលសើចខឹកលធវើឬកឡិឡក់ដាក់លគរួចលឆលើយតបទំងមិនដឹងកាលមិនដឹងកនទុយលៅរកគូសនទនារបស់ខលួន ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 64 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ មិនចាំោច់គួរសមលទ ... អូហ៍! លមើលឯងចុោះ! មានរូបរាងសងាហគួរឲ្យចាប់ចិតតដល់លហើយលមើលចុោះ! លសលៀកោក់ដូចជាលទវបុទ្តមកពីឋានសួគ្នដលអឹចឹង! លធវើជាមលហសីលយើងលៅពួកលយើងនឹងទ្គប់ទ្គងចទ្កវាឡទំងអស់គ្នន...លហោះៗៗៗ...មករកបងមកមលហសីមាចស់ចិតតបងលអើយ! បងពិតជាទ្ស ញ់ទ្ពោះមលហសីខ្ញលំងណាស់!” ថាបលណតើរស្លឡាឡាលផតកកាលលកើយលលើស្លារបស់នាគលខៀវយា៉ាងជិតសនិទធ។ចំដណកនាគលខៀវវិញលគមិនទ្តឹមដតមិនទ្ពមដចករំដលកលបោះដូងលទដថមទំងរុញទ្ចាននាងយា៉ាងខ្ញលំងជាមួយោកយដ៏លទ្គ្នតទ្គ្នត -“ លផតសផ្តតស់! នាងឯងសមដតនឹងស្លលប់! ” ជាមួយគ្ននលនាោះនាគលខៀវបលចចញយុទធសិលបិ៍លដើមបីវាយទ្បហារស្លឡាឡាឲ្យស្លលប់។ ដតគួរឲ្យចំដឡកណាស់យុទធសិលបិ៍ដដលលហើរមកប៉ាោះរាងកាយរបស់ទ្សីវិកលចរិតមានក់លនោះមិនោនលធវើឲ្យនាងមានលទ្គ្នោះថានក់ដល់ជីវិតលទ។ផទុយលៅវិញនាងដបរជាលសើចកកអឹកលហើយវាចាទំងអស់សំលណើច -“ អីយា៉ា! រលសើបណាស់! ខញុំឈប់ដលងលហើយ!...ហាសៗៗៗៗ…រលសើបណាស់…ឈប់ដលងលៅ! លយើងមិនចូលចិតតដលងដលបងលនោះលទ!...ហាសៗៗៗ… ” លរឿងលនោះោនលធវើឲ្យអនកទំងឡាយដដលសថិតលៅកនុងសមរភូមិទ្បយុទធទំងអស់មានការចាប់អ្ហរមាណ៏យា៉ាងខ្ញលំង។នាគលខៀវមិនអស់ចិតតក៏វាយទ្បហារមតងលហើយមតងលទៀតចំដណកស្លឡាឡាលៅដតបនតការលសើចកកអឹកឥតដាច់។ នាគ្នលទពីនិយាយលៅកាន់វិពុធរាជ -“ នាងចាស់ជាមានតបូងសួគ៌លវទមនតលៅនឹងដដលហើយបង! ” -“ គួរឲ្យចំដឡកណាស់! លហតុអីោនជាតបូងទិពវដបរជាលៅលៅកនុងដដនាងលៅវិញ? ” -“ លយើងឆ្ងប់លៅជួយ នាងលៅ! ” -“ លតាោះ! ឆ្ងប់លឡើង! ” នាគលខៀវទ្ទំមិនោនក៏សទុោះលៅវាយស្លឡាឡាលដាយលទ្បើកំ ំងដដលធវើឲ្យទ្ជុោះសរដសសក់ទិពវពីដដលដាយមិនដឹងខលួន។ស្លឡាឡាទ្តូវនាគលខៀវខ្ញវចដាច់ស្លច់លឡើងសុោះខលួនលហើយក៏សនលប់ោត់ស្លារតី។ភ្លលមលនាោះតបូងសួគ៌លវទមនតក៏បងាហញខលួនលដាយមានពនលឺភលឺលផលកចិដចចងចិញ្ចចដកបរលនាោះ។នាគលខៀវសបាយចិតតជាពន់លពក។លគល តសទុោះលៅយកតបូងសួគ៌លដាយលភលចគិតថាគ្នាសរដសសក់ទិពវលៅនឹងដដ។ទ្គ្នន់ដតចាប់កាន់តបូងភ្លលមនាគលខៀវលៅតលរាលរាលលពញខលួនលគលដកដួលរមួលរមា៉ាត់លពញដី។ភ្លលមលនាោះលគលោោះវាលចាលភ្លលមលហើយរត់សំលៅលៅដកសក់របស់វិពុធរាជលដើមបីរកសរដសសក់លគជាលលើកទីពីរ។ប៉ាុដនតលវ លនាោះលទពីនិងវិពុធរាជោនរួមកំឡាំងគ្ននតបតមកវិញនាគលខៀវទ្តូវលហើរលបុើងខ្ញទត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 65 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា អដណតតលៅយា៉ាងឆ្ងងយពីពូកលគ។មនុសសមានទំងឡាយនាំគ្ននលកាតសរលសើរសញប់ដសញងនឹងភ្លពអស្លចរយលនោះខ្ញលំងណាស់។សូវនិងលៅមានដកវយិតមានក់មួយ។លគនាំគ្ននដទ្សកវា៉ាវទ្សុោះគ្នន។សូវលោល -“ អ្ហសូវ! ឯងលឃើញលទ? បងវិពុធរាជតួឯកទ្បុសរបស់លយើងកំពុងទ្បទញទ្បទង់គ្ននជាមួយតួអងគលសតចនាគលដើមបីដលណតើមយកកូនឃលីទិពវលហើយ! ” -“ ពិតដមនលហើយ! អស្លចរយណាស់លវុើយបងរបស់អញ! ...អូហ៍! បងវិពុធរាជ! ទ្បយ័តន! ” លពលលនាោះលគលឃើញលគលឃើញនាយឆកលដើរមកដកបរលៅលហើយឆក់យកដកវយិតមកវិញលដាយមិននិយាយសតីមួយមា៉ាត់ប៉ាុដនតោនកាយវិការលយាងលដាយនាយឆកោនវាយកាលលៅលហើយសំឡក់។ទ្ទំមិនោនលៅក៏ ន់មាត់ -“ អីយ៉ាូយ! អីក៏ដដធងន់លមល៉ាោះបងឆក! អ ួយ!ដាច់ភ្លគខញុំអស់អ្ហលីងលហើយបងដឹងលទ? ” រអ ួបលណតើរលៅល្ងមកដកវយិតមកវិញដតទ្តូវឆកទ្គ្នវាសដដលចញរួចវាយកាលលគមួយដដលទៀតទ្ពមទំងយាដដទ្បុងវាយកាលលគមួយដដលទៀតរធវើឲ្យរៅរដើររគចរចញពីរេីរនាោះទាំងមិន្អន់ចិត្ត។មុន្ន្ឹងរចញរៅឆ្ងាយរៅក៏បាន្ងាករមើលមកចាំផ្ែកនាយឆករចោះផ្ត្យាដដរធវើនញ្ញាដូចចងវាយរធវើឲ្យរៅរចោះផ្ត្យកដដការពារកាលរបន់រគរទោះបីជាដឹងថានាយឆកវាយមិន្ដល់ក៏រដ្ឋយ។ ចាំផ្ែកនាយនូវផ្ដលមិន្បាន្ដឹងររឿងរន្ោះរដ្ឋយស្មមន្ផ្ត្រៅរៅឈរផ្កបររគរេៀត្រគក៏េោះរត្ូវកាលនាយឆករ ើយរពាល -“ អារៅ! វីរវររ ើយ! រពលរន្ោះអានាគចដរងរនាោះវាចាប់របាចនក់បងវិពុធរាជរយើងរ ើយ! នងស័យផ្ត្វាយកនក់េិពវបាន្រេដឹងអហន! ” រវលារនាោះផ្កវយិត្ផ្ដលនូវកាំពុងផ្ត្ឆលុោះរមើលយា៉ាងជក់ចិត្តរត្ូវបាន្មន្ុនសម្ននក់ឆក់យកមក។នូវស្មមន្ថារៅជាអនករធវើក៏នតីបរនាទនខ្លាំងៗរដ្ឋយមិន្បាន្របើផ្ននករមើលឲ្យបាន្ចាន់ជាមុន្ -“ អីអាហន! ម្នន្ររបើម្ននក់មួយរ ើយរៅមកដរែតើមគ្ននរមើលរេៀត្! ដូចឆគួត្អឹចឹងអារន្ោះវុី! ” រដ្ឋយស្មរផ្ត្ចាប់ហ្វហាវាំងមិន្ទន្់នូវក៏រជុលម្នត្់បរងហើយរបរយាគមួយឃ្លលរន្ោះរៅកាន្់រលាកស្មរា៉ាផ្ដលជាម្នាន់របន់រន្ោះរ ើយមិន្ដឹងថានូវបាន្រៅលួចរគពីរនមើណា។ស្មរា៉ានាំឡក់ផ្ត្មររធវើឲ្យនូវខ្លចចិត្តជាខ្លាំងរួចរគវាចាផ្គគប់ចិត្ត -“ អូ ៍! បាេនូមអរ្ជើញបងរបុន...អរ្ជើញរមើលតាមចិត្តចង់ចុោះខ្ុាំនូមជរាបលានិន្រ ើយបាេ!...ររពាោះម្នន្ការរវល់...រ ោះៗ... ” -“ ដងាររកាយរបើមិន្រពមផ្កខលួន្រេៀត្... ” នូវរបញាប់ត្បនាំដីរលាករគូរពេយហាក់ដឹងមុន្ថារគចង់ន្ិយាយពីអវី -“ បាេ! ខ្ុាំនន្ាថាឈប់ប៉ាោះពាល់របន់រលាករគូរពេយរ ើយរ ើយខ្ុាំគិត្ថារលាកមិន្ចាាំបាច់ពិបាកនាាំខ្ុាំរៅេីរនាោះរេររពាោះថាខ្ុាំរឃើញរលាករមើលផ្ងអនកជាំងឺទាំងរនាោះពិត្ជារធវើឲ្យរលាកឈឺកាលលមមរគប់រគ្នន្់រ ើយដូរចនោះរបើនិន្ជារលាកនាាំខ្ុាំរៅរេៀត្រនាោះវានាាំផ្ត្អាំពល់េុកដល់រលាកជាមិន្ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 66 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ខ្ន្ន្ិង ត្់រន្ឿយស្មលប់ជាមិន្រ ើយកុាំរាំខ្ន្រលាករគូរពេយអីខ្ុាំពិត្ជាអរគុែរ ើយ ” ថារួចរគរគចខលួន្បាត្់។ចាំផ្ែកស្មរា៉ាខជិលន្ិយាយររចើន្ក៏រលើកផ្កវយិត្រដើមបីបន្តភាគរេៀត្។នាគរខៀវកាន្់នរដននក់េិពវន្ិងរលើកបងាហញត្បូងនួគ៌រវេមន្តរៅកាន្់វិពុធរាជន្ិងនាគ្នរេពីផ្ដលកាំពុងរេុឌររទមរពាររពញរដ្ឋយស្មនមរបួនជាាំន្ិងផ្បកឈាមរពញខលួន្ររកាកមិន្រួច។នាគរខៀវន្ិយាយលងរនើចលងដូចមន្ុនសវិកលចរិត្ -“ ហានៗៗ....! ត្បូងនួគ៌េិពវ! នរដននក់េិពវ! ....រនតចចរកវាឡ!...េីបាំលុត្រយើងបាន្នាំររចបាំែងរ ើយ!...ហានៗៗៗៗ....រនតចចរកវាឡគឺជានាគរខៀវ! នាគរខៀវបាន្កាលយជារនតចចរកវាឡរ ើយ!... !... ហានៗៗៗ......ហានៗៗៗ..... ” នាគ្នរេពីរដកនន្លប់នតូកនតឹង។វិពុធរាជផ្ដលរបឡាក់ខលួន្ស្នម៉ាករដ្ឋយដីខាច់រនាោះខាំលូន្ខាំវារមករកស្នី។ន្រៈអរងួន្កាយនាង -“ រេពី! អូន្យា៉ាងរម៉ាចរៅរ ើយ? រេពីភា្ក់រឡើង! ” នាគរខៀវរឃើញដូចរន្ោះក៏រកើត្កតីម៉ាួរ ៉ារតតរកហាយរពញរដ្ឋយកតីរបច័ែឌ។រគបរនាទនវិពុធរាជ -“ អាចដរង!... ឯងរធវើឲ្យរេពីរងរបួនធាន្់រយើងមិន្រលើកផ្លងឲ្យឯងរេ! ស្មលប់រៅ! ” ប្ាប់របរយាគភាលមនាគរខៀវរបឹងលាដដបរ្ាញនិលបិ៍មកបាញ់របហារវិពុធរាជប៉ាុផ្ន្តរគមិន្បាន្ដឹងរេថានិលបិ៍របន់រគបាញ់ផ្លងរចញដូចកាាំរនលើងអន់រគ្នប់អឹចឹង។នាគរខៀវម្នន្ការភា្ក់រលអើលន្ិងនលុត្ចិត្តជាខ្លាំង។រគលាន្់ម្នត្់ទាំងមិន្អន់ចិត្ត -“ ហាអ! រម៉ាចក៏រៅជាអឹចឹង? រ ត្ុអីបាន្រៅជាយា៉ាងរន្ោះ? ” រដ្ឋយបាត្់បង់យុេធនិលបិ៍ផ្ដលខាំនន្សាំេុកមករាប់ពាន្់ឆ្ងនាំរៅរ ើយរនាោះនាគរខៀវផ្ស្នកមួយេាំ ឹងទាំងឈឺចាប់រធវើឲ្យកររកើកនមរនូមិទាំងមូល។មន្ុនសម្នននាាំគ្ននរកាបចុោះរ ើយស្នវា៉ាឱបគ្ននស្មរជាងមី។នាគនន្ិងរមខលាផ្ដលដួលរៅរលើដីបាន្ងាកមករមើលនាគរខៀវរគប់គ្នន។នាគរមមរឃើញដូរចានោះររត្កអរណាន់រដ្ឋយស្មមន្ថាកូន្របន់ខលួន្ម្នន្ឬេធិអាំណាច ន្ិងកាំលាាំងកាន្់ផ្ត្ខ្លាំងរឡើង។នាគរមមរពាលេីកាន្់នរត្ូវ -“ ហា៎នៗៗៗ.....នាគរខៀវបុរត្របន់រយើងពិត្ជាអស្មារយណាន់! ...របើចង់នុខខលួន្រយើងន ការន្៍គ្ននតាមនរមួលរៅកុាំចាាំបាច់បងហូរឈាមគ្ននរេៀត្រធវើអី?...ហា៎នៗៗៗៗ!............. ” -“ ឯងកុាំស្នដម៉ា! រទោះជាស្មលប់ក៏នាគនរយើងមិន្រពមផ្ដរ!... ” រដ្ឋយស្មរអន់កាំលាាំងររៀងៗខលួន្េ័ពនាគមិន្អាចរបគួត្គ្ននរដ្ឋយនិលបិ៍រេៀត្បាន្រេម្នន្ផ្ត្កាំលាាំងត្េល់ន្ឹងកាំលាាំង។នាគរមមរលាត្រៅរចបាច់កនាគន។រគរបវាយរបត្ប់គ្ននយា៉ាងនអិត្ដដ។រមខលាមកជួយផ្ញកបាំផ្បកនរត្ូវរចញពីឪពុករដ្ឋយខ្វចនាគរមមផ្ដលនាាំឲ្យនាគរមមម្នន្ការពិបាកេប់េល់បន្តិចររពាោះរគម្នន្គ្ននពីរនាក់។រីឯនាគរខៀវកាលរបើផ្ស្នកអន់ចិត្តរ ើយរគន្ឹករឃើញនក់េិពវផ្ដលរគកាន្់ជាប់រៅន្ឹងដដរ ើយក៏បាន្រលើកនក់េិពវន្ិងត្បូងនួគ៌រវេតមន្តផ្ដលកាំពុងបរ្ាញពន្លឺដ៏ចិញ្ញាចចាាំងផ្ននករនទើរខ្វក់។នាគរខៀវពាយាមស្នូបយកត្បួងនួគ៌យា៉ាងរីករាយ។ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 67 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ពន្លឺេិពវរន្ោះបាន្រធវើឲ្យរេពីដឹងខលួន្មកវិញ។វិពុធរាជររត្កអរណាន់រ ើយវាចា -“ រេពី! អូន្ឈឺផ្ដររេគ? ” -“ អូន្មិន្អីរេបងកុាំន័យ...បង! របយ័ត្ន! ” ខែៈរនាោះពន្លឺឆ្ងវចប៉ាុន្នរដននក់េិពវផ្ដលនាគរខៀវររបើរដើមបីមកបាំផ្បកពួករគរចញពីគ្នន។នាគរខៀវរគវីនរដននក់ចុោះរឡើងៗរធវើឲ្យវិពុធរាជផ្ដលរ ើរតាមកាយវិការផ្ដលកាំពុងរគវីរនាោះផ្ត្មតងរមើលរៅវិពុធរាជរពលរន្ោះហាក់បីដូចជារត្ូវជាប់ចាំែងរ ើយរត្ូវរគវា់ត្់ឲ្យរបុើងចុោះរបុើងរឡើងតាមចិត្ត។នាគរខៀវម្នន្រនចកតីរាំរនើបឥត្ឧបម្ន។រគផ្លងបរែតើររនើចបរែតើរដូចរកមងរពមទាំងវាចា -“ ហា៎ៗៗៗ...ពិត្ជាអស្មារយណាន់! នរដននក់េិពវពិត្ជាម្នន្ម ិេធរិេធអស្មារយផ្មន្ផ្េន្! .... ហា៎នៗៗៗៗ...... នបាយខ្លាំងណាន់! .... រពោះបិតា! យាងមកខ្ងរន្ោះមក! ” លឺកូន្រៅដូរចនោះនាគរមមបាន្ផ្លងនាគនរ ើយរត្់នាំរៅមករកកូន្របុនរបន់ខលួន្។រមខលាផ្ដលបាន្ខ្ទត្រចញឆ្ងាយបន្តិចរនាោះក៏បាន្របញាប់រត្់មករកនាគន -“ រពោះបិតា...! ” -“ បិតាមិន្អីរេរមខលាបុរត្ឆ្ងប់រៅជួយពួករគរៅឆ្ងប់រឡើងបុរត្! ” ឥត្ចាាំបាច់រពួយអវីររចើន្រមខលារឆ្ងពោះរៅកាន្់េីរនាោះផ្ត្មតង។នាគនរៅនាង -“ ឈប់និន្បុរត្! ...កុាំទន្់អាលជួយវិពុធរាជអីរន្ោះរគ្នន្់ផ្ត្ជាម ិេធឬេធិរបន់នក់េិពវផ្ត្ប៉ាុរណាណោះត្បូងនួគ៌មិន្ទន្់ម្នន្ឥេធិពលរេបុរត្រៅជួយរគ្ន ៍រេពីរចញឲ្យឆ្ងាយកុាំឲ្យនាគរខៀវចាប់នាងបាន្ណា៎! ” -“ ប៉ាុផ្ន្តវិពុធរាជកាំពុងម្នន្ររគ្នោះថានក់! បិតាេត្ចុោះរគរនទើរផ្ត្ស្មលប់រៅរ ើយ! ” -“ ប៉ាុផ្ន្តរបើនាគរខៀវចាប់រេពីបាន្រនាោះរគន្ឹងអាចបញ្ញជរត្បូងនួគ៌បាន្ផ្ងមរេៀត្ដូចរន្ោះ អនកផ្ដលស្មលប់រនាោះមិន្ផ្មន្ម្នន្ផ្ត្វិពុធរាជផ្ត្ម្ននក់រេដាំណាក់កាលរន្ោះរយើងចាាំបាច់រត្ូវផ្ត្ការពារ អនកការពារចុងររកាយឲ្យបាន្បុរត្ឆ្ងប់រៅជួយរេពីមក ” -“ រពោះពររពោះបិតា ” ផ្ងលងពីនាគរមមកាលរបើបាន្រៅឈររនើចនបាយរលងជាមួយនាគរខៀវផ្ដលជាកូន្នាំលាញ់ចិត្តរបន់ខលួន្បាន្មួយស្នបក់រ ើយ នាគរខៀវវាត្់ត្បូងចុោះរឡើងផ្ដលនាាំឲ្យម្នាន់នក់េិពវររមៀលចុោះរឡើងតាមផ្ដររនាោះនាគរខៀវក៏នួររៅបិតា -“ រពោះបិតាចង់ផ្លងរេ? នបាយណាន់ណា៎! ” -“ រមើល! ឲ្យបិតាផ្លងលងរមើល! បិតាក៏ចង់ស្មកផ្ដរ ” ទាំងពីរនាក់ឪពុកន្ិងកូន្នាាំគ្នន ុចវត្ថុេិពវរលងរៅមករលងដូចកូន្រកមង។ វិពុធរាជរកឱកាន ររកាកអងគុយបាន្ក៏ពាយាមរបមូលអារមមែ៍រដ្ឋយរធវើនម្នធិ រធវើឲ្យពួករគទាំងពីរនាក់រធវើអវីផ្លង រកើត្។ នាគរខៀវាលាន្់ម្នត្់ -“ ហា៎! រម៉ាចបាន្រៅជាអឹចឹង? រ ត្ុអីបាន្ជាវារធវើរៅរកើត្? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 68 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ពន្លឺត្ូចរៅផ្ត្បាញ់ឆ្ងវចរៅកាន្់វិពុធរាជ រ ើយក៏កាលយជាពន្លឺកាន្់ផ្ត្ធាំរៅៗ។ មិន្យូរប៉ាុនាមន្ ត្បូងនួគ៌ក៏រលត្់ ឯពន្លឺផ្បរជានថិត្រៅរលើរាងកាយរបន់វិពុធរាជរៅវិញ។ ចាំណាាំងដ៏ខ្លាំងកាលរន្ោះ បាន្ រធវើឲ្យនាគកបត្់ទាំងពីរងងឹត្ផ្ននកឈឹង។ នាគរខៀវរពាល -“ គិត្យា៉ាងរម៉ាចរៅរពោះបិតា? ” -“ ឆ្ងប់រគចរចញពីេីរន្ោះរៅ! របយ័ត្នខ្វក់ផ្ននក ” -“ របើខ្វក់វាមិន្ខ្វក់ផ្ត្ខ្ុាំរេ នូមបីផ្ត្រពោះបិតាក៏ខ្វក់ផ្ដរ ” រដ្ឋយអាំណាចដន្ពន្លឺផ្ដលរចញពីរាងកាយរបន់វិពុធរាជ រធវើឲ្យរមឃររបើកដងាផ្ចន នមរនូមិ ផ្បរជាម្នន្នភាពនាប់ស្មាត្់។មន្ុនសម្នននាាំគ្ននរហា៊ោករហ្វ្ជៀវន្ឹងជ័យជាំន្ោះរបន់វិពុធរាជ។ រទោះជាយា៉ាងណាក៏រដ្ឋយក៏ពុាំម្នន្ន្រណាម្ននក់ហា៊ោន្ចូលរៅជិត្េីលាន្របយុេធរៅរឡើយរេ ប៉ាុផ្ន្តរគបាន្រឃើញស្មកនពរបន់ស្មឡាឡារដកស្មលប់រៅរលើដីខាច់ផ្ត្ម្ននក់ឯងគួរឲ្យអានូរ។ ចាំផ្ន្កស្មកនពនត្វនាគដដេរលសងរេៀត្ក៏បាន្រលាយបាត្់រូបរៅរ ើយ។ វិពុធរាជរដើរត្ាំរង់មករក នាគ្នរេពីផ្ដលអងគុយផ្លអកងមមួយផ្គទាំង។ នាងម្នន្នភាពរនលកស្មលាំង។ វិពុធរាជស្មទបមុខធីតា រ ើយវាចា -“ រេពី កាយរបន់អូន្រត្ជាក់ខ្លាំងណាន់ បងន្ឹងនាាំអូន្រៅមន្ទីររពេយឥឡូវរន្ោះ ” រឆ្ងមលអញញឹមស្ស្មលរួចត្ប -“ កុាំអីបង វាគ្នមន្របរយាជរេ រគូរពេយរៅឋាន្មន្ុនសមិន្អាចជួយនរហ្វងាគោះអូន្បាន្រឡើយ ” -“ រេពី! រត្ើបងរត្ូវរធវើយា៉ាងរម៉ាចរេើបអាចជួយអូន្បាន្? ...បងនាាំអូន្រៅរករគូរពេយលអៗរៅ ឯឋាន្នុជងគនាគ រត្ើបលអរេ?...បងនាាំអូន្រៅភាលម! ” -“ មិន្អាចរេ រពលរន្ោះត្បូងនួគ៌រវេមន្តនថិត្រៅកនុងដដនាគរខៀវរៅរឡើយ រទោះបីជារពល រន្ោះវាមិន្អាចរធវើអវីបាន្ផ្មន្ ផ្ត្វាអាចស្នូបយកយុេធនិលបិ៍ពីត្បូងនួគ៌បាន្ របនិន្ណារបើអូន្រៅ េីរនាោះ ដូរចនោះ រយើងកុាំរត្ឡប់រៅវិញអី របើនាគរខៀវនាំររចបាន្ផ្មន្រនាោះ អវីផ្ដលរយើងខាំការពារទាំង ប៉ាុនាមន្ន្ឹងកាលយរៅជាឥត្ន្័យទាំងអន់ ” -“ ប៉ាុផ្ន្ត បងមិន្អាចឲ្យអូន្ស្មលប់បាន្រេ អូន្រត្ូវផ្ត្រន់ រេពី! អូន្រត្ូវផ្ត្រន់ រន់រៅជាមួយបង រយើងន្ឹងរន់រៅជាមួយគ្ននជាររៀងរ ូត្ បងមិន្ផ្បកពីអូន្រេៀត្រឡើយ ...បងស្នលាញ់អូន្ ” រេពីនាំរក់េឹកផ្ននកទាំងរាំរនើបរូចវាចា -“ បងកុាំបារមភអី ...អូន្មិន្ស្មលប់រេ អូន្អាចរន់បាន្ ៧ដងារេៀត្ផ្ដររត្ើ! ” នាំដីរន្ោះរធវើឲ្យវិពុធរាជម្នន្ការរន្ធត្់ចិត្តយា៉ាងខ្លាំង។ ន្រៈលាន្់ម្នត្់ -“ ផ្ត្៧ដងារេៀត្រេ...មិន្អាចរេ! រេពី! អូន្កុាំស្មលប់អី បងមិន្ឲ្យអូន្រៅណារចាលបងរេ... រេពី អូន្ររកាករឡើង បងន្ឹងបីអូន្រៅលទោះរបន់រយើង រយើងន្ឹងរន់រៅជាមួយគ្ននអន់មួយជីវិត្ ” របើរយើងរករលករមើលមករកុមរគួស្មររបន់នាយឆកវិញ រគម្ននក់ៗនាាំគ្ននអួត្នររនើរពីភាព អស្មារយដន្យុេធនិលបិ៍ជាក់ផ្នតងផ្ដលរគបាន្រឃើញចាន់ន្ឹងផ្ននក។ ឆកជ្ជក់ម្នត្់រួចវាចា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 69 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ គិត្ៗរៅមិន្ន្ឹកស្មមន្ថាខ្ុាំអាចម្នន្វាននាបាន្បអូន្ដងលម្ននក់ដ៏អស្មារយន្ិងគួរឲ្យស្នលាញ់ យា៉ាងរន្ោះរស្មោះ រេវតាពិត្ជាលតល់នាំណាងដល់ខ្ុាំផ្មន្ នូមអរគុែរេវតា!... ឱ!វិពុធរាជបអូន្នាំលាញ់ របន់បងឆក! ” ថារ ើយនាយឆករនើចកកអឹក។ នូវលឺដូរចានោះក៏បន្ទរទាំងរីករាយ -“ ពិត្ផ្មន្រ ើយៗ...ពិត្ជារបដពណាន់! ខ្ុាំពិត្ជាម្នន្នាំណាងផ្មន្ផ្េន្ផ្ដលបាន្ស្មគល់បង វិពុធរាជដ៏នងាហ ន្ិងកាលហាន្ជាងរគរៅរលើរលាករន្ោះ ” រៅបផ្ន្ថមទាំងរាំរនើប -“ ស្មគល់អីផ្ត្ឯង! បងវិពុធរាជក៏ស្មគល់អញផ្ដរ ពួករយើងននិេធស្មនលន្ឹងគ្ននណាន់! ដងាមុន្ បងវិពុធរាជបា៉ាវអញរៅ ូបអាហារបររេនរេៀត្លង! ” នូវត្ប -“ កាល នឹងបាន្រៅអីផ្ត្ឯង! អញក៏បាន្រៅផ្ដរ! ” ខែៈរនាោះនាំរលងរគ្នោះទវរក៏បន្លឺរឡើង។ រៅវាចាទាំងររត្កអរ -“ របាកដជាបងវិពុធរាជមកវិញរ ើយ ចាាំខ្ុាំរៅរបើកទវរឲ្យ ” នូវរត្់របផ្ជងរៅផ្ដរ -“ មិន្បាច់រេ! េុកឲ្យខ្ុាំរៅរបើកវិញ! ” ឆករបញាប់ឃ្លត្់ពួករគ -“ ផ្ន្៎! ពួកឯងទាំងពីឈប់និន្! េុកឲ្យរយើងជាអនករៅេេួលបអូន្ដងលរបន់រយើងរដ្ឋយផ្គទល់ ” ទាំងពីរនាក់មិន្ហា៊ោន្ត្វា៉ា េុកឲ្យបងធាំជាអនកបាំរពញភារកិចា។ បាំរុងន្ឹងរឈាងដដទញរបើក ទវររ ើយ ឆកម្នន្ចិត្តនងស័យ រ ើយផ្បរមកខសឹបដ្ឋក់កូន្រៅរបន់រគវិញ -“ ផ្ន្ពួកឯង! រគគឺជាអនកកាផ្នត្រេ របើរគនួររកវិពុធរាជ ពួកឯងកុាំរធវើដឹងលឺរអាយរស្មោះ! ថាផ្ត្មិន្ដឹងៗរៅបាន្រ ើយ ” -“ បាេខ្ុាំយល់រ ើយ ” ទវបន្ទប់ក៏ររបើក រ ើយបាន្រលចរចញន្ូវរកុមអនកកាផ្នត្មួយរកុម ជាមួយន្ឹងនាំែួរ ជាររចើន្ផ្ដលនុេធផ្ត្ជានាំែួរផ្ដលពាក់ព័ន្ធន្ិងចង់ដឹងពីវិពុធរាជន្ិងនាគ្នរេពី។ នូវ រៅ រពមទាំងនាយឆកបាន្នាាំគ្ននស្មវគមន្៍អនកកាផ្នត្យា៉ាងកក់រតតន្ិងរពាររពញរដ្ឋយ រម្នេន្ភាព។ ពួករគផ្នន្នបាយរនលើត្នលឺន្ជាមួយរនលើងកាាំមីរា៉ាផ្លាត្ៗ នាំរៅមករកពួករគ ន្ិងម្នន្កាលរមរកូជា ររចើន្រៅផ្កបរម្នត្់រគ។ នាំែួរមួយបាន្រចាេនួរ -“ កនុងនាមរលាកផ្ដលរត្ូវជាបងដងលរបន់វិពុធរាជ រត្ើរលាកម្នន្អារមមែ៍យា៉ាងណាផ្ដរ រៅរពលផ្ដលរឃើញរគជាមន្ុនសដ៏មហាផ្នន្អស្មារយផ្ដលរគេេួលស្មគល់រគប់ៗគ្ននដូរចនោះ? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 70 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ អូ ៍! បាេ ខ្ុាំម្នន្ចិត្តររត្កអរន្ិងម្នន្រម្នេន្ភាពផ្មន្ផ្េន្ចាំរពាោះរូបរគ ផ្ដលអាចយក ជ័យជាំន្ោះរលើេ័ពនាគបាន្ រន្ោះជាលេធលលមួយផ្ដលពិបាកន្ឹងរជឿណាន់ ពិត្ជាមហាមហា អស្ចាស្មាយគ្នមន្អនកណាម្ននក់អាចរធវើបាន្រឡើយ ” កនុងចរនាមអនកកាផ្នត្ទាំងរនាោះ រគរឃើញម្នន្មន្ុនសម្ននក់ផ្ដលរយើងអាចចាំណាាំបាន្ថាគឺ ជាត្ួអងគនាគរមមផ្ដលពុាំម្នន្ន្រណាស្មគល់។ តាមពិត្រគជានាគរមមយា៉ាងពិត្របាកដផ្មន្។ រគរកឡា ខលួន្បន្លាំរធវើជាអនកកាផ្នត្រដើមបីតាមរករេពី។ នាគរមមនួរនាំែួរមួយរៅកាន្់ពួករគ -“ ចុោះរលាកម្នន្ដឹងផ្ដររេថារពលរន្ោះវិពុធរាជន្ិង នាគ្នរេពីរៅឯណា? ” នាយឆករឆលើយទាំងនបាយចិត្ត -“ អូ ៍! ពួករគនាាំគ្ននរៅឋាន្នុជគនាគវិញអន់រ ើយ! អនកទាំងអន់គ្ននដឹងរេ? ពួកអានាគ កបត្់ចដរងអន់រនាោះវាបាន្លួចយកត្បូងនួគ៌រវេមន្តពីវិពុធរាជផ្ដលអនកទាំងអន់គ្ននធ្លលប់បាន្ ដឹង ន្ិងធ្លលប់បាន្នាំភានន្៍ខ្ុាំរួចមតងរ ើយ ឥឡូវវិពុធរាជនាាំនាគ្នរេពីរៅដរែតើមយកត្បូងេិពវមកវិញ គឺរដើមបីមន្ុនសជាត្ិរយើងទាំងមូល... ពួករគពិត្ជាអស្មារយខ្លាំងណាន់ មិន្គួរឲ្យរជឿរស្មោះថា នម័យរន្ោះរៅរ ើយរៅម្នន្ពូជនាគរាជរេៀត្ ខ្ុាំស្មមន្ថារៅរលើរលាករន្ោះម្នន្នត្វនាគផ្ត្កនុង ររឿងន្ិទន្ប៉ាុរណាណោះ ” នាគរមមឆាល់ពីនាំដីរបន់នាយឆកជាខ្លាំង រគរជួញចិរ្ាើមរ ើយលាន្់ម្នត្់ម្ននក់ឯងត្ិចៗ រដ្ឋយគិត្រៅឆ្ងាយ -“ ពួកវានាាំគ្ននរៅឋាន្នុជងគនាគវិញរ ើយ? .... ុឹនៗៗៗ....ពួកឯងកាំពុងរៅរករនចកតីស្មលប់ រ ើយ! ” គិត្រួច នាគរមមញញឹមរួចរចញរៅមុន្បាត្់ េុកឲ្យនាយឆកឆ្ងារដដឆ្ងាររជើងជផ្ជកចរចារជា មួយរកុមអនកកាផ្នត្ទាំងរនាោះត្រៅរេៀត្។ នាំែួរមួយរេៀត្ក៏បាន្នួរមក -“ ចុោះរលាកដឹងផ្ដររេថារពលណារេើបពួករគរត្លប់មកវិញ? ” -“ ខ្ុាំក៏មិន្ហា៊ោន្នន្និដ្ឋាន្ផ្ដរ ររពាោះខ្ុាំពិត្ជាមិន្ដឹងផ្មន្ ប៉ាុផ្ន្តរបើតាមខ្ុាំគិត្រនាោះគឺមិន្ងាយរេ អាចដល់រៅ១០០ឆ្ងនាំ ឬរលើនពី នឹងក៏មិន្ដឹង ” នាគ្នគរេពីផ្ដលនថិត្រៅកនុងនាំរលៀកបាំពាក់ជាមន្ុនសធមមតាម្ននក់ កាំពុងអងគុយរមើលេូរេនសន្៍ផ្កបររបុនរនន ៍។ វិពុធរាជរកៀកស្មមស្នីយា៉ាងជិត្ននិេធ ន្ិងថានក់ងនម។ នាយកាំរលាោះរពាលពាកយយា៉ាងផ្លអមស្នេន្់រៅរកស្នីលអ -“ អូន្ម្នន្នភាពរនលកស្មលាំងយា៉ាងរន្ោះ រត្ើពិបាកកនុងខលួន្ផ្ដររេ ” -“ អូន្មិន្ពិបាករេ បងកាំដរអូន្យូររ ើយ គួរផ្ត្រៅនាំរាកយកកាំលាាំងលអជាង របើនិន្ជានាគ រខៀវតាមរយើងដល់េីរន្ោះ រត្ើបងម្នន្កាំលាាំងអីេប់េល់ជាមួយរគរៅ? ” -“ រទោះជាបងមិន្ម្នន្កាំលាាំងកាយ ផ្ត្បងម្នន្កាំលាាំងចិត្ត អូន្ដឹងរេថា កាំលាាំងចិត្តខ្លាំង ជាងកាំលាាំងកាយររចើន្ដងណាន់ អូន្ជាអនកលតលកាំលាាំងចិត្តឲ្យបងជាន្ិចា ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 71 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ភាលមរនាោះទវរបន្ទប់ក៏ររបើកខ្វក រ ើយរលចរចញមកន្ូវរូបរាងបុរន៣នាក់ផ្ដលរនលៀកពាក់រមម ន្ិងបិេមិខយា៉ាងជិត្រៅនល់ផ្ត្រងវង់ផ្ននក រធវើឲ្យអនកទាំងពីរម្នន្ការភា្ក់រលអើលបន្តិច។ ម្នលាផ្ដល កាំពុងរលើកបាយមហូបមកពីលទោះបាយ បាន្រឃើញពួករគទាំងបីរ ើយ នាងម្នន្ការភា្ក់រលអើលមិន្និត្ន័យ ជាខ្លាំង រពមទាំងលាន្់ម្នត្់ -“ ហា៎! នាគរមមមកដល់រ ើយ! ស្មលប់រៅពួកអានាគរមមចដរង! រយើងបតូរជីវិត្ជាមួយឯងរ ើយ! ” ថាចប់ ម្នលារលើកបាយមហូបរបាោះរបាវរៅរលើពួករគ បណាតលឲ្យរគផ្ស្នកយ៉ាូយ យា៉ាយស្នុោះ គ្នន។ នាយឆកផ្ដលរងរបួនររចើន្ជាងរគរនាោះ ក៏របញាប់រដ្ឋោះរស្ស្មមមុខរ ើយត្វា៉ា -“ ម្នលា! អូន្ឯងកាំពុងរធវើនអី នឹង? ចង់នាំលាប់បងរចាលផ្មន្រេ? ” -“ ចុោះអនកណារៅដឹងថាជាពួកបងរនាោះ? ដងាររកាយរបើបងមកនូមឲ្យនញ្ញាលង របយ័ត្ន ររគ្នោះថានក់ធាន្់ធារជាងរន្ោះ ” -“ អូន្ឯងរឃើញអត្់? របឡាក់រខ្អាវបងអន់អាលីង! យី! រខ្អាវរេើបផ្ត្េិញពីហាងលង រចោះយកបាយមកជោះពីរលើរៅរកើត្! ” ម្នលាឱបដដរ ើយផ្បរខនងដ្ឋក់បងរបុនន្ិងរអ៊ោួរត្ិចៗ -“ មុខ នឹងពាក់អាវេិញពីហាងលង? រឃើញផ្ត្រៅត្ដងលអាវជជួនរស្មោះ នឹងណា! ” នាយឆកមិន្បាន្លឺម្នលាថាអវីរេ រគរបញាប់រត្់រៅអងគុយផ្កបរវិពុធរាជ -“ របុនរាជអាហ! បងចាត្់ការរួចរ ើយ ចាប់តាាំងពីដងារន្ោះរៅផ្លងម្នន្អនកកាផ្នត្តាមមក រាំខ្ន្ពួកឯងរេៀត្រ ើយ ” នូវន្ិងរៅរបញាប់រត្់មកផ្គគប់ចិត្ត នឹងរគផ្ដរ -“ ពិត្ផ្មន្រ ើយបងរាជ! ពួកខ្ុាំន្ិយាយកុ ក់ថាបង ន្ិងអនកនាងរេពីបាន្វិលរត្លប់រៅឋាន្ នុជងគនាគអន់រ ើយ ដូរចនោះគ្នមន្មន្ុនសឯណាហា៊ោន្រៅតាមនួរបងរេៀត្រឡើយ ” -“ រត្ូរ ើយ លុោះរតាអនកកាផ្នត្រៅឋាន្នុជងគនាគរេើបអាចយកពត្៌ម្នន្រន្ោះបាន្... រអ! ន្ិយាយអឹចឹង ខ្ុាំដូចជាចង់រៅរលងឯឋាន្នុជងគនាគរបន់អនកនាងរេពីដល់រ ើយ រត្ើខ្ុាំគួរផ្ត្រៅ នុាំវីស្មរពីស្មថន្េូត្ណាផ្ដរ ” ឆកវាយកាលរគមួយដដ -“ ររឿងឥត្របរយាជអឹចឹង រកាត្ផ្ត្ឯងរចោះន្ិយាយរៅរកើត្ផ្ដរ បិេម្នត្់របន់ឯងភាលមរៅ ” រពលរនាោះវិពុធរាជរមើលេូរេនសក៏បាន្រឃើញរគចាក់លាយរឡើងវិញពីបេនាំភានន្៍ផ្ដល រកុមរបន់នាយឆកជាអនកលតល់ត្បនាំភានន្៍។ វិពុធរាជរបាប់រៅពួករគ -“ អនកទាំងអន់គ្ននរមើលរនាោះ! រគកាំពុងចាក់លាយរូបរបន់បងរ ើយ ” -“ អ៊ោូផ្មន្!បងឆក! ផ្ត្ប៉ាុរែណោះរយើងកាលយជាអនកលបីរ ើយ! ” ឆកត្ប ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 72 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បាន្លបីរចោះផ្ត្នាាំគ្ននអររៅ! មិន្គិត្ខ្លចម្នាន់បាំែុលតាមរកពួករយើងរឃើញរ ើយទរដងល អងាររៅ ររឿងរន្ោះរយើងកាំពុងផ្ត្បារមភណា៎ដឹងរេ? ” លឺដូចរន្ោះ នូវន្ិងរៅឈប់នបាយចិត្តចាំរពាោះការចាក់លាយរបន់កមមវិធីេូរេនសរេៀត្ រ ើយនាាំគ្ននរៅរនាៀម។ រវលារនាោះស្ស្មប់ផ្ត្លឺវិពុធរាជរបាប់រៅរេពី -“ រេពី! អូន្រមើលរនាោះ! អនកកាផ្នត្ម្ននក់ផ្ដលបាន្នួររកពួករយើងរនាោះដូចជានាគរមម! ” -“ ពិត្ផ្មន្រ ើយបង! រគជានាគរមមផ្មន្! ” នាយឆកភា្ក់រពឺត្រពលដឹងថានាគរមមបាន្ចូលរូមនាំភានន្៍ពួករគជាមួយរកុមអនកកាផ្នត្ ផ្ដរ។ ររឿងរន្ោះរធវើឲ្យរគទាំងបីន្ឹករឡើងរពឺកាលនាំរពាង រ ើយន័យរនទើរនន្លប់។ ផ្ងលងពីនាគរមមវិញ កាលរបើបាន្រៅលាំរៅឋាន្វិញរ ើយ រគក៏ចាត្់កាំលាាំងឲ្យតាមរកវិពុធរាជ ន្ិងនាគ្នរេពី។ នាគរមមរដើររៅផ្កបរនាគរខៀវផ្ដលអងគុយរពន្ផ្ពនន្រៅមុខត្បូងនួគ៌រវេមន្ត ន្ិងនរដននក់នរាប់រយជាត្ិ។ នាគរខៀវដឹងថាបិតារបន់ខលួន្មកដល់ក៏របើកផ្ននកនន្សឹមៗ។ មិន្យូរប៉ាុនាមន្ រគក៏ ូរឈាមរចញតាមម្នត្់ម្នន្ពែ៌រក មរចាល។ នាគរមមរៅអផ្ងអលខនងបុរត្ រ ើយនួរទាំងនលុត្ចិត្ត -“ នាគរខៀវ! បុរត្ម្នន្ររឿងអី នឹង? ” -“ បុរត្ឈឺខ្លាំងណាន់បិតា! បិតាឆ្ងប់រៅរកនាគ្នរេពីមកឲ្យបុរត្បន្តិចមក បុរត្រត្ូវការ កាំលាាំងធ្លត្ុពិរននពីនាគ្នរេពីឥឡូវរន្ោះ អូយ! បុរត្ចុកចាប់កនុងរដើមរេូងរនទើររទាំមិន្បាន្ បុរត្ ចុកចាប់ខ្លាំងណាន់ រពោះបិតា! បិតាជួយបុរត្លង! ” -“ បុរត្រទាំបន្តិចរៅ! បិតាឲ្យរគតាមរកនាងរ ើយ ” -“ ចុោះ បិតាម្នន្ដឹងថានាងរៅឯណារេ? ” -“ បិតាលឺរគថានាគ្នរេពីបាន្នាាំវិពុធរាជមកឋាន្នុជងគនាគរ ើយ ផ្ត្មិន្ដឹងថារពលរន្ោះ នាងលាក់ខលួន្រៅឯណារឡើយ ” នាគរខៀវស្មកលបងទញនរដននក់េិពវមក រ ើយស្មកនួរ -“ នរដននក់េិពវ! ឯងឆ្ងប់បងាហញភាលមមកថាម្នាន់របន់ឯងរៅឯណា? រយើងរដ្ឋោះផ្លងឯង ឲ្យរៅម្នាន់របន់ឯងរ ើយ ឯងឆ្ងប់របាប់រយើងមក រយើងន្ិងនាាំឯងរៅរករគ... ឯងឆ្ងប់បរ្ាញ ម ិេធឬេធភាលមមក....! ” រពាលចប់ នាគរខៀវយកនរដននក់ដ្ឋក់រលើត្បូងនួគ៌វិញ។ នក់េិពវក៏បរ្ាញពន្លឺរពាលៗ រ ើយបាន្បងាហញរូបវិពុធរាជ ន្ិងនកមមភាពបចាុបបន្នរបន់រគផ្ដលកាំពុងរមើលងផ្ងនាគ្នរេពីរៅឯ ឋាមន្ុនស។ នាគរខៀវឈឺចិត្តណាន់។ រគនរងាៀត្រធមញរ ើយរពាល -“ រពោះបិតាេត្រមើលចុោះ រពលរន្ោះពួករគកាំពុងរៅឋាន្មន្ុនសរេ បិតាចាញ់របាករគរ ើយ ចាំជាលាង់ផ្មន្ផ្ដលបណាតលឲ្យរកមងរបាករបាន់បាន្ ” នាគរមមហាក់ម្នន្គាំន្ុាំជាប់កនុងចិត្ត។ រគខឹងណាន់រ ើយវាចា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 73 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ុឹន! អាមន្ុនសចដរង! ចាាំរមើលផ្ត្រយើងរធវើកិចាការនាំររចរ ើយ រយើងន្ឹងមិន្អត្់ឱន្ឲ្យ ពួកឯងរេ! រយើងនអប់ខ្លាំងណាន់អនកផ្ដលកុ ក់រយើង.... រយើងន្ឹងកាំរេចមន្ុនសឲ្យលុត្ពូជទាំង អន់ មិន្ឲ្យនល់ម្ននក់ណារឡើយ...ពួកឯងចាាំផ្ត្រមើលចុោះ!.... រតាោះនាគរខៀវ! រយើងឆ្ងប់នាាំគ្ននរៅ ឋាន្មន្ុនសវិញ!.... ប៉ាុផ្ន្ត រត្ើរធវើរម៉ាចរេើបអាចដឹងថាពួករគរៅេីណាឲ្យពិត្របាដក? ” -“ បិតាកុាំរពួយរពោះេ័យអី បុរត្ន្ឹងររបើម ិេធឬេធនក់េិពវ វាន្ឹងបងាហញពីអាន័យដ្ឋាន្ផ្ដល ពួកវាកាំពុងរៅ បិតាដឹងរេ? តាមពិត្នក់េិពវមួយនរដនរន្ោះក៏ចង់តាមរកម្នាន់វាផ្ដរ ” នាយឆកន្ិងបកសពួកនាាំគ្ននខ្ាំផ្លលរបា៉ាមេាំពារបរែតើរ រមើលេូរេនសន្៍បរែតើរ។ រមើលរៅពួករគរពលរន្ោះហាក់ស្មុាំរៅរ ើយ។ រៅចងអុលរៅរូបរបន់រគផ្ដលស្មថន្ីយ៍េូរេនសន្៍បាន្ ចាក់លាយរឡើងវិញន្ូវការត្បនាំភានន្៍របន់រកុមរគ -“ ហា៎នហា៎! បងឆករមើល ន៎! រកមងរបុនម្ននក់ផ្ដលឈររៅខ្ងស្មតាំដដរបន់បងរនាោះពិត្ជា នងាហដល់រ ើយ! គួរឲ្យចាប់អារមមែ៍ផ្មន្ផ្េន្! ” នូវរលតើមបងាអប់រគ រ ើយនររនើរខលួន្ឯង -“ វាមិន្រខមោះរេអាហន! អញថាអាមួយផ្ដលរៅខ្ងរឆវងដដបងឆកស្មអត្ជាង! រមើលរៅឡូយ ជាងត្ួកុន្រៅរេៀត្! រន្ោះរបើនិន្ជារគបាន្នាំផ្ដងផ្ត្មួយររឿង ពិត្ជាលបីដូចរលាកតា នុីន្ នុីស្មមុត្ អឹចឹង! ផ្មន្រេបងឆក? ” ឆកក៏របផ្ជងយកពិន្ទុន្ឹងរគផ្ដរ -“ វាមិន្រខ្មចរេ! របើពួកឯងនងាហផ្មន្រនាោះ រគរបាកដជាឲ្យឈររៅកណាតលរគរ ើយ... ផ្ន្៎! ឈប់ម្នត្់ ចាាំស្មតប់អនកកាផ្នត្ន្ិយាយឆលងរឆលើយជាមួយត្ួឯករបុនផ្ដលឈររៅកណាតលរគ ” ន្ិយាយមិន្ទន្់ចប់លង ស្ស្មប់ផ្ត្នាគ្នរេពីងាហញខលួន្មករត្ដឹងរៅចាំរពាោះមុខរគ រធវើឲ្យរកុម របុននងាហន័យរលាោះរពលឹងរដ្ឋយការភា្ក់រលអើល។ នាយឆកស្មទបរេូងផ្ដលម្នន្របោះដូងកាំពុងរលាត្ ឌុកឌាក់ -“ អូ ៍! គឺអនកនាងរេពីរេរអហន? ខ្ុាំខាំផ្ត្ន័យ រៅនុខៗ ក៏បងាហញខលួន្មក រ ើយលឺនាំរលង ឆ្ងវច់ៗ រ ើយរពលរៅវិញក៏បាត្់ស្នរម្នលឆ្ងវច់ៗ ផ្បបរន្ោះ ខ្ុាំរបាកដជាគ្នាំងរបោះដូងស្មលប់រៅដងាណា មួយជាមិន្ខ្ន្រេ ” -“ នូមរទនផ្ដលរធវើឲ្យអនកទាំងអន់គ្ននន័យនលន្់រស្មលនស្មលក់ននលឺត្ដូរចនោះ ផ្ត្ខ្ុាំរបញាប់រពក រនលចគិត្ថាអនកទាំងអន់គ្ននមិន្ទន្់ស្មុាំ ” -“ រអ! អនកនាងអាហ! អនកនាងអាចន្ិយាយរត្ឹមផ្ត្ពាកយ នលន្់រស្មល បាន្រ ើយ កុាំន្ិយាយពាកយថា នស្មលក់ននលឺត្រៅខ្ងចុងពាកយបាន្រេ? ” -“ នូមរទន! ខ្ុាំខ្ន្មកឋាន្មន្ុនសយូរ ខ្ុាំរនលចភាស្មមន្ុនសអន់រ ើយ ” រៅលូកម្នត្់ -“ ចុោះអនកនាងរចោះភាស្មអង់រគលនរេ? ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 74 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ឆកត្ប -“ ឯងកុាំន្ិយាយររចើន្រពករមើល! រយើងមិន្ចង់លឺនាំរលងរបន់ឯងរេ ” រេពីញញឹម។ ខែៈរនាោះស្មរា៉ា ន្ិងម្នលាមកដល់។ រេពីវាចា -“ អនកទាំងពីរមកដល់ចាំរពលលអណាន់ ឆ្ងប់នាាំគ្ននរគចខលួន្ភាលមរៅ ” រគ្នន្់ផ្ត្បាន្លឺពាកយថារគចខលួន្ រគប់គ្ននរបើកផ្ននកនកបុនរ ើយផ្ស្នករពមគ្ននលាយរពួយ -“ រគចខលួន្? ” ម្ននក់ៗរៅឈរធមឹង គ្នាំងរន្ញ រ ើយនាំលឹងរៅរេពីរងចាាំស្មតប់នាំដីនាងត្រៅរេៀត្។ ផ្ត្មិន្លឺនូររេពីន្ិយាយអវីរេើបឆកនួរ -“ អនកនាងរេពី រត្ើអនកនាងអាចន្ិយាយឲ្យចាន់ជាងរន្ោះបន្តិចបាន្រេថារត្ើន្ឹងម្នន្ររឿងអីរកើត្ រឡើងចាំរពាោះពួករយើងរៅ? ” -“ បន្តិចរេៀត្ នាគរខៀវ ន្ិង នាគរមមមកដល់រ ើយ ” នាំដីរន្ោះរធវើឲ្យពួកមន្ុនសទាំងរនាោះន័យរឆលរឆ្ងល ន្ិងពាយាមរកកផ្ន្លងលាក់ខលួន្ ររៀងៗខលួន្ រដ្ឋយលឺផ្ត្នាំរលងរចបូករចបល់គ្នន -“ ឆ្ងប់រត្់ភាលមរៅ...ឆ្ងប់រកកផ្ន្លងពួន្... រត្ើឲ្យខ្ុាំរៅពួន្រៅឯណារេើបលុត្?...ខ្ុាំមិន្ទន្់ចង់ ស្មលប់រេ!...អួយ! រពោះរអើយជួយកូន្រៅលង!... ” ឆករត្់រៅពួន្ផ្កបររេពី រគចាប់អរងួន្ដដនាងរ ើយរពាលទាំងនិត្ន័យ -“ អនកនាងរេពី ឆ្ងប់រកមរធាបាយជួយខ្ុាំលងរៅ ខ្ុាំមិន្ទន្់ចង់ស្មលប់រេ រពលរន្ោះខ្ុាំកាំពុងផ្ត្ លបីលង អនកនាងរឃើញរេ? រនាោះ ន៎! នាយឆកដ៏នងាហម្ននក់រន្ោះកាំពុងរលចមុខតាមក្ាក់េូរេនសន្៍ អនកនាងស្មករដើរនួររមើលចុោះ មន្ុនសរពញមួយស្នុកផ្ខមរ រត្ើម្នន្អនកណាផ្ដលថាមិន្ស្មគល់នាយឆក រនាោះ? អនកនាង! ” ម្នលាផ្ដលកាំពុងឈរឱបដដរបន់នាយនងាហស្មរា៉ា បាន្រឆលៀត្មកត្វា៉ាជាំន្ួនរេពី -“ បងរបុន! រពលរន្ោះបងកាំពុងផ្ត្លបី... ពិត្ផ្មន្រ ើយ អនកណាៗ ក៏រគបាន្ស្មគល់បងផ្ដរ ដូរចនោះរបើបងស្មលប់រៅ របាកដជាបាន្ចាំែូលររចើន្ជាមិន្ខ្ន្រេ ” លឺផ្ត្ចាំែូលររចើន្ នាយឆករធវើឬកម្នាំទាំវិញរ ើយរពាល -“ ពិត្ផ្មន្រ ើយម្នលា! មិន្ន្ឹកស្មមន្ថាបអូន្ស្នីរបន់បងរចោះគិត្គូដល់ថានក់រន្ោះរស្មោះ រន្ោះជាឱកានលអនាំរាប់បងបអូន្រយើងរ ើយ! ពិត្ជាឆ្ងលត្ណាន់បអូន្ស្នីរបន់បង! ” ន្ិយាយចប់ ឆកន្ឹករឃើញអវីមា៉ាង ក៏ផ្បរជាបរនាទនវិញ -“ ផ្ន្៎! បាន្ន្័យថាឯងចង់ឲ្យបងស្មលប់ផ្មន្រេ? េឹកដល់រចមុោះរៅរ ើយ រៅមករឆលៀត្ដ្ឋក់ បណាតស្មរគ្ននរេៀត្! ” រួចរគផ្បរជារធវើឬកេួញយាំដ្ឋក់រេពីវិញ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 75 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ឺ...យ! អនកនាងរេពី ខ្ុាំមិន្ផ្ដលស្មលប់រេ រ ើយក៏មិន្ចង់ស្មលប់ផ្ដរ របើអនកណាចង់បាប ចាំែូលពីការស្មលប់រនាោះ ឲ្យរគស្មលប់ខលួន្រគរៅ គ្នមន្អីពាក់ព័ន្ធន្ឹងខ្ុាំរេ! ” រេពីញញឹមស្ស្មល រ ើយត្បរដ្ឋយរមតាត -“ មិន្អីរេ អនកទាំងអន់គ្ននឆ្ងប់ចូលរៅកនុងបន្ទប់រនាោះរៅ រពលពួករគមកដល់ រទោះជាលឺ នាំរលងអវីក៏រដ្ឋយ រទោះជាម្នន្ររឿងអីរកើត្រឡើងក៏រដ្ឋយ នូមអនកទាំងអន់គ្ននតាាំងចិត្តឲ្យនាប់ រ ើយចាត្់េុកថាគ្នមន្ររឿងអីរេ... ដ្ឋច់ខ្ត្កុាំរចញមកឲ្យរស្មោះ ” ស្មរា៉ានួរ -“ ចុោះអនកនាងវិញ គិត្យា៉ាងរម៉ាច? ” -“ ខ្ុាំគង់ផ្ត្ស្មលប់រៅរវាងពីរដងារេៀត្ដផ្ដល អនកទាំងអន់គ្ននកុាំគិត្ររចើន្រពក ឆ្ងប់ចូលរៅ! ” ម្ននក់ៗរលីងររលាងេឹកផ្ននករ ើយរពាលទាំងអួលរដើមក -“ អនកនាងរេពី របយ័ត្នខលួន្លង... ” រេពីញញឹមត្ប។ ពួករគនាាំគ្ននចូលរៅ។ ម្នលារត្់មកឱបរេពីរួចវាចាទាំងេឹកផ្ននក -“ នាគ្នរេពី... ផ្ងរកាខលួន្លង រ ើយចាំរពាោះររឿងរា៉ាវផ្ដលខ្ុាំរធវើមិន្គបបីកន្លងមក នូមអនកនាង រមតាតអធាស្ន័យដល់ខ្ុាំលង ” រេពីលួងរលាម -“ កុាំយាំអី នាងមិន្ខុនរេ ខ្ុាំមិន្ផ្ដលេុកកនុងចិត្តរឡើយ... ម្នលា របើនិន្ជាម្នន្ន្រណាម្ននក់ មិន្រពមរលើកផ្លងឲ្យនាង នូមម្នលាររៀន្រលើកផ្លងឲ្យខលូន្ឯង កុាំរបៀបវាេុកកនុងចិត្តរធវើអី ឥត្របរយាជន្៍រេ... ចូររលើកផ្លងឲ្យខលួន្ឯងជាន្ិចា រត្ើនាងយល់រេ? ” ម្នលាងក់កាល -“ ខ្ុាំន្ឹងចងចាាំេុក ” -“ បាន្រ ើយ រពលរវលាមិន្នកតិនមឲ្យរយើងបន្តការនន្ទនាយូររេ ឆ្ងប់នាាំគ្ននរកកផ្ន្លងពួន្ឲ្យ ជិត្ នាគរមមមិន្គិត្ថាអនកទាំងអន់គ្ននរៅេីរន្ោះរេ ររពាោះខ្ុាំបាន្បាំបាត្់កលិន្មន្ុនសរដើមបីរគចពីរចមុោះ របន់នាគទាំងរនាោះរ ើយ... រទោះជាយា៉ាងណា នូមរបយ័ត្នរបផ្យងខលួន្លង ” រពលរនាោះ រេពីបាាំងកាយរៅវិញបាត្់។ ម្នលារបញាប់រត្់រៅពួន្កនុងបន្ទប់បាត្។ មិន្យូរប៉ាុនាមន្ នាគរខៀវន្ិងនាគរមមក៏បាន្មកដល់ផ្មន្។ នាគរមមបាន្រឃើញរូបរបន់នាយឆក ន្ិង កូន្រៅទាំងពីរ រៅកនុងេូរេនសន្៍រធវើឲ្យនាគរមមន្ឹកខឹងជាខ្លាំង។ រៅកនុងកមមវិធីេូរេនសន្៍រនាោះ រគបាន្លឺនាយឆក ន្ិយាយរឆលើយឆលងជាមួយអនកកាផ្នត្ -“ អូ ៍បាេ! វិពុធរាជបាន្េូរន័ពទមកពីឋាន្នុជងគនាគមករបាប់ថា នាគរមមន្ិងនាគរខៀវ បាន្ ស្មលប់អន់រ ើយ គឺរដ្ឋយស្មរផ្ត្ចិត្តរលានលន្់ ួនរ ត្ុ មិន្រចោះស្មទបនទង់រមើលនមត្ថភាពរបន់ ខលួន្រស្មោះ... កាំលាាំងក្ាន្ៗអឹចឹងចង់រធវើជារនតចចរកវាឡលង! មិន្រចោះខ្មនរគរស្មោះ!... អនកទាំងអន់គ្នន ដឹងរេថា ពួកនាគចដរងទាំងរនាោះស្មលប់រដ្ឋយស្មរអី? គឺស្មលប់រដ្ឋយស្មរត្បូងនួគ៌រវេមន្តរធវើឲ្យស្មលប់ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 76 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា រ ើយរលាយនូន្យនុងបាត្់រូបផ្លងបាន្ចាប់ជាត្ិរេៀត្លង... មា៉ាងរេៀត្ រៅឋាន្នុជងគនាគទាំងមូល គឺរត្ូវបាន្រនតចនាគន ផ្ដលរត្ូវជារពោះបិតារបន់ម្នាន់អូន្នាគ្នរេពីជាអនករគប់រគង ស្មថន្ភាព របជាន្រៅេីរនាោះ ពិត្ជាវានុខរ ើយ... បន្តិចរេៀត្ បនាទប់ពីររៀបនិរនកជាមួយរេពីរៅឯឋាន្នុជងគ នាគរួច វិពុធរាជន្ិងវិលរត្លប់មកកាត្់ចែងដដរៅឯឋាន្មន្ុនសរយើងវិញរ ើយ! ដល់រពលរនាោះ អនកទាំងអន់គ្ននអរ្ជើញមកចងដដដល់គូស្មវមីនរិយារយជាត្ិរន្ោះកុាំខ្ន្ណា៎! ” ស្មតប់យូរៗរៅគួរឲ្យខឹង។ នាគរមមបរ្ាញកាំ ឹងដ្ឋក់នាយឆកផ្ដលរៅកនុងេូរេនសន្៍ -“ ស្មលប់រៅអាចដរង! ” មួយកណាតប់ដដ ខ្ាយេូរេនសន្៍លូង! អនកទាំងអន់គ្ននផ្ដលពួន្រៅកនុងបន្ទប់ផ្កបររនាោះនាាំគ្ននស្មាត្់ ម្នត្់ឈឹងឥត្ហា៊ោន្កាំររើក។ ទវរបន្ទប់ររបើកខ្វកយា៉ាងខ្លាំង នាាំឲ្យរគប់គ្ននន័យរឡើងរឹងខលួន្ ឥត្ម្នន្ន្រណា ម្ននក់ហា៊ោន្កាំររើក។ នាគរមមរដើរផ្ឆវលមួយជុាំ ពុាំរឃើញម្នន្អវីចាំផ្ឡកក៏នាាំកូន្រចញពីេីរនាោះរៅ។ រគប់គ្នន បាន្ធូររេូងរឡើងវិញ ផ្ត្ពុាំទន្់ម្នន្ន្រណាហា៊ោន្រចញមករឡើយ។ ប៉ាុផ្ន្តរគរឃើញម្នន្េឹក ូររចញមក ពីេូររខ្អាវ របផ្ លជាម្នន្ន្រណាម្ននក់ន័យរាគរនាមរេដឹង? នាគរខៀវផ្ដលឈររៅម្នត្់នមុរេផ្ដលម្នន្រលករបាកបក់នររគ្នាំៗឥត្ដ្ឋច់។ នាគរមមរដើរ មកដល់ នាគរខៀវវាចា -“ រពោះបិតា រយើងរៅម្នន្រពលផ្ត្ពីរដងារេៀត្ផ្ត្ប៉ាុរណាណោះ របើនិន្ជារកនាគ្នរេពីមិន្រឃើញរេ ត្បូងនួគ៌រវេមន្តន្ឹងផ្លងម្នន្ន្័យរេៀត្រ ើយ ” -“ ប៉ាុផ្ន្តរពលរន្ោះបុរត្បាន្េេូលរជារគជ័យ ៧០ ភាគរយរ ើយ រទោះជាគ្នមន្នាគ្នរេពី ក៏បុរត្ ម្នន្ត្បួងនួគ៌ ន្ិងនរដននក់េិពវរៅន្ឹងដដរស្នចរៅរ ើយ ដូរចនោះរត្ើបុរត្ខវល់ខ្វយរធវើអី? ” -“ មិន្ផ្មន្រេ! រពោះបិតាកាំពុងផ្ត្យល់រចលាំរ ើយ តាមពិត្រៅនកក់េិពវរយជាត្ិរគ្នន្់ផ្ត្ជួយ ឲ្យនាគ ររតពីរេពីអាចប៉ាោះត្បូងនួគ៌បាន្ផ្ត្ប៉ាុរណាណោះ រ ើយរបើចង់ស្នូបយកយុេធនិលបិ៍រមុើន្ឆ្ងនាំពីត្បូង បាន្ លុោះរតាផ្ត្រកឈាមរបន់នាគ្នរេពីឲ្យបាន្ ” -“ ប៉ាុផ្ន្តកាលពីមុន្បិតាបាន្រឃើញរេពី ូរឈាមររចើន្ណាន់ រ ត្ុអីបាន្ជាបុរត្មិន្យក ឈាមពីនាងខលោះ? ” -“ រេ! មិន្ផ្មន្ឈាមធមមតារេបិតា នក់េិពវន្ិងត្បូងនួគ៌រវេមន្តបាន្បងាហញយា៉ាងចាន់ ណាន់ថា រយើងរត្ូវររបើឈាមរបន់នាគ្នរេពីផ្ដលរត្ូវយកវត្ថុទាំងពីររួមគ្ននចាក់េាំលុោះស្មច់របន់នាង បនាទប់ពីបាន្ឈាមនាងបាន្ប៉ាោះជាមួយវត្ថុទាំងពីររន្ោះរ ើយ រេពីក៏ផ្លងស្មលប់ រ ើយន្ិងម្នន្ជីវិត្ អមត្ៈវិញជាមិន្ខ្ន្ ដល់រពលរនាោះនាងន្ឹងរនលចររឿងអត្ីត្កាលទាំងអន់ របោះដូងផ្ដលធ្លលប់ផ្ត្ អាែិត្ស្នលាញ់ ក៏ផ្របជានអប់ រឃើញអនកណាផ្ដលនាងធ្លលប់រមតាត ករុណារពលមុន្ក៏ផ្បរជាចង់ នាំលាប់ ឯអវីផ្ដលនាងធ្លលប់នអប់វិញ នាងផ្បរជាស្នលាញ់ ... ស្នលាញ់ដិត្ជាប់អារមមែ៍ អវីៗផ្ដលធ្លលប់ ម្នន្ទាំងប៉ាុនាមន្ន្ឹងរត្ូវបាន្ផ្គលន់បតូរទាំងស្នុង នាគ្នគរេពីន្ឹងរត្លប់មករួមរន់ជាមួយិបុរត្រដ្ឋយ រនចកតីនុខ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 77 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ស្មន្តជាមួយអាំណាចដ៏មហាស្មល រួមទាំងជីវិត្អមត្ៈជាមួយត្បូងនួគ៌រវេមន្តដ៏អស្មារយ ន្ិងនរដននក់េិពវដ៏ម្នន្ម ិេធឬេធទាំងរន្ោះ...ហា៎នៗៗៗៗ!.....ៗៗៗ...! ” នាគរមមរនើចបន្ទរឲ្យបុរតា។ យូរបន្តិចរេើបនាគរមមនួរ -“ ចុោះរ ត្ុអីបាន្ជាបុរត្មិន្ររបើនក់េិពវឲ្យជួយរកនាគ្នរេពីឲ្យរឃើញឆ្ងប់ៗរន្ោះរៅ? ” -“ េុករពោះេ័យចុោះបិតា េុកឲ្យរគនាំរាកយកកាំលាាំងនិន្ចុោះ រយើងគង់ផ្ត្បាន្ជួបនាងកនុងដងារន្ោះ ជាមិន្ខ្ន្រេ បនាទប់ពីនក់េិពវម្នន្កាំលាាំងរគប់រគ្នន្់រ ើយ រគន្ឹងរៅអូនអាវិពុធរាជ ន្ិងនាគ្នរេពី ឲ្យរត្់មករករយើងរពលនូរិយាររៀបអនតងគត្ រយើងចាាំេេួលពួករគេីរន្ោះរ ើយ ”  ៦. តបូងស្ួគ៌ទវេមនត ទ្ពលប់បនតិចលគលឃើញនាគលខៀវអងគុយលពនដភននលៅចំលោោះមុខតបូងសួគ៌ និងសក់ទិពវមតងលទៀត។ មិនយូរប៉ាុនាាន វិពុធរាគជនិងនាគ្នលទពីោនមកដល់ដូចលសចកតីសននិដាានរបស់លគដមន។ នាគលខៀវលបើក ដភនកទទួលលភញៀវ និងវាចាទំងញញឹម -“ ពួកឯងមកដល់លហើយលអហស? លយើងមិនទ្តូវការអ្ហទ្បុសមានក់លនោះលទ លបើចង់សុខខលួន ឯងឆ្ងប់ ទ្តលប់លៅវិញលៅ ទន់លយើងលៅមានចិតតទ្តជាក់ ” វិពុធរាជតប -“ ទ្តជាក់ឬលៅត លយើងនឹងដឹងគ្ននលហើយ... ដរាបណាលយើងលៅមានជីវិត ឯងកុំសងឃឹមឲ្យលស្លោះថា អ្ហចយកជ័យជំលនោះលលើតបូងសួគ៌ោនលនាោះ ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 78 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លអណាស់! លយើងក៏មិនចង់ខ្ញតលពលជាមួយឯងលទ្ចើនដដរ! ចាំលមើលលតើឯងលៅមានសអីសំអ្ហង លទៀត? ” បចចប់ទ្បលយាគភ្លលម នាគលខៀវក៏លទ្បើទ្កញាុំដដឆក់យកនាគ្នលទពីមក លធវើឲ្យនាងដទ្សក ភ្លលត់មាត់លដាយកតីឈឺចាប់។ វិពុធរាជហក់លៅតាមចាប់លទពីមកវិញ ដតទ្តូវនាគលមាទប់ជាប់។ នាយកំល ោះលជើងខចីរបស់ឋានមនុសស ទ្តូវទ្បគូតជាមួយគូទ្បគូតលជើងចាស់របស់ឋានភុជងគនាគ ពិតជាគួរ ឲ្យភ័យជំនួស។ នាគលមាវាយវាត់វិពុធរាជយា៉ាងសបាយដដជាមួយនឹងសំលលងលសើចលលងយា៉ាងរីករាយ លហើយដថមទំងលទ្បើោកយលលបខ្ញយយា៉ាងទ្កអឺត -“ ហា៎សៗៗ!...........លម៉ាចមិនខ្ញលំងលទៀតលៅអ្ហនាង? ដទ្កងកាលមុលនងពូដកណាស់ដមនលទ? ចុោះ ឥឡូវ? ឥឡូវលម៉ាចក៏មិនពូដកលទៀតលៅ?... ហា៎សៗៗ...សបាយណាស់ៗ សបាយងស្លចរយ.... ហា៎សៗៗ... លណោះ! យកមួយដដលទៀតលៅ! អ្ហទ្ចម៉ាក់! លតើឆ្ងងញ់ដដរលទ? ” វិពុធរាជទ្បឹងលទ្កាកឈរលឡើងមកវិញ នាគលមាទុកឱកាសឲ្យលគមួយដភលត លដាយចងអុលបងាហញឲ្យ លមើលលៅនាគ្នលទពីដដលកំពុងលរើបទ្មោះកនុងរងវង់ពនលឺទិពវដ៏ដចងចាំង។ គឺនាគលខៀវោនលទ្បើតបូងសួគ៌ឲ្យទ្សូប យក្មពីកនុងខលួនរបស់នាង។ វិពុធរាជដសនសលុតចិតតជាពន់លពក។ នាយសងាហ សទុោះវឹង ដតទ្តូវនាគលមា លត់ជាប់។ -“ ឈប់សិន! លបើឯងចង់ចង់លៅជួយ នាង ឯងទ្តូវឆលងកាត់លយើងសិន...ឯងទ្ស ញ់នាងណាស់ ដមនលទ? ហួសលពលលហើយអ្ហអូន! ហា៎សៗៗ...ហា៎សៗៗ!....... ដតមិនអីលទ លយើងទុកលពលឲ្យឯងឈរ លមើលគូកំណាន់ចិតតរបស់ឯងសិនក៏ោន ទ្បដហលជាកនលោះលមា៉ាងលទៀតលពលដដលនាគលខៀវោនសំលរច លហើយ លយើងនឹងបចជួនឯងឲ្យស្លលប់លៅជាមួយលទពីចុោះ លយើងមិនរារាំងលសនហារបស់ឯងលទ ” លវ លនាោះ លគលឃើញដួងពនលឺតូចមួយោនលហើរលចញមកពីសមុទ្ទ សំលៅមកឈប់លៅចំលោោះមុខ នាគលមា។ បនាទប់មកក៏លលចលចញនូវរូបកសទ្តីយ៍នាគដ៏លអទ្សស់លស្លភ្លមួយអងគ មានលឆ្ងមល មពណ៌លអ លអោះគួរឲ្យចាប់ចិតត។ នាងមានក់លនោះោនឈរសំរក់ទឹកដភនក លហើយអងវរនាគលមា -“ ទ្ពោះបិតា! បុទ្តសូមអងវរ... សូមទ្ពោះបិតាឈប់ស្លងអំលពើអ្ហទ្កក់លទៀតលៅទ្កាបទួល បុទ្តមិន ចង់លឃើញបិតារងទុកខលវទនាលដាយអំលពើោបកមាទំងលនាោះលទ... បុទ្តសូមងវរទ្ពោះបិតា... ” -“ ថយលចញ! កុំមករំខ្ញនបិតាោនលទ? ករុណា! ” -“ លទបិតា! លបើបិតាចង់សំ ប់ពួកលគ... បិតាសំ ប់បុទ្តមកចុោះ បុទ្តសុខចិតតទទួលស្លលប់ជំនួស ពួកលគ... ទ្ពោះបិតា! ... លដាោះដលងពួកលគលៅ! ” -“ លយើងមិនឈប់លទ! ឯងឆ្ងប់លៅវិញលៅ! អនកណាឲ្យឯងមកទីលនោះ? ឆ្ងប់លៅផទោះលៅសំដបងវិញ ភ្លលមលៅ! កុំមកលចោះលូកដដកនុងលរឿងរបស់ទ្បុសៗ.... ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 79 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ថាបលណតើរ នាគលមាកទ្នាតក់ដដករុណាឲ្យលចញ លហើយបលចចញកំហឹងដាក់វិពុធរាជ ដតទ្តូវករុណា រត់មករងទន់។ ករុណាហូរ្មតាមមាត់ លធវើឲ្យនាគលមាលបើកដភនកធំៗសកបុស ជាមួយនឹងកតីតក់សលុត។ ករុណាដដលឈរបងហូរ្មកនុងដដវិពុធរាជលនាោះ ោនលោលមកកាន់បិតាហាក់មិនសូវឈឺ -“ ទ្ពោះបិតា! លហតុអីោនជាបិតាលធវើដបបលនោះ? ... បុទ្តមិនយល់លទ ” នាគលមារត់លៅដកបរបុទ្តីលហើយសួរទំងមិនអស់ចិតត -“ លហតុអីោនជាបុទ្តលធវើដបបលនោះ? លហតុអីោនជាបុទ្តសុខចិតតរត់មករងអ្ហមនុសសចិតតលមាមានក់ លនោះលៅវិញ? បិតាមិនយល់លទ...លតើបុទ្តឈឺដដរលទ? ” វិពុធរាជលឆលៀតបលនាទស -“ នាគលមាចិតតលមា! សូមបីដតបុទ្តីរបស់ខលួនឯងបលងាើតក៏ឯងដាច់ចិតតលធវើោបដដរ លតើឯងចង់ទ្គប់ ទ្គងចទ្កវាឡទំងមូលលនោះ មានន័យអីលៅ? ” -“ ដន៎! ឯងឆ្ងប់ដលងករុណាភ្លលម កុំប៉ាោះស្លច់បុទ្តីរបស់លយើង! ” ថាលហើយនាគលមាឆក់កាយបុទ្តីលចញពីដដវិពុធរាជដដលខំឈរទប់ជំហររបស់នាងកុំឲ្យដួល។ នាគលមាដាក់ឲ្យករុណាអងគុយទ្សួលបួលលហើយលោលទំងោរមភ -“ បុទ្តីសំ ញ់បិតា! បុទ្តទ្ទំបនតិចសិនលៅ ចាំមាចស់បងនាគលខៀវរបស់បុទ្តទ្សូបយកយុទធ សិលបិ៍លមុើនឆ្ងនំពីតបូងសួគ៌ោនលហើយ លយើងនឹងលៅផទោះរបស់លយើងទំងអស់គ្នន ” -“ លទទ្ពោះបិតា! បុទ្តសូមអងវរ...បិតាឈប់លៅ... លតើជីវិតអមតៈដដលលោលពញលៅលដាយ ពិសពុល លលរលៅដទ្ពដផស និងោបកមាយា៉ាងលនោះ វាមានទ្បលយាជអវីលៅទ្ពោះបិតា? លហតុអីោនជាបិតា មិនទ្ពមលជឿបុទ្តលស្លោះអឹចឹង? ” ោកយទំងលនោះលធវើឲ្យនាគលមាខឹងដាច់កាលដាច់កនទុយលហើយតប -“ បិទមាត់ចដទ្ងរបស់ឯងភ្លលមលៅករុណា! ” ថាចប់ នាគរមមក៏វិលរត្លប់មករកវិពុធរាជផ្ដលកាំពុងផ្ត្ពាយាមចូលរៅរាំខ្ន្នាគរខៀវ។ ករុណាងាករៅរឃើញរេពីរត្ូវបាន្នាគរខៀវរធវើទរុែកមមយា៉ាងរវេនា នាងលាន្់ម្នត្់ទាំងេឹកផ្ននក រលីងររលាង -“ ពុរទធ ម្នាន់បងនាគរខៀវ! រ ត្ុអីបាន្ជានាាំបិតារធវើផ្ត្អាំរពើឆគួត្ៗផ្បបរន្ោះ? ” ភាលមរនាោះ ករុណារត្់នាំរៅចូលរៅរចាន្នាគរខៀវរចញ ជួយឲ្យនាគ្នរេពីខ្ទត្រចញពី នាគរខៀវបន្តិច ចាំផ្ន្កត្បូងនួគ៌ក៏ធ្លលក់របូត្រចញពីដដនាគរខៀវ រីឯនរដននក់េិពវក៏ខ្ទត្រចញពីត្បូង នួគ៌រវេមន្តរេៀត្។ នាគរខៀខឹងណាន់ រគផ្ស្នកគាំ ៊ោក -“ ឯងកាំពុងរធវើនអី នឹង ករុណា? ឆ្ងប់ងយចញឲ្យឆ្ងាយរៅ ” -“ រេម្នាន់បង... ម្នាន់បងមិន្អាចរធវើផ្បប នឹងបាន្រេ! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 80 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ រ ត្ុអីក៏មិន្អាច? ... ស្មលប់រៅស្នីចដរង! ” ថាបរែតើរនាគរខៀវរលើកដដបរ្ាញឬេធតាមរបហារបអូន្ស្នីរបន់ខលួន្រដ្ឋយគ្នមន្ការរបែី រស្មោះ។ រគរធវើហាក់មិន្ផ្មន្ជាស្មច់ជាឈាមន្ឹងគ្នន។ នាគរមមរឃើញដូរចានោះក៏ន័យរពួយរដ្ឋយស្មរ ជាំរលាោះរបន់បុរត្ទាំងពីរ ផ្ត្មិន្អាចហាមឃ្លត្់បាន្ ររពាោះខលួន្កាំពុងជាប់ដដជាមួយវិពុធរាជ។ នាគរមម ផ្ស្នករបាប់មក -“ នាគរខៀវ! បុរត្មិន្អាចនាំលាប់ករុណាបាន្រេ! ” -“ ផ្ត្វាមករាំខ្ន្បុរត្! ” ករុណាខាំរគចយា៉ាងវក់វីរ។ នាគរមមរៅផ្ត្បន្តការរបយុេធ ឯម្នត្់រចោះផ្ត្ផ្ស្នកមកជផ្ជកជា មួយកូន្ -“ នាគរខៀវ! ប៉ាុែណឹងបាន្រ ើយ! ឆ្ងប់រៅយកត្បូងនួគ៌រវេមន្តន្ិងនរដននក់េិពវមកវិញ និន្មក! ” ហាក់ន្ឹករឃើញរឡើងវិញ នាគរខៀវឈប់តាមរធវើបាបករុណារ ើយ ក់រលាត្រៅផ្នលត្ រឆ្ងពោះរៅ រកត្បូងនួគ៌វិញ ផ្ត្ខែៈរនាោះរេពីបាន្ររើនយកនរដននក់េិពវរ ើយរលបចូលរៅកនុង រពាោះបាត្់រៅ ។ ករុណាផ្ស្នករបាប់រៅនាគរខៀវ -“ ម្នាន់បង! កុាំប៉ាោះពាល់ត្បូងនួគ៌ឲ្យរស្មោះ...! ” នាគរខៀវមិន្ស្មតប់ រគររើនត្បូងមកកាន្់រៅន្ឹងដដ។ ករុណាផ្ស្នកយាំរ ើយរបាប់រគទាំងបារមភ -“ ម្នាន់បង! ... របាោះវារចាលរៅ!... ម្នាន់បង... ឆ្ងប់របាោះវារចាលភាលមរៅ... វាម្នន្ររគ្នោះថានក់ ខ្លាំងណាន់!... របាោះវារចាលរៅ... ខ្ុាំម្នាន់នូមអងវរ... ” នាគរមមបញ្ញជរ -“ កុាំរវល់ររចើន្នាគរខៀវ! បុរត្ឆ្ងប់រលបវាចូលរៅ! វាលមរគប់រគ្នន្់រ ើយ! ” ករុណារចោះផ្ត្ផ្ស្នកយាំអងវរ -“ រេ! មិន្បាន្រេរពោះបិតា! កុាំឲ្យម្នាន់បងរលបអី!... ម្នាន់បង! ស្មតប់ខ្ុាំម្នាន់និន្! កុាំរលបវាអី! ...រេ!.. កុាំ....! ... ម្នាន់បងនាគរខៀវ.... ” រពលរនាោះនាគ្នរេពី ក់ចូលមកដរែតើមត្បូងពីនាគរខៀវកនុងបាំែងហាមឃ្លត្់រគកុាំឲ្យរលប ផ្ត្នាគរខៀវមិន្យល់ពីបាំែងរន្ោះ រគចាប់ដដនាងជាប់រ ើយរបញាប់រលបរត្បាក់ត្បូងនួគ៌ចូលរៅ រកផ្ត្របាប់មិន្ទន្់។ ត្បួងមិន្ទន្់ម្នន្របត្ិកមមអីរេ នាគរខៀវវាចារធវើឡូយ -“ រេពី! អូន្មកចាំរពលលអណាន់ ចាប់តាាំងពីដងារន្ោះត្រៅរយើងន្ឹងរៅរស្មយរាជយរៅ ន្រគ អមត្ៈជាមួយគ្នន... ហា៎នៗៗៗ.....! ” នាគរខៀវកាន្់ដដរេពីជាប់។ ករុណារត្់ត្ាំរង់មកចាប់អរងួន្ដដបងរបុន -“ ម្នាន់បង...! ឆ្ងប់ខ្ជក់ត្បូងរចញមកវិញមក ម្នាន់បងមិន្អាចស្មលប់បាន្រេ... ម្នាន់បង ខ្ជក់វាភាលមមក... ម្នាន់បង! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 81 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ករុណា... ម្នាន់អូន្កាំពុងម្នន្រពោះនុវែណីឆគួត្អី នឹង? រៅ! ម្នាន់អូន្យាងរៅលទោះមុន្រៅ ” នាគរមមន្ិងវិពុធរាជរត្ូវបាន្ឈប់របគួត្គ្ននរដ្ឋយស្មរនាគរមមរត្់រៅស្មេរនាគរខៀវ។ មិន្យូរ ប៉ាុនាមន្ កនុងខលួន្របន់នាគរខៀវក៏រលតើមរតតករហល់រកហាយ។ រគផ្ស្នកខ្លាំងៗទាំងឈឺចាប់ រមួលរម្នត្់ រពញដីខាច់។ នាគរមមនលុត្ចិត្តរួចនួរទាំងរឆលឆ្ងលរ -“ ហា៎! រម៉ាចបាន្ជាអឹចឹង? នាគរខៀវ! បុរត្យា៉ាងរម៉ាចរៅរ ើយ នឹង? ” -“ អីយ៉ាូយ រតតខ្លាំងណាន់រពោះបិតា...! ជួយលង... ខ្ុាំរតតខ្លាំងណាន់! ខ្ុាំរទាំមិន្បាន្រេជួយខ្ុាំ លងរៅ! ... ” ករុណាចាប់អរងួន្ដដនាគរមមទាំងនលន្់រស្មលរ -“ រពោះបិតា! ឆ្ងប់រកមរធាបាយជួយម្នាន់បងលងរៅ...ម្នាន់បង...រពោះបិតា! ម្នាន់បងកាំពុង រចញផ្លសងពីខលួន្រ ើយ រត្ើគិត្យា៉ាងរម៉ាចរៅ...?.....រពោះបិតា! ” នាគរខៀវមិន្ដឹងរធវើយា៉ាងរម៉ាចគិត្ផ្ត្ពីផ្ស្នក -“ អីយ៉ាូយ! យ៉ាូយៗៗ.......រតតខ្លាំងណាន់...រតតខ្លាំងណាន់... ជួយខ្ុាំលង ខ្ុាំរាងចាលរ ើយ... ជួយខ្ុាំលងរៅ... ” វិពុធរាជរបញាប់រត្់រៅផ្កបរនាគ្នរេពីរ ើយនួរ -“ រម៉ាចបាន្រៅជាអឹចឹង? ” -“ មកពីរគរលបត្បូងនួគ៌ចូលរដ្ឋយគ្នមន្នរដននក់េិពវ មា៉ាងរេៀត្រដ្ឋយស្មរកនុងនរដន នក់រនាោះម្នន្ឈាមរបន់បងជាប់រៅេីរនាោះរដ្ឋយរគមិន្បាន្ដឹង រគស្នូបយកឈាមរបន់អូន្មិន្ ទន្់បាន្ដល់ករមឹត្ផ្ដលត្បូងរត្ូវការ ដចដន្យម្នន្ឈាមនាគងមីមកប៉ាោះរេៀត្រធវើឲ្យត្បូងនួគ៌ម្នន្ ការផ្របរបូលរដ្ឋយស្មរឈាមរបន់ករុណារន្ោះឯង រួចវាក៏កាលយជាត្បូងរនលើងន្រករៅវិញ បន្តិចរេៀត្ នាគរខៀវន្ឹងរឆោះខលួន្ទាំងរន់ រដ្ឋយស្មរត្បូងរនលើងន្រកដុត្កាំរឡាចមកពីខ្ងកនុងមកវិញ... រគជានត្វ រលានលន្់គួរឲ្យអាែិត្ណាន់ ” ឥឡូវរន្ោះរគលឺផ្ត្នាំផ្រកដ៏ឈឺចាប់របន់រកុមរគួស្មរនាគខ្ងត្បូង។ យូរបន្តិចចាំណាាំង ពន្លឺដន្អណាតត្រនលើងផ្ដលរឆោះនរនាធនរៅធពីខលួន្នាគរខៀវ បាន្ជោះមកឲ្យនលឺដល់អនកទាំងពីរ។ នាំផ្រក ដ៏ខ្លាំងខ្លរបន់រគ ផ្ដលរពាររពញរដ្ឋយកតីរតតរក ល់រកហាយរន្ោះរធវើឲ្យកររកើករមឃកររកើកដី នាឲ្យ មន្ុនសម្ននទាំងឡាយលទុោះរឡើងន្ូវការនិត្ន័យមតងរេៀត្។ អនកខលោះក៏បាន្រលើកដដបន្់ស្នន្់នុាំឲ្យរពោះជួយ រគឲ្យលុត្ពីររគ្នោះថានក់រលសងៗផ្ដលអាចន្ឹងរកើត្ម្នន្ជាយថារ ត្ុ ជាពិរននរកុមរគួស្មររបន់នាយ ឆកផ្ត្មតង ររពាោះពួករគជាមុខនញ្ញាេីមួយផ្ដលនាគរមមរត្ូវកាំចាត្់ រ ើយក៏ជាអនកផ្ដលបាន្ដឹង ររឿងរន្ោះចាន់ជាងរគផ្ដរ។ ពួករគមិន្ដឹងថាម្នន្ររឿងអវីផ្ដលកាំពុងរកើត្រឡើងរៅឯម្នត្់នមុរេរឡើយ ដឹងផ្ត្មា៉ាងគឺរពលរន្ោះ នពផ្លន្ដីកាំពុងផ្ត្កររកើកគួរឲ្យរពឺកាល។ រគរចញពីកផ្ន្លងពួន្មកអងគុយជុាំគ្នន រដើមបីពិភាកា។ បងឆករពាលរៅកាន្់អនកទាំងអន់គ្នន -“ ផ្ន្៎! ពួកឯងជួយស្មតប់រមើល! រន្ោះមិន្ផ្មន្ជានាំរលងរបន់វិពុធរាជរេផ្មន្រេ?” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 82 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ រត្ូវរ ើយបងឆក វាគួរផ្ត្មិន្ផ្មន្រេ ” -“ របើអឹចឹងឯងថារៅរមើល រត្ើវាគួរផ្ត្ជានាំរលងអវីវិញ? ” -“ វាគួរផ្ត្ជានាំរលងដ៏ឈឺចាប់របន់អានាគកាលរខៀវ ឬអានាគកាលរមមរនាោះរ ើយ! នងស័យផ្ត្រត្ូវថានាំខ្លាំងរបន់បងវិពុធរាជរ ើយយា៉ាង! ” រវលារនាោះម្នលារមើលរៅដដរបន់នាង ស្ស្មប់ផ្ត្ម្នន្កូន្កផ្ន្សងដដពែ៌នផ្ដលនាងមិន្បាន្ ដឹងខលួន្រស្មោះថាវាមករៅន្ឹងដដនាងពីរនមើណា។ នាងរពាលទាំងភា្ក់រលអើល -“ ហា៎! រន្ោះជាកូន្កផ្ន្សងដដផ្ដលបុរត្ីនាគឲ្យមកខ្ុាំមុន្រពលផ្ដលនាងរចញរៅរបយុេធរេរត្ើ! ” -“ ឆ្ងប់លាត្រមើល រមើល៍! រត្ើម្នន្អវីរៅកនុងរនាោះរៅ? នងស័យផ្ត្ជាកផ្ន្សងេិពវរេដឹង? ” ម្នលាលាត្កផ្ន្សងមករឃើញនកមមភាពផ្ដលកាំពុងរកើត្រឡើងរៅរលើរឆនរខាច់។ រគរឃើញមន្ុនសម្ននក់កាំពុងម្នន្រនលើងរឆោះ។ ពួករគរន្ធត្់ចិត្តណាន់។ ស្មរា៉ារបញាប់វាចា -“ ”ឆ្ងប់នាាំគ្ននជួយពិន្ិត្យរមើលរៅថារត្ើអនកណាម្ននក់រៅផ្ដលរនលើងកាំពុងផ្ត្រឆោះរន្ោះ?” ឆករពាល -“ អឹចឹងរត្ើបាន្ជាផ្ស្នកនរមបើមណាន់ គួរឲ្យអាែិត្គ្ននដល់រ ើយ! មិន្ដឹងថាគ្ននរវេនាប៉ាុណាណ រនាោះរេ ” ម្នលាន្ិយាយទាំងបារមភររពាោះមិន្ដឹងថាជាវិពុធរាជឬមិន្ផ្មន្រនាោះេ -“ ជួយរមើលឲ្យចាន់និន្ថារត្ើរគជាន្រណា? មិន្ផ្មន្ជាបងវិពុធរាជរេផ្មន្រេ? ” ឆកត្ប -“ ចុោះម្នន្អនកណារៅដឹងរៅ របើងងឹត្ឈឹងដូរចនោះរនាោះ? ផ្ត្ខ្ុាំម្នន្អារមមែ៍ថាមិន្ផ្មន្ជា វិពុធរាជ របុនស្មអត្របន់រយើងរេ! នងាហយា៉ាងរន្ោះ រត្ើរនលើងណាដ្ឋច់ចិត្តរលបរត្បាក់រៅរលាករអើយ! នូមបីផ្ត្ខ្ុាំក៏មិន្ផ្ដលហា៊ោន្ថាឲ្យរគនូមបីផ្ត្មួយម្ន៉ាត្់ផ្ដរ ” នូវលួចន្ិយាយត្ិចៗម្ននក់ឯង -“ មិន្ហា៊ោន្ថាឲ្យរេរលាករអើយ! ហា៊ោន្ផ្ត្វាយ! ” រពលរនាោះនាយឆកមិន្បាន្ចាប់អារមមែ៍រេ រគផ្បរជាវាចាទាំងបនាទន្់ -“ រតាោះ! រយើងឆ្ងប់រៅជួយពន្លត្់រនលើងរៅ ឲ្យឆ្ងប់រឡើង! របើមិន្អឹចឹងរេរគចាន់ជាស្មលប់ជាមិន្ ខ្ន្រឡើយ! ” ថាបរែតើរ ឆករត្់ត្ាំរង់រៅទវរបន្ទប់បរែតើរ។ នូវន្ិងរៅនាាំគ្ននរដញតាមចាប់បងធាំមកវិញ។ ម្នលារពាលឃ្លត្់ដាំរែើរបងរបុន -“ បងរបុនឈប់និន្! នាគ្នរេពីហាមផ្គតច់មិន្ឲ្យរយើងរចញពីបន្ទប់រន្ោះមុន្រពោះអាេិត្យរោះរេ របើរយើងមិន្រពមស្មតប់តាមនាងរេ វាន្ិងអាំពល់េុកដល់នាងកាន្់ផ្ត្ខ្លាំងរ ើយ នាងមិន្អាចមកការពារ រយើងលង ការពារខលួន្ឯងលងបាន្រេ បងគួរផ្ត្រចោះគិត្ខលោះរ ើយ ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 83 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ ប៉ាុផ្ន្តរពលរន្ោះវិពុធរាជរត្ូវរនលើងរឆោះរនទើរនុោះខលួន្អន់រៅរ ើយ ឯងរៅមិន្រវល់រេៀត្រអហន? ឬមួយក៏ឯងម្នន្នងារងមីរនលចនងារចាន់រៅរ ើយ? ឯងរន្ោះចាំជាដរពដលសរពករ ើយ រយើងមិន្គួរម្នន្ បអូន្ស្នីដូចឯងអឹចឹងរស្មោះ! ចាំជាចិត្តរមមផ្មន្! ” -“ បងឆក! កុាំទន្់អាលរៅណា បងមករមើលផ្ន្៎! រន្ោះគបងវិពុធរាជន្ិងនាគ្នរេពីនាាំគ្ននឈរ រមើលមន្ុនសម្ននក់ផ្ដលរនលើងកាំពុងផ្ត្រឆោះរនាោះរេរត្ើ! គឺបងវិពុធរាជរៅរន់រេ! ” ឆកបរត្់ត្ាំរត្ង់មកវិញ -“ ឯណា? ឲ្យបងនុាំរមើលបន្តិចរមើល.... អូ ូ! អស្មារយណាន់! រគទាំងពីរបាន្រួចលុត្ពីរនចកតី ស្មលប់រ ើយ! ជ័យរយា! ជ័យរយា! ” ខែៈរនាោះម្នលារធវើនញ្ញាឲ្យបងរបុនរកាភាពរនាៀមស្មាត្់ -“ កុាំម្នត្់លឺរពកបងឆក! ខ្ុាំដូចជាស្មតប់លឺនាំរលងរបន់ពួករគ បងជួយស្មតប់បន្តិចរមើល រត្ើផ្មន្អត្់? ” រលទៀងស្មតប់ទាំងអន់គ្ននរ ើយរគលឺឆកត្ប -“ អួ! ផ្មន្រត្ើ! ហា៎នៗៗ អស្មារយណាន់! ដូចរយើងបាន្រមើលេូរេនសន្៍អឹចឹង... កុាំម្នត្់! រយើងចាាំ ស្មតប់ថារត្ើម្នន្ររឿងអីរកើត្រឡើង? ” នាគរខៀវចាប់រលតើមរលាយរូបកាយបន្តិចមតងៗ រ ូត្អន់នូន្យនុង។ រវលារនាោះ ត្បូងនួគ៌រវេ មន្តក៏រ ើរមករកវិពុធរាជវិញ។ នាយកាំរលាោះងាករមើលមុខរេពី។ ស្នីលអញញឹមស្ស្មលរ ើយវាចា -“ បងេេួលយកចុោះ រពលរន្ោះរគរត្ឡប់មករកបងវិញរ ើយ ” អនករបុននងាហញញឹមត្បរ ើយលាបាត្ដដេេួលយកវត្ថុេិពវមករកាេុក។ ផ្ងលងពីនាគរមមវិញ ររកាយពីបាន្បាត្់បង់បុរត្ជាេីស្នលាញ់រ ើយ រគយាំផ្លងរចញ រនើចក៏មិន្នម។ មិន្យូរប៉ាុនាមន្ រគរត្់រនើចកកអឹក យា៉ាងនបាយរីករាយទាំងេឹកផ្ននក -“ ហា៎នៗៗ.... ហា៎នៗៗៗ .... ហា៎នៗៗៗ... អស្មារយ! អស្មារយណាន់បុរត្នាំលាញ់បិតា! ដងារន្ោះបុរត្បាន្កាលយជារនតចចរកវាឡរ ើយ! ហា៎នៗៗៗ.... នាគរខៀវរអើយ! បុរត្រៅឯណា? ចាាំបិតាលង! ... ចាាំបិតាលងបុរត្លង! ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 84 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា រគពិបាកចិត្តរពកក៏កាលយរៅជានាគវិកលចរិត្មួយកាល រគររចៀងបរែតើរ ន្ិយាយរៅកាន្់ នាគរខៀវផ្ដលបាន្បាត្់ស្នរម្នលបរែតើរ -“ ឡាឡាឡា! ចាាំបិតាលង... ឡាឡាឡា...បិតាក៏ន្ឹងរៅតាមបុរត្ផ្ដរ... ចាាំបិតាលងនាគរខៀវ! ” រគពរងាយេាំន្ុកររចៀងបរែតើរ រត្់រលាត្កផ្្ជងចុោះរឡើងលងយា៉ាងនបាយចិត្ត។ ករុណារឃើញបិតាកាលយរៅជាវិកលចរិត្ដូរចនោះ រិត្ផ្ត្រធវើឲ្យនាងផ្នន្ខវល់ចិត្តរេវររឡើង។ នាងរត្់ចុោះរឡើងតាមនាគរមម រ ើយពាយាមរៅរគ -“ រពោះបិតា! ... រពោះបិតា! កុាំរធវើអឹចឹងអីរកាបេូល... យាងរត្លប់រៅលាំរៅឋាន្រយើងវិញរៅ រពោះ បិតា!... រពោះបិតា! ឈប់ររចៀងរេៀត្រៅ!... ” នាគរមមមិន្រពមស្មតប់នាំដីករុណារឡើយ រគគិត្ផ្ត្ពីររចៀង -“ ឡាឡាឡា...! មិន្ទន្់រៅរេ ... រយើងចង់រៅេីរន្ោះឲ្យបាន្យូរបន្តិច... របើឯងចង់រៅក៏រៅ មុន្រៅ ... កុាំរដញតាមរយើង...ឡាឡាឡា... ុឺៗៗៗ ... ឡាឡាឡា... ” នាគរមមត្បរៅបុរត្ជាមួយន្ឹងេាំន្ុកររចៀងផ្ដលគ្នមន្ចាំណាច់ចុងជួន្រត្ឹមរត្ូវ។ នាគ្នរេពី រឃើញដូរចនោះក៏រកើត្កតីអរណាចអធមជាពន្់រពក។ ស្នន់ស្នីវាចាទាំងររកៀមរកាំ -“ ពុរទធ! រពោះរអើយ រគគួរឲ្យអាែិត្ណាន់ មិន្គួរណារព មលិខិត្ចារយមកឲ្យរគអន័ពវផ្បបរន្ោះ រឡើយ! រ ត្ុអីបាន្ជាបណាតលឲ្យរគម្នន្ចិត្តរលានលន្់យា៉ាងដូរចនោះ? ” វិពុធរាជបផ្ន្ថម -“ េីបាំលុត្ រគក៏បាន្េេួលលេធលលដន្ការរលានលន្់ផ្ដលមិន្រចោះនាប់នាល់មួយរន្ោះរ ើយ ”  ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 85 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ៧.ស្ល់ដតស្ស្ទោល ករុណាលដញតាមចាប់នាគលមា។ លបើលមើលទិដាភ្លពលនោះពីចំងាយ វាហាក់បីដូចជាកំពុងលលង បិទពួនអឹចឹង។ ដតភ្លពពិតករុណា បុទ្តីលសតចនាគខ្ញងតបូងមួយអងគលនោះ លោរលពញលៅលដាយភ្លពលខ្ញលច ចិតតជាទីបំផុតដដលមិនអ្ហចពិពណ៌នាោន។ នាងធីតាតូច និយាយអងវរបិតាជាមួយទឹកដភនករហាម -“ទ្ពោះបិតា... យាងទ្តលប់លៅវិញលៅទ្កាបទូល... បិតាឈប់លទ្ចៀងលៅ... បុទ្តសូមអងវរ... ដឹងស្លារតីលឡើងទ្ពោះបិតា!...” ករុណាចាប់ដដនាគលមាជាប់។ លគទ្កលលៀសដដនាងលហើយក៏ដទ្សកគំហ ក -“ ថយលចញ! កុំមកប៉ាោះោល់លយើង! ... លតើឯងជាអនកណា?... លយើងមិនដដលស្លគល់ឯងផងហនឹង! ” -“ បុទ្តគឺករុណា ណា៎ទ្ពោះបិតា! គឺជាបុទ្តីរបស់ទ្ពោះបិតាលនាោះអីទ្កាបទូល” នាគលមាលធវើដូចជាឆងល់លហើយបនត ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 86 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ បុទ្តី? បុទ្តីលនាោះជាសអីលៅ? លយើងមិនស្លគល់លទ! ហា៎សៗៗ ... លយើងមិនដឹងលទ លយើង ឯង សិនលហើយណា៎! ... អូហ៍ដមនលហើយ! លយើងលៅងួតទឹកសមុទ្ទវិញ... កាតាក់ទីងៗ ទីងៗ ទីងណយតយ នីង... កាតាក់ទីងៗ ទីងតាក់ទីងៗៗៗ! ” រាំលទ្ចៀងបលណតើរ លគលធវើដំលណើរល តៗ ដូចលកាងល តដលងយា៉ាងសបាយសំលៅលៅសមុទ្ទ។ ករុណាសំលឹងលមើលឪពុកទំងលខ្ញលចចិតត។ ធីតាឈរដទ្សកទ្ទលហា យំលសទើរភ្លំងស្លារតី។ យូរបនតិចលទព ធីតានាគមួយអងគលនោះក៏ទន់ជងគង់ដួល លធវើឲ្យនាងអងគុយទ្ចត់ខាច់ សំលឹងលមើលលៅតាមបិតាដដលោន លចញចាកឆ្ងងយលៅៗ។ លពលលនាោះទ្ស្លប់ដតមានទ្មាមដដដ៏តូចទន់ទ្តជាក់មកលកាតបស្លានាងថនមៗ។ ករុណាងាកលៅក៏លឃើញនាគ្នលទពី នាងឱនមុខចុោះវិញទំងទឹកដភនក ហាក់មិនខវល់ពីលទពី -“ ករុណា! ឯងខឹងខញុំដមនលទ? ” ករុណាមិនទ្ពមលឆលើយ គិតដតពីយំសសឹក។ លទពីបនត -“ ខញុំមិននឹកស្លានថា ទ្ពោះអងគមាចស់នាគលមាមានបុទ្តីដ៏លអដូចជានាងលស្លោះ កនលងមក ខញុំមិនសូវ ោនស្លគល់នាងចាស់ លៅឯឋានភុជងគនាគ ខញុំាលប់ដតលឺលគលបីថានាងជាមនុសសមានក់ដដលកាចស្លហាវ ជាងលគបំផុត ដតភ្លពពិត នាងជានារីទន់ភលន់មានក់ដ៏គួរឲ្យទ្ស ញ់និងលគ្នរពជាទីបំផុត លចោះគិតគូរដវក ដញករកខុសទ្តូវ ស្លគល់បុណយស្លគល់ោប សកតិសមជាកសទ្តីយ៍ដនឋានភុជងគនាគលយើងទំងមូល សូមលទសដដលកនលងមកខញុំាលប់គិតថានាងជាមនុសសអ្ហទ្កក់លលរលៅដូចោកយចចាមអ្ហរាមយា៉ាងលនោះ ” ករុណាលៅដតមិនោត់យំ។ នាងទ្គវីកាលលហើយតប -“ លរឿងកនលងហួសលហើយ នាងកុំគិតអី ដតលពលលនោះមាចស់បងរបស់ខញុំោនស្លលប់ោត់លៅ លហើយ ចំដនកទ្ពោះបិតាខញុំក៏កាលយលៅជាដបបលនោះ លតើខញុំរស់លៅមានន័យអីលទៀត? ខញុំមិនចង់រស់លទ នាងសំ ប់ខញុំ មកចុោះ.. នាងសំ ប់ខញុំលៅ! ខញុំដលងចង់រស់លទៀតលហើយ... ខញុំគ្នានលសសសល់ស្លច់ញាតិលទៀតលទ... ” ករុណានិយាយោកយដដដលៗ សុំឲ្យនាគ្នតលទពីពិលដនាង ដតលទពីដទ្សកខ្ញលំងៗលដើមបីឲ្យឈនោះ សំលលងរបស់ករុណាដដលគិតដតពីយំ -“ ករុណា! ឈប់គិតចង់ស្លលប់លៅោនលទ? ” -“ ខញុំមិនចង់រស់លទ ! សំ ប់ខញុំលៅ! លតើឲ្យខញុំរស់លៅយា៉ាងដូចលមតចលៅ?... ” -“ ដតនាងមិនអ្ហចស្លលប់ោនលទ! ករុណា! កុំគិតខលីលពក! ចុោះលបើនាងស្លលប់ដមនលនាោះ លតើោនអនក ណាជាអនកលមើលដថបិតារបស់នាងលៅ? លមើលចុោះ លពលលនោះគ្នត់មិនអ្ហចរស់លៅលដាយគ្នានអនក លមើលដថោនលទ! ករុណា! ឈប់គិតពីលរឿងដដលចង់ស្លលប់លទៀតលៅ! ” ករុណាលបើកដភនកធំៗហាក់នឹកដល់បិតារបស់ខលួន រួច ន់មាត់ -“ ទ្ពោះបិតា! ... ទ្ពោះបិតា!... ពិតដមនលហើយ ខញុំទ្តូវលៅលមើលដថទ្ពោះបិតារបស់ខញុំ.. ទ្ពោះបិតា! .... ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 87 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ថាមិនទន់ចប់ផង ករុណាសទុោះរត់វឹងលៅតាមផលូវដដលនាគលមាោនលដើរលៅមុនលនោះបនតិច។ នាគ្នលទពីនឹកទ្សលណាោះនាងជាពន់លពកចំលោោះស្លថនភ្លពក៏លំោករបស់បុទ្តីលសតចនាគខ្ញងតបូងណស់។ នាងរលីងរល ងទឹកដភនកបងាប់លដាយកតីអ្ហណិតលមតាតដល់ករុណាយា៉ាងទ្ជាលលទ្ៅ។ វិពុធរាជដដលឈរ ដកបរលនាោះ ក៏បនទន់កាយអងគុយចុោះដកបរលទពីលដាយកាយវិការលួងល ម។ ហាក់យល់ចិតតគ្ននរួចលៅ លហើយ នាគ្នលទពីក៏យំលកើយទ្ទូងអនកកំល ោះ។ ឯអនកទ្បុសក៏ទ្សវា៉ាឱបកាយទ្សីយា៉ាងដណនលោរលពញ លដាយភ្លពកក់លៅតជាទីបំផុត។ វិពុធរាជនឹកដល់លវ ដ៏ខលីខ្ញងមុខ គឺជាលពលដដលលទពីនឹងទ្តូវចាកឆ្ងងយ ដសនឆ្ងងយ លដាយគ្នានដថងនឹងអ្ហចទ្តលប់មកវិញោនលឡើយ។ នរៈបងហូរទឹកដភនកហាក់មិនដាច់អ្ហល័យ។ នាយឱនលថើបថាាល់ដ៏លសលកស្លលំងទ្តជាក់លទ្សបដននារីនាគ្នរាជថនមៗ លពញលដាយកតីថានក់ថនម និងដផអម ដលហមរកគ្នាន។ ទំងនាយឆក នាយសូវ និងនាយលៅ នាំគ្ននយំអ្ហណិតដល់តួអងគកំសត់មួយគូរលនោះ។ ចំដនកមា ខទប់មុខយំលកើយលលើទ្ទូងរបស់លពទយឆគួតស្លរា៉ា។ ល កដុកទ័រដដលរលីលងល ងទឹកដភនក ដដរលនាោះ ពាយាមទោះស្លាលដើមបីលួងល មមា កុំឲ្យយំ។ ទ្ពឹកលនោះ ទ្កុមទ្គួស្លររបស់នាយឆក រួមនិងស្លរា៉ាោនអងគុយរួមតុអ្ហហារលពលទ្ពឹកជាមួយនាគ្ន លទពីដដរ។ នាយឆកលឃើញលទពីអងគុយលៅលសងៀមមិនទ្ពមបរិលភ្លគអ្ហហារ លគក៏សួរទំងោយលៅលពញមាត់ -“ លអ! អនកនាងលទពី អនកនាងមិនពិស្លរអីបនតិចលទអហី? ” នាគ្នលទពីញញឹមចុងមាត់បនតិចលហើយតបទំងគ្នានកំ ំង -“ អនកទំងអស់គ្ននអលចជើញពិស្លរចុោះ ខញុំមិនលលនលទ ” នាយឆកទំ ក់ទឹកមុខលៅជាទ្សលោនដបបកំសត់ទ្ពមទំងវាចាលៅកាន់វិពុធរាជដដលអងគុយលៅ ដកបរលទពី -“ អនកទំងពីរហូបអីបនតិចលៅអហី? ឬមួយក៏ចងហូបបបរ? ខញុំនឹងលៅដាំយកមកជួនអនកទំងពីរ ពិស្លរ ណា៎! ” លទពីគួរសមមកវិញ -“ មិនអីលទ បងអលចជើញពិស្លរចុោះ កុំរវល់ពីពួកខញុំអី ” ឆកនឹកលឃើញដល់ចំណីមា៉ាងក៏សួរ -“ ឬមួយក៏អនកនាងមិនលចោះពិស្លរោយលទដឹង? អនកនាងទ្តូវការ្មមនុសសដដរលទ? ខញុំអ្ហចអ្ហស្លច់សំរក់្មជួនអនកនាងពិស្លរោនលតើ ” មា លូកមាត់ -“ បងនិយាយផ្តតស់សអីហនឹង? កុំរំលឹកលរឿងដដលលធវើឲ្យអនកនាងលទពីមិនសបាយចិតត ោនលទ? ” នាគ្នលទពីតប ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 88 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ មិនអីលទ ឲ្យដតអនកទំងអស់គ្ននសបាយចិតត ខញុំសបាយចិតតណាស់លៅលហើយ ដថងដសអកលៅលពលទ្ពោះអ្ហទិតយចាប់លផតើមរោះ លយើងនឹងដបកគ្ននលហើយ ខញុំចង់លឃើញអនកទំងអស់គ្ននរស់លៅទ្បកប លដាយសុភមងគល សុខកាយ សបាយចិតត ដូចនោះ លៅលពលដដលខញុំស្លលប់លៅ ចិតតរបស់ខញុំនឹងោន សងប់លហើយ ” លឺោកយទំងលនោះ វិពុធរាជដសនកតុកកតួលចិតតលសទើរទ្សក់ទឹកដភនក ដតលគខំទប់មិនឲ្យវាហូរមក លឡើយ លចៀសវាងមិនឲ្យលទពីលឃើញភ្លពមិនសបាយចិតតរបស់លគ។ ទ្គប់គ្ននយំរកាក លឺដតសំលលង លត់ដំលណើរ -“ អនកនាងកុំលៅអីអហី? លៅទីលនោះជាមួយពួកលយើងលហើយណា៎! ” -“ អនកទំងអស់គ្ននកុំលធវើអឹចឹងអី ការស្លលប់វាដតងដតលកើតមានចំលោោះមនុសសទ្គប់គ្ននដដលមាន ជីវិត ដូលចនោះអនកទំងអស់គ្ននកុំតក់សលុតលធវើអី លបើអនកទំងអស់គ្ននអ្ហណិតទ្ស ញ់ខញុំដមនលនាោះ ចូរបំលពញបណងចុងលទ្កាយរបស់ខញុំោនលទ? ” ស្លរា៉ាសួរ -“ លទពីទ្តូវការអី? លទោះជាលំោកយា៉ាងណាក៏ពួកខញុំអ្ហចរកមកជូនអនកនាងឲ្យទល់ដតោន ” សំលលងអួលលដើមករបស់ស្លរា៉ា រិតដតលធវើឲ្យទ្គប់គ្ននទ្សក់ទឹកដភនកមកឈួរៗ ដថមលទៀត។ លទពីតប -“ អរគុណណាស់ ដូចដដលខញុំោនទ្ោប់អនកទំងអស់គ្ននរួចមកលហើយថា ខញុំចង់លឃើញអនក ទំងអស់គ្ននរស់លៅលដាយសបាយចិតត អវីដដលខញុំចងោនលនាោះគឺគ្នានអវីលទ្ៅពីលនោះលទ ” ឆកជួតទឹកដភនកលហើយទ្បឹងនិយាយឲ្យចាស់ -“ ពិតដមនលហើយ នាំគ្ននលសើចលៅ លហើយឈប់សំរក់ទឹកដភនកលទៀត! លបើឲ្យខញុំលឃើញអនកណាមានក់ ទ្សក់ទឹកដភនកលទៀត ខញុំនិងចាក់ដភនកអនកលនាោះឲ្យងងឹតអស់មួយជីវិត! ឆ្ងប់នាំគ្ននលសើចលៅ! លសើច! លសើច! ” នាយឆកបញ្ចរឲ្យលគលសើច ដតខលួនឯងដបរជាដទ្សកយំហ ួ។ មានក់ៗ នាំគ្ននលសើចលសញញ ដតទឹកដភនកវាលចោះដតហូរឥតទ្ស្លក។ មា ទ្បឹងលសើច យលពបបនតិចអីបនតិច លមើលមុខមិនយល់។ ស្លរា៉ា ពាយាមបលចជញលធញញលសាើលធងរបស់លគលចញមកលដាយវាចាបលណតើរ -“ ពិតដមនលហើយ អ្ហហារលពលទ្ពឹកដថងលនោះពិតជាមានឱជារសឆ្ងងញ់ដមន ពិតជាមានន័យណាស់ នាំគ្ននហូបលៅ ហូបឲ្យដឆអតលៅ រួចលហើយលយើងនឹងនាំគ្ននលដើរលលងសបាយជាមួយគ្ននមតង លហើយថតរូប ទុកជាអនុសាវរីយ៍ លតើយា៉ាងលម៉ាចដដរ? ” មា ជូតទឹកដភនកមួយខ្ញវច់យា៉ាងរហ័សលហើយតប -“ អស្លចរយណាស់! ស្លតប់លៅគួរឲ្យចាប់អ្ហរមាណ៍ដល់លហើយ! អនកនាងលទពី! ចាំខញុំជួយ ផ្តត់ មុខតុបដតងខលួនជួនអនកនាងលដើរលលងណា៎! ” លទពីលសើចទ្សស់ លហើយងក់កាល លធវើឲ្យលគទ្គប់គ្ននលពញចិតតជាខ្ញលំង។ វិពុធរាជចាបដដនាង លហើយវាចា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 89 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លទពី! លរៀបការជាមួយបងលៅ! ” នាគ្នលទពីងាកលមើលមុខទ្បុសលសនហ៍លហើយញញឹមទំងលទ្តកអរ។ ទំងអស់គ្ននដទ្សកលហា កលចជៀវ ទោះដដស្លទរដល់គូរលសនហ៍មួយគូលនោះ។ ស្លតប់លៅគួរឲ្យរំលភើបណាស់។ ប៉ាុដនតលមើលចុោះ! លមើលនាយ ឆកលៅ! គឺលគលួចដបរមុខលចញពីវង់មនុសសលដើមបីលួចជូតទឹកដភនក លហើយបនតការសបាយជាមួយលគ ឯងដដរលៅ។ កនុងរថយនតមួយលទ្គឿងមានផទុកមនុសសមួយទ្កុមដដដលលនោះ។ លគលបើកដឆវលទីទ្កុងភនំលពញ លដាយមានវតតមានកូនកំល ោះកូនទ្កមុំដ៏ទ្សស់ស្លអតលៅកនុងលនាោះដដរ។ នាយឆកពណ៌នាតាមផលូវជាហូរ ដហរទ្ោប់លៅលទពី។ ទីបំផុតលគបចចប់ទ្បលយាគមួយលល -“ ទីទ្កុងភនំលពញឥឡូវមានការផ្តលស់បតូរលទ្ចើនណាស់អនកនាងលអើយ! លមើលចុោះ មានអ្ហគ្នរខាស់ៗ ស្លអតៗ លហើយលបើនិយាយពីលពលរាទ្តីវិញ គឺថាដអ មតាហាង! លភលើងពណ៌ស្លអតៗ ដល់លហើយ! ដថងលនោះពួកខញុំនាំអនកនាងលដើរលលងោនលទ្ចើនណាស់ លតើលពលណាលទើបអនកនាងនាំ ពូកលយើងលៅលលងឋានភុជងគនាគមតង? ” លទពីលសើចទ្សស់កនុងសំលលៀកបំោក់ជាកូនទ្កមុំដនលសតចនាគ លពញលដាយអលងាារភលឺលផលក។ នាងទ្បញាប់តប -“ លយើងនាំគ្ននលៅឥឡូវលនោះលៅ! ” សំដីលនោះលធវើឲ្យទ្គប់គ្ននមានការភ្លញក់លផអើលលហើយ ន់មាត់ទ្ពមគ្នន ន់ទ្ទហឹងលពញឡាន -“ លៅឥឡូវលនោះ? ” លទពីងក់កាល។ ឆកសួរ -“ លៅយា៉ាងលម៉ាចនឹងទន់លៅអនកនាង លបើពួកលយើងមិនទន់មានោ៉ាសា័រឆលងភពផងហនឹង? … ទទ្មាំដតលធវើោនលនាោះ ទ្តូវចំណាយលពលយា៉ាងលហាចណាស់ក៏…” និយាយមិនទន់ចប់ផង លទពីលោលកាត់ -“ មិនចាំោច់លធវើោ៉ាសា័រលទ ទុកឲ្យខញុំជាអនកានា! ” លៅកនុងបនទប់មួយ នាគ្នលទពីលរៀបចំឲ្យពួកលគអងគុយជារងវង់ លដាយឲ្យលពនដពននទំងអស់គ្នន លហើយបិទដភនកឲ្យជិត។ ដដទ្តូវកាន់ដខសដដលនាងោនឲ្យលនាោះឲ្យជាប់។ មកដល់ឋានភុជងគនាគលហើយ។ មានក់ៗមិនោននិយាយអវីទំងអស់ លទ្ោោះមានខ្ញលចទឹកចូល មាត់។ លឃើញរបស់របរដបលកៗជាលទ្ចើនដដលពួកលគោនទ្តឹមដតលបើកដភនកធំៗលដាយកតីលកាតសរលសើរកនុង ចិតត។ លដាយស្លររមាស់ទ្ចមុោះលពក នាយឆកដលងដដពីដខសមកលកោះអ្ហចម៌ទ្ចមុោះ បណាតលឲ្យលគលធវើ ដដលជើងដខវៗ ដូចលង់ទឹក។ សូវនិងលៅ ទ្បញាប់នាំគ្ននទញដដបងធំឲ្យមកលតាងដខសវិញ។ ភ្លលមលនាោះ លៅប៉ាោះអ្ហចម៌ទ្ចមុោះរបស់នាយឆក នាំឲ្យលគមានអ្ហការៈរកកលនឹងកអួត។ ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 90 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា ពួកលគនាំគ្ននលធវើដំលណើរលមើលទីកដនលងលផសងៗពីគ្ននលដាយដខសកងលនាោះ។ លៅតាមផលូវ លគោនលឃើញ នាគលមាចំគួតលដើតកាត់ទីលនាោះ។ មានក់ៗភ័យបុកលោោះភិបៗ លរៀងខលួន។ លទពីទ្បញាប់វាចា -“ អនកទំងអស់គ្ននកុំខ្ញលចអី! លគលមើលលយើងមិនលឃើញលទ លទ្ោោះពួកលយើងមកទីលនោះតាមកតីទ្សដម ដតប៉ាុលណាណោះ ” ោកយទំងលនោះ លធវើឲ្យនាយឆកនិងកូនលៅោនចិតតសលមបើមណាស់។ លគពាយាមយកលជើង ាក់តំរង់កាលនាគលមា ដតាក់មិនដល់ លទ្ោោះវាសថិតលៅឆ្ងងយលពក។ កានញ់លពក នាយឆកលធវើសញ្ដលខ្ញក ខាលនាគលមាមតងលទៀត បណាតលឲ្យលគរបូតលចញពីដខសជាលលើកទីពីរ លហើយលង់ទឹកដខវៗ មតងលទៀត។ លទពីទ្ោប់លៅពួកលគ -“ អនកទំងអស់គ្ននកុំលធវើអវីលផតសផ្តតស់! លតាងដខសឲ្យជាប់! ” អនកទំងបីងក់កាលទទួលគំនាប់។ ទ្ពលប់ធំណាស់លៅលហើយ ពូកលគនាំគ្ននមកដល់មាត់ សមុទ្ទវិញ។ នាគ្នលទពីលោលលៅកពួកលគ -“ លយើងោនមកដល់លគ្នកវិញលហើយ អនកទំងអស់គ្ននអ្ហចនិយាយោនលហើយ ” សូវនិងលៅនាំគ្ននកតិចខលួនឯងលហើយសួរ -“ អនកនាងអ្ហហ! ខញុំឆងល់ណាស់! មុននិងចុោះលៅលលងភូមិឋានរបស់អនកនាងលនាោះ ដទ្កង ពួកលយើងលៅកនុងបនទប់មួយលទលតើ! ចុោះលហតុអីោនជាឥឡូវទ្ស្លប់ដតមកលៅទីលនោះលៅវិញ? ” -“ សូមលទស ខញុំមិនអ្ហចជូនអនកទំងអស់គ្ននលៅវិញោនលទ ខញុំទ្បដហលជាអស់លពលលហើយ បនតិចលទៀតទ្ពោះអ្ហទិតយនឹងរោះលឡើងមក អនកទំងអស់គ្ននលៅសំរាកចុោះ ទុកឲ្យខញុំលៅទីលនោះមានក់ឯងលៅ ោនលហើយ ” វិពុធរាជទ្បញាប់វាចា -“ ឲ្យបងសុំលៅកំដរអូន... លតើោនលទលទពី? ” សំលលងមួយោនលចញពីកនុងទ្កុមរបស់ពួកលគលនាោះក៏ោនបនលឺលឡើងដដរ -“ ឲ្យពួកខញុំលៅកំដរអនកនាងផង លតើោនលទ អនកនាងលទពី? ” លទពីរលីលងល ងទឹកដភនកទំងរំលភើប -“ ខញុំសូមអរគុណអនកទំងអស់គ្ននខ្ញលំងណាស់ ខញុំពិតជាមានសំណាងដមនដទនដដលោនស្លគល់ អនកទំងអស់គ្នន! ” យប់លទ្ៅណាស់លៅលហើយ ពួកលគនាំគ្ននលគងលក់អស់។ លឺសូរដតសំលលងទ្សម៉ាុកខតៗ យា៉ាង សាប់សាល់ដកបរភនក់លភលើង។ លៅសល់ដតវិពុធរាជ និងលទពីដដលលៅសនទនាគ្ននមិនលចោះអស់លរឿង។ លទពីសំលឹងលមើលលៅពួកលគដដលកំពុងសថិតលៅកនុងដំលណករួចនាងវាចា ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 91 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា -“ លមើលលៅពួកលគដូចជាអស់កំ ំងខ្ញលំងណាស់ គួរឲ្យអ្ហណិតដល់លហើយ ” ដផទលមឃលផតើមភលឺ ដតទ្ពោះអ្ហទិតយមិនទន់រោះ។ នាគ្នលទពីលឃើញពនលឺដដលលៅឆ្ងងយបនតិច នាងក៏លោលលឡើងមក -“ ដល់លពលលវ លហើយ អូន បងលហើយ សូមបងលៅឲ្យោនសុខចុោះ... ” លោលដល់ទ្តឹមលណោះ លទពីងាកលមើលលៅមិតតមនុសសរបស់នាងដដលមិនទន់ភ្លញក់ពីដំលនក លៅលឡើយ ហាក់មិនដាច់អ្ហល័យ រូចវាចា -“ អូនសូមផ្តតំោកយថា លៅពួកលគផង លបើមាននិសស័យ ពូកលយើងលធវើជាមិតតនឹងគ្ននលទៀត ” និយាយចប់ លទពីលទ្កាកលដើរលចញលៅទំងអ្ហល័យ។ លដាយគ្នានលសសសល់កំ ំងកំដហងបនតិច កនុងខលួនលទៀត លទពីក៏ដួលខ្ញាកលៅនឹងដី។ វិពុធរាជទ្បញាប់សទុោះលៅទ្តកងទ្សីទំងអ្ហរមាណ៍ទ្ចបូក ទ្ចបល់។ លគលោលទំងទឹកដភនក -“ លទពី!.. អូនកុំលៅោនលទ?... លតើបងអ្ហចលធវើអវីលដើមបីលត់អូនមិនឲ្យលៅោន? ” -“ មិនោនលទបង... អូនមិនអ្ហចលទ... អូនអស់កំ ំងណាស់... មុនលពលទ្ពោះអ្ហទិតយរោះ អូនទ្តូវដតលៅឲ្យដល់ពនលឺដដលលៅខ្ញងមុខលនាោះ លបើមិនដូលចានោះលទ អូននឹងមិនអ្ហចចាប់ជាតិោន ជាលរៀងរហូត... សូមបងកុំលត់ដំលណើរអូនអី... លយើងអស់និសស័យនឹងគ្ននទ្តឹមលណោះចុោះ ” -“ លបើបងមិនអ្ហចលត់អូនោនលៅលហើយ អឹចឹងឲ្យបងជូនដំលណើរអូនឲ្យដល់ទីបំផុត ... លតើោនលទ?... ឲ្យបងជូនដំលណើរអូនលៅលទពី... បងនឹងបីអូនឲ្យដល់ទីលនាោះ លយើងនឹងស្លលប់ជាមួយ គ្នន … លតើោនលទ? ” -“ លទ! បងមិនអ្ហចស្លលប់ោនលទ លបើបងទ្ស ញ់អូន សូមបងសនានឹងអូនមក បងទ្តូវដតរកា ជីវិតរបស់បង លហើយរស់លៅឲ្យោនទ្បលសើរ លដើមបីបំលរើមនុសសល កតលៅលទៀត... បងមិនទ្តូវលោោះបង់ ពួកលគលដើមបីអូនដតមានក់ោនលឡើយ... បងសនានឹងអូនមក... លតើបងអ្ហចលធវើោនលទ? ” នាយកំល ោះលដើរបីទ្សស់ទ្សីលទពីលឆ្ងាោះលៅពនលឺដដលោនរងចាំទទួលនាង។ លគលឃើញនាយឆក និងទ្កុមស្លច់ស្លរល ហិតរបស់លគលដើរតាមពីលទ្កាយវិពុធរាជជាជួរ លដាយមិនដឹងថាពួកលគោនភ្លញក់ពី លសាើណាមកកលទ។ ពួកលគជួយ ដដងហរលទពីឲ្យលៅកាន់ភពថាីមួយលទៀតដដលលទពីមិនអ្ហចនាំលៅលលង ោន។ មានក់ៗជូតទឹកដភនកដដលហូរមករហាម ដតមិនហា នយំឲ្យលឺសំលលងលទ ដទ្កងឡូលទពីដឹង លធវើឲ្យ នាងមិនសបាយចិតត លហើយមិនសងប់អ្ហរមាណ៍។ ដផទលមឃកាន់ដតភលឺចាស់លៅៗ វិពុធរាជលដើរដល់ ពនលឺលនាោះលាម។ លទពីបលងហើរទ្បលយាគចុងលទ្កាយដនឆ្ងកជីវិតរបស់នាង -“ ដល់លពលលហើយ… បងយកអូនចូលលៅទីលនាោះលៅ ” ររឿង“ រននហារេពធីតានាគ “ 92 ក. ឌុចផ្លកល កន្ិដ្ឋន ា វិពុធរាជលធវើតាមបងាគប់។ នាយ្នលជើងយឺតៗទំងញ័រចំទ្បប់ ហាក់ចង់ពនាលពល។ ដតលទោះ ជាយា៉ាងណាក៏នាយទ្តូវដតនាំនាងចូលលៅជាបនាទន់ដដរ លទ្ោោះថាទ្ពោះអ្ហទិតយោនគំរាមរូបលគសលមបើម ណាស់។ ទ្គ្នន់ដតលៅដល់ចំនុចលនាោះភ្លលម រូបកាយលទពីក៏លផតើមរ យបនតិចមតងៗ លចញពីរងវង់ដដ គូកំណាន់ចិតត។ លពលលនាោះលគោនលឺដតសំលលងលលវើយៗរបស់លទពីដដលោនដផតផ្តតំ -“ អូនសូមអរគុណដល់បងវិពុធរាជដដលោនបំលពញបំណងចុងលទ្កាយរបស់អូន លទោះជាយា៉ាង ណាក៏អូនោនស្លលប់ដកបរទ្ទូងបង អូនោនស្លតប់លឺសំលលងលបោះដូងរបស់បងជាលលើកចុងលទ្កាយបងអស់ដន ឆ្ងកជីវិតរបស់អូន អូនមានអ្ហរមាណ៍ថា អូនោនរស់ដកបរទ្ទូងបងលពញមួយជីវិត អូនដសនលពញចិតត ណាស់ ...អូនសូម បងលហើយ ... លហើយអនកទំងអស់គ្នន... សូមដថរកាខលួនផង ” ពនលឺដដលោនមកទទួលនាគ្នលទពីក៏ោនរ យោត់លៅបនតិចមតងៗ លហើយទ្ោណរបស់លទពីក៏ លផតើមរ យលៅជាមួយលនាោះដដរ។ មិនយូរប៉ាុនាាននាងក៏ោនបងាហញទ្សលមាលរបស់នាងលៅលលើលំហ លមឃដ៏លខៀវខចី។ នាងញញឹមទ្ស្លលទំងទ្សលោនមករកលគទ្គប់គ្នន។ ទំងអស់គ្ននសំលឹងលមើលលទពីរហូត ដល់នាងោត់ទ្សលមាលលៅវិញ។ អវីៗទ្គប់យា៉ាងទ្តូវោនបចចប់លៅលពលទ្ពោះអ្ហទិតយបងាហញខលួន ចាស់។ សកមាភ្លពនិងអនុសាវរីយ៍ទំងឡាយោនរស់លៅកនុងដតកតីទ្សលមើរទ្សដមដតប៉ាុលណាណោះ…..  ចប់ទោយបរិបូណ៌